Tess GERRITSEN KAN GÖLÜ Orijinal adı : Blood ... - Kitabxana

Bunun bir çocuğa neler yapabileceğini biliyor musun Noah hâlâ acı çekiyor. Hâlâ çok öfkeli. Ama ben
oğlumu tanıyorum, oğlumu çok iyi tanıyorum ve size söylüyorum, oğlum kötü bir çocuk değildir!"
Fern biraz gerilemeye karar verdi. Öfkeli bir anneyle tartışmanın bir anlamı yoktu. Dr. Elliot'un
oğluna olan sevgisi yüzünden gerçekleri göremediği belliydi.
"öbür çocuk kimdi" diye sordu Lincoln.
"Bunun bir önemi var mı ki" dedi Fern. "Noah kendi davranışının sonuçlarına katlanmak zorunda."
"Ama kavgayı diğer çocuk başlatmış."
"Evet, ama kız kardeşini korumak için."
"Peki kızla konuştun mu Kızın korunmaya ihtiyacı var mıymış"
"Kızla konuşmama gerek yoktu. Đki oğlanı kavga ederken gördüm. Gördüğüm manzaranın son
derece vahşi olduğu konusunda sizi temin edebilirim. Evet, tam anlamıyla vahşiydi. Ve senin de bana
saldıran bir çocuğu koruduğuna inanamıyorum..."
"Saldırdı mı"
"Beni yere düşürdü."
"Şikayetçi olacak misin"
Fern evet demek için ağzını açtı ama kendini tutmayı başardı. Şikayetçi olursa mahkemede yeminli
ifade vermek zorunda kalırdı. Onlara ne diyebilirdi ki Noah'ın gözlerinde o korkunç ifadeyi görmüştü.
Kedisine vurmak istemiş olduğunu biliyordu, ama önemli olan ona vurmuş olup olmaması değildi
önemli olan, Noah'ın gözlerindeki saldırganlıktı. Ama bunu nasıl başkalarına anlatabilirdi ki
"Hayır şikayetçi olmayacağım," dedi, "ona ikinci bir şans veriyorum."
"Đnan bana Noah sana minnettar kalacaktır," dedi Lincoln.
Kadın umutsuz bir şekilde düşündü: Ben o çocuğun değil, senin takdirini isterdim.
"Bana anlatmak ister misin" diye sordu Clarie.
Noah hiçbir şey söylemeden arabaya bindi.
"Eninde sonunda konuşmamız gerekecek canım," dedi Clarie sabırlı bir sesle.
"Sorun ne"
"Sorun senin okuldan uzaklaştırma almış olman. Ayrıca okula ne zaman döneceğini, hatta dönüp
dönemeyeceğini dahi bilmiyoruz."
"Okula dönemiyorsam ne olmuş Zaten orada bir şey öğrenmiyordum."
Başını çevirerek camdan dışarı bakmaya başladı.
Clarie bir mil kadar bir şey söylemedi. Sadece yola bakıyordu ama yolu gördüğü yoktu. Oğlunun
beş yaşındaki hali gözlerinin önüne geliyordu. Küçücük, kıvırcık saçlı, uysal oğlu kanepeye gömülmüş,
sarkmış bir suratla o gün okulda kendisiyle nasıl alay ettiklerini anlatıyordu. Hiçbir zaman çok sosyal
bir çocuk olmamıştı. Her zaman içine kapanık, sessiz bir çocuktu ve şimdi bu sessizlik daha da
artmıştı.
"Bak Noah, ne yapmamız gerektiğini biliyorum. Bana ne istediğini söyle. Böylece daha doğru karar
verebiliriz. Biliyorsun, buradaki işlerim hiçbir zaman iyi gitmedi. Şimdi de şu kırık camlar ve
mahvolmuş halılar var. Birkaç haftadan önce hiçbir hasta kabul edemem. Tabii onların da beni görmek
istediklerini pek sanmıyorum..." Derin bir nefes aldıktan sonra devam etti. "Tek istediğim senin için,
ikimiz için doğru bir yer bulmaktı. Ama görünüşe göre her şeyi mahvettim."