Tess GERRITSEN KAN GÖLÜ Orijinal adı : Blood ... - Kitabxana

Şöminedeki ateş artık iyice harlanmıştı. Clarie kanepeye oturdu ve yanıbaşındaki komodinin
üzerinde duran lambayı söndürdü. Şömine gerektiği kadar ışık sağlıyordu; gölgeler de iyi bir saklanma
yeri. Lincoln hemen karşısındaki kanepeye oturdu. Güzel, diye düşündü Clarie, güvenli bir mesafeye
oturdu.
"Noah nasıl" diye sordu Lincoln, sonunda ağzını açmaya cesaret ederek.
"Yatmadan önce çok sinirliydi. Sanırım bazı yönlerden bir kurban olduğunu ve bütün dünyanın ona
karşı olduğunu düşünmek işine geliyor ve fikrini değiştirmemin mümkün olduğunu da sanmıyorum."
Kafasını eline dayayarak derin bir nefes aldı.
"Dokuz aydır beni kendisini burada tutmaya zorlayan bir hain olmakla suçladı. Bu öğlense ona
Baltimore'a dönmekten bahsettiğimde birden patladı ve beni onun isteklerini, ihtiyaçlarını
umursamamakla suçladı. Ne yaparsam yapayım sonuç aynı. Onu mutlu edemiyorum."
"O zaman kendini mutlu etmeye çalış."
"Ama bu çok bencilce olur."
"Öyle mi dersin"
"Bazen iyi bir anne olmadığımı düşünüyorum."
"Clarie, senin ne kadar gayret ettiğini görüyorum. Her ebeveyn gibisin, deniyorsun." Lincoln bir an
durdu ve başını salladı. "Ve şu anda hayatına bir sorun da ben sokuyorum galiba, ki bu en son ihtiyaç
duyduğun şey. Ama Clarie, bunu şimdi halletmekten başka şansımız yok. Sen kararını vermeden önce
hissettiğim her şeyi söylemem gerekiyor. Yani sen Tranquility'den girmeden. Yani seninle konuşmak
için son şansımı kaybetmeden."
Clarie sonunda başını kaldırıp ona baktı. Adam başını önüne eğmiş, ellerine bakıyordu. "Girmek
istediğin için seni suçlayamam aslında. Bu kasabanın yabancılara ısınması, onlara güvenmeyi
öğrenmesi zaman alıyor. Dar kafalı olan küçük bir kesim var, kasabanın geneli diğer yerlerdeki
insanlar gibi. Đnanılmaz derecede iyi olanları da var içlerinde. Belki de karşılaşabileceğin en iyi
insanlar..." Lincoln birden tüm sözlerin boğazına takılmaya başladığını hissetti.
Bir dakika kadar ikisi de konuşmadılar. "Kasaba adına mı, kendi adına mı konuşuyorsun Lincoln"
Lincoln elini kafasına görürdü.
"Bir türlü buradan çıkmıyorlar," dedi, "buraya sana bir şey söylemek için geldim, ama şimdi ne
söyleyebileceğimi bilmiyorum. Clarie sürekli seni düşünüyorum. Bu konuda ne yapacağımı da
bilmiyorum çünkü bu benim için çok yeni bir duygu. Başım bulutların arasında."
Clarie gülümsedi. Uzun bir aman boyunca bu adamın az konuşan, ciddi ve pratik bir işkolik
olduğunu düşünmüştü. Kafasındaki Lincoln'un botları yere o kadar sert basardı ki başını kaldırıp
bulutlara bakamazdı bile.
Lincoln ayağa kalkarak ateşin önüne gitti. "Sana bunları söylemek için geldim. Bazı engeller
olduğunu biliyorum. En başta Doreen. Ayrıca babalık tecrübem de yok. Fakat iş değer verdiğim bir
kişiye gelince inanılmaz sabırlı biriyimdir." Sustu ve boğazını temizledikten. "Sanırım gitsem iyi olacak,"
dedi.
Kapıya ulaşmış ve askıdaki ceketine uzanmıştı ki Clarie ona yetişti. Kadın, elini adamın omzuna
koydu ve adam ona bakmak için döndü. Ceketi, askıdan düşüp yere serildi, ama bunu ikisi de fark
etmedi.
"Buraya gel ve benimle otur," dedi Clarie. Fısıltı halinde çıkmış olan bu istek ve kadının yüzündeki
gülümseme, Lincoln'un ihtiyacı olan tek şeydi o anda. Kadının yüzüne dokundu, yanaklarında gezdirdi
ellerini. Clarie bunun nasıl bir his olduğunu unutmuştu, Bir erkeğin dokunuşunu teninde hissetmek.