Tess GERRITSEN KAN GÖLÜ Orijinal adı : Blood ... - Kitabxana

Ayık kalmaktı anahtarı. Ah, kaç defa denememişti ki! Đçkiyi artık bırakmaya karar verdiğine
defalarca inandırmıştı Lincoln'ıı. Ama sonra o lanet, tanıdık susuzluk hissi tüm bedenini sarar,
boğazında inanılmaz bir kaşıntı başlardı. Sonunda pes edip, eski güç kaynağından ufak bir yudum alır,
dilinde kahve brendisinin harika tadıyla beraber, yaptıklarına hiç bir şekilde engel olamadan, çaresizce,
uçurumun dibinde bulurdu kendini. Sonuçta onu inciten şey, kaybetmek ve gururunu yitirmek değil,
daha çok Lincoln'ün gözlerindeki ifadeyi görmek olurdu.
Bana geri dön. Hâlâ senin karınım ve sen ölünceye karar beni sevip korumaya söz verdin. Son bir
kez daha geri dön, bana son bir şans ver.
Akşam güneşinin batmasıyla beraber, Doreen'in gün boyunca yeşerttiği son umutları da solmaya
başlamıştı. Ayık olduğu zamanlar asla gerçekleşmeyeceğini bildiği umutlar. Akşam olmasıyla da bu
ayıklık gelmişti işte.
Ve beraberinde de umutsuzluk.
Mutfak masasına oturarak ilk bardağı doldurdu. Kahveli brendi midesine ulaşır ulaşmaz damarlarına
yayılan sıcaklığı hissetti. Umursamazlık dolmaya başladı ruhuna. Bir bardak daha doldurdu. Hissizlik
şimdi de dudaklarına, kulaklarına yayılıyordu. Ve korkularına.
Dördüncü bardaktan sonra artık Doreen'de acıdan ve umutsuzluktan iz kalmamıştı. Her yudumda
kendine güveni artıyordu. Đçkinin vermeyi başardığı güven. Lincoln'u daha önce kendine aşık etmeyi
başarmıştı, değil mi; bunu tekrar yapabilirdi. Hâlâ güzel bir kadındı vücudu da bayağı iyiydi. Lincoln da
sonuçta bir erkekten başka bir şey değildi Onu baştan çıkarmak o kadar zor olamazdı. Bütün iş zayıf
bir anını yakalamaktı.
Sallanarak ayağa kalktı ve montunu giydi.
Dışarıda bembeyaz kar taneleri simsiyah gökyüzünden süzülmeye başlamıştı. Kar, Doreen'in en iyi
dostuydu, parıldayan birkaç kar tanesinden daha iyi bir süs olabilir miydi saçları için Lincoln'ün evine
gider, karla kaplı uzun saçları ve pembeleşmiş yanaklarıyla kapıda dururdu. Lincoln onu içeri davet
eder evet davet etmek zorundaydı belki aralarında bir elektriklenme olabilirdi. Evet, evet, olacaklar
gözünde canlanıyordu. Doreen saçlarında kar taneleriyle...
Ama Lincoln'ün evi çok uzaktı, oraya kadar yürüyemezdi. Bir araba ödünç alması gerekecekti.
Cobb ve Morong'un olduğu caddeye doğru yürüdü. Dükkanın kapanmasına bir saat kalmıştı ve
etraf, son anda bir şeye ihtiyaçları olduğunu hatırlayan telaşlı insanlarla ve eve giderken durup, bir
kutu süt, bir kilo şeker gibi şeylerin peşinde olanlarla doluydu. Doreen'in tahmin ettiği gibi dükkanın
karşı caddesi park etmiş arabalarla doluydu. Hatta bazılarının motoru hâlâ çalışıyor, anahtarları
üzerlerindeydi. Böyle soğuk bir havada arabana girip de motorun soğuduğu ve tekrar çalışmadığını
görmekten daha berbat bir şey olamazdı.
Doreen arabalara dikkatle bakarak caddede dolaşmaya başladı. Pikap olmazdı bir kadına
yakışmazdı. Vosvos da olmazdı, arabalarla güreşmekten daha önemli bir işi vardı şu anda...
Ha, işte yeşil bir sedan. Bu araba sanki tam onun için yapılmıştı. Çaktırmadan markete baktı. Dışarı
çıkan kimseyi görmeyince çabucak arabaya bindi. Koltuk sıcak ve rahat, ısıtıcının sıcaklığı da dizlerine
vuruyordu. Kontağı çevirerek arabayı çalıştırdı, gaza bastı. Bagajdan bir şeylerin devrilme sesi geldi.
Park yerinden ayrıldığı sırada birileri arkasından bağırmaya başlamıştı bile: "Hey! Hey! O benim
arabam! Buraya gel!"
Farların nasıl yandığı ve silecekleri çalıştıran düğmeyi bulması birkaç blok sürdü. Sonunda cam
silinmiş, yolu görebiliyordu. Doreen gaza basarak hızlandı. Sedan iyi gidiyordu. Köşeleri döndükçe
bagajda bir şeylerin yuvarlandığını duyabiliyordu. Birbirlerine çarpıp duran cam şişelerin sesleri.
Doğrudan Lincoln'ün evine gitti ve arabayı yolun kenarına çekti.