Tess GERRITSEN KAN GÖLÜ Orijinal adı : Blood ... - Kitabxana

"Kemik oldukça eskiye benziyordu," dedi Clarie.
"Karar verdim," dedi Joe Bartlett, elini Nadine'e sallayarak. "Bir MonteCarlo sandviçi istiyorum."
"Ya siz Doktor" diye sordu Nadine.
"Bir tuna sandviçi ve bir mantar çorbası alayım," diye cevap verdi Clarie.
Bir yandan yemeğini yerken, bir yandan da adamların, kemiğin kime ait olabileceğiyle ilgili
tartışmalarını dinliyordu Clarie. Đçlerinden üçünün işitme cihazı kullandığı göz önüne alındığında
dinlememek mümkün değildi zaten. Bazıları altmış yıl öncesine kadar gidiyor ve tüm olasılıkları
anlatıyordu. Kemik belki de Bald Rock Tepesinden düşen kıza aitmiş. Yok yok, onun cesedini
bulmuşlardı. Belki de Jewett'lerin kızıymış. Şu on altı yaşındayken evden kaçan. Ned, bunun
olamayacağını açıkladı, annesinden, kızın Hartfort'da yaşadığım duymuştu; şimdi muhtemelen
altmışlarında bir büyükanneydi. Fred Moody, Florida adlı karısının, kemiğin yazlıkçılardan birine ait
olduğunu söylemiş olduğunu belirtti. Tranquility olup bitenleri kayıtlara geçirirdi, bir çocuk kaybolmuş
olsa hatırlayan çıkmaz mıymış..
"Hiç durmuyorlar değil mi" dedi Nadine, Clane'nin kahvesini doldururken. "Gören de dünya barış
sorununu çözmeye çalışıyorlar sanır."
"Bu kemik olayını nereden öğrenmişler"
"Joe'un kuzeni Floyd Spear polis departmanında çalışıyor," dedi Nadine bir yandan tezgahı silerken.
"Dediklerine göre bugün Bangor'dan bazı uzmanlar geliyormuş. Tahminimce onlar da şu yazlıkçılardan
olacaklar."
Tabii ki açık cevap buydu yazlıkçılar. Aydınlanmamış bir cinayet, teşhis edilemeyen bir ceset
herkesin amacına uygun hizmet veriyordu. Her haziran, Boston ve New York'taki zengin ailelerin göl
kenarındaki yazlıklarına gelmeleriyle Tranquility'nin nüfusu kat kat artardı. Burada, bu huzurlu sayfiye
yerinde kendileri kıyı manzaralı köşklerinde eğlenirken çocukları da suya dalarlardı. Tranquility
dükkanları da bundan nasiplerini alırdı; bu yaz vatandaşları paralarını kasalara boşalttıkça, bir bayram
havası yaşanırdı, kısacası kasabanın yerel ekonomisi canlanırdı. Ayrıca evlerini temizleyecek,
arabalarını onaracak, yiyeceklerini tedarik edecek kişilere de ihtiyaçları oluyordu yazlıkçıların. Bu kısa
birkaç aydan elde edilen kazanç kasabayı kış boyunca idare ederdi.
Yabancıları katlanılabilir yapan şey paralarıydı. Her eylül ayının başında, yaprakların dökülme
mevsiminin başlaması ile beraber evlerine döner, kasabayı gerçek sahiplerine bırakırlardı.
Clarie yemeğini bitirip ofisine doğru yürümeye başladı.
Tranquility'nin ana caddesi gölün kıvrımını takip ediyordu. Elm Sokağının tepesinde Joe Bartlett'in
emekli olmadan önce tam kırk iki yıl işlettiği, şimdiyse ikisi de kız olan torunlarının devralmış olduğu
garajlı benzin istasyonu vardı. Bu garajın girişinde bulunan yazı hep hoşuna gitmişti Clarie'nin, ona
göre adamla ilgili çok şey anlatıyordu: 'Sahibi ve işletmecileri Joe Bartlett ve torunları.'
Elm Sokağı, postanenin olduğu yerden itibaren güneye doğru kıvrılıyordu. Güneybatı rüzgârı göl
yönünden esmeye başlamıştı bile. Rüzgâr binaların arsında kalmış dar sokakları dolduruyordu ve bu
sokaklarda yürümek buzdan yapılmış tünellerden geçmekten farksızdı. Dükkanlardan birinin
penceresinde oturan kara bir kedi, bu havada dışarıda dolaşan yaratıkların aptal olduğunu
düşünüyormuş edasıyla Clarie'ye baktı. Dükkanın yanında Clarie'nin uzmanlık eğitimi aldığı sarı
Victoryan binası duruyordu, bir zamanlar Dr. Pomeroy'un evi ve işyeri olarak hizmet vermişti. Kapıdaki
buzlu camda hâlâ Sağlık Merkezi yazıyordu. Gerçi kapıda artık 'James Pomeroy, M.D.' yerine, 'Aile
Hekimi Clarie Elliot' yazıyordu ama kadın, bazen yaşlı doktorun camda bir hayalet gibi belirdiğini ve bu
yeni kiracıyı istemediğini haykırdığını gördüğünü düşünürdü.