Tess GERRITSEN KAN GÖLÜ Orijinal adı : Blood ... - Kitabxana

Clarie'nin çağrı cihazı ötmeye başladı. Cihazın ekranında Bangor kodlu bilmediği bir numara vardı.
Max'in telefonundan numarayı çevirdiğinde Doğu Maine Sağlık Merkezi'nden bir hemşire çıktı
karşısına.
"Dr. Elliot, Dr. Rothstein sizi aramamızı istedi. Kratomi için geçen hafta buraya gönderdiğiniz Bay
Emerson ile ilgili bir sorun var."
"Ameliyattan sonra bir problem mi çıktı"
"Tüm psikiyatri ve tıbbi personelimiz ona yardım etmeye çalışıyor ama bir sonuç alamıyoruz. Sizi
aramamızın sebebi de bu. Sizin hastanız olduğuna göre durumunu size bildirmemiz gerektiğine karar
verdik."
"Ne durumu"
"Bay Emerson kendine yapılacak tüm tedaviyi reddediyor. Daha kötüsü yemek yemeyi de bıraktı.
Şu anda sadece su verebiliyoruz."
"Bunun için bir sebep gösteriyor mu"
"Evet. Ölme vaktinin geldiğini söylüyor."
Clarie, Warren Emerson'u son gördüğünden bu yana, adamın tıpkı hava kaçıran bir balon gibi
çökmüş olduğunu fark etti. Warren, pencerenin önündeki bir sandalyeye oturmuş, donuk bir ifadeyle
dışarıyı seyrediyordu. Clarie odaya girdiğinde hiçbir tepki vermedi; dönüp bakmadı bile, hiç bir şey
olmamış gibi pencereden bakmaya devam ediyordu. Clarie odaya girdiğini fark edip etmediğini merak
etti.
"Bir yararı olmayacağını biliyorsun," dedi adam birden. "Gitsen iyi olur. Vakit geldiyse gelmiştir,
yapılacak bir şey yok."
"Ama sizin vaktiniz henüz gelmedi Bay Emerson."
Warren sonunda arkasını dönerek ona baktı. Clarie'yi gördüğüne şaşırmışsa da bunu belli etmemeyi
başarıyordu. Aslında adam artık hiçbir şey hissetmiyor gibi görünüyordu; acı ya da zevkin ötesindeydi
duyumsadığı şeyler. Clarie ona doğru yaklaşırken Warren umursamaz bir tavırla onu izledi.
"Ameliyatınız başarılı geçti. Beyninizdeki kitleyi çıkardılar ve şansınıza iyi huylu olduğu anlaşıldı.
Artık tamamen iyileşme şansınız var. Tamamen normal bir hayat sürebilirsiniz."
Clarie, sözlerinin adamı hiç etkilemediğini görüyordu. Warren başını tekrar cama çevirdi.
"Benim gibi bir adamın asla normal bir hayatı olamaz."
"Ama tüm o nöbetleri kontrol altına almayı başarabiliriz. Hatta onları tamamen sona erdirebiliriz..."
"Herkes benden korkuyor."
Bu sözler ve adamın suratındaki ifade her şeyi anlatıyordu. Asla iyileştirilemeyecek, asla
kurtulamayacağı yara asıl buydu. Đnsanların ona karşı hissettikleri ve artık yerleşmiş olan bu korkuya
önerebileceği bir tedavi, bir ameliyat yoktu Clarie'nin.
"Bunu her birinin gözlerinden okuyabiliyorum," dedi Warren, "onlarla yolda veya markette
karşılaştığımda bana karşı hissettikleri korkuyu, nefreti görebiliyorum. Hiç kimse bana dokunamıyor
bile. Tam otuz yıldır kimse bana dokunmadı, biliyor musun Tabii doktor ve hemşirelerin dışında, ki
onların da başka şansı yok. Ben zehirliyim doktor, bunu biliyorsun. Bana yaklaşamıyorlar çünkü
kasabanın canavarı olduğumu biliyorlar."
"Hayır Bay Emerson. Siz bir canavar değilsiniz. Yıllar önce olan şeyler için hâlâ kendinizi
suçladığınızı biliyorum, ama ben suçsuz olduğunuza inanıyorum. O bir hastalıktı. Davranışlarınızı
kontrol edemiyordunuz."