Tess GERRITSEN KAN GÖLÜ Orijinal adı : Blood ... - Kitabxana

"Diğerlerinin aileleri de benim gibi şoktaydı. Oğullarının böyle bir şey yapacağına inanamıyorlardı.
Onları Noah'ın kışkırttığını düşünüyorlardı. Kötü olan Noah'dı. Babası olmayan bir çocuktan fazlasını
bekleyemezlermiş zaten.
"Đçlerinde en küçüğünün Noah olması onları ilgilendirmiyordu. Babasız olduğu için onu
suçluyorlardı. Ayrıca ben de mesleğimle, insanların aileleriyle o kadar meşgulmüşüm ki kendi aileme
ayıracak zamanım yokmuş."
Dışarıda yağan kar şiddetlenmişti artık. Ön cam neredeyse buzla kaplandığı için artık dışarısı
gözükmüyordu.
"Đşin en kötü tarafı neydi biliyor musun Ben de onlara hak veriyordum. Bir yerlerde bir hata
yaptığım doğruydu. Ve tek düşünebildiğim ise işleri nasıl tekrar yoluna koyacağımdı."
"Buraya taşındın."
"Bir mucize arıyordum. Sihirli bir çözüm. Birbirimizden nefret eder bir hale gelmiştik. Ne yaptığını,
nerelere gittiğini kontrol edemiyordum ve en kötüsü de arkadaşlarını seçemiyordum. Nereye doğru
gittiğini görebiliyordum; bir hırsızlık daha, bir tutuklanma daha bir aile terapisti daha..."
Susarak derin bir nefes aldı.
"Sonra Tranquility'yi keşfettik."
"Ne zaman"
"Geçen bahar bir hafta sonu. Bir yılı biraz geçti. Turistlerin çoğu gitmişti, ama havalar hâlâ güzeldi.
Noah ve ben Göl kenarında bir köşk kiraladık. Her sabah uyandığımda duyduğum tek ses kuşların
ötüşü olurdu. Büyülenmiştim. O hafta sonunun en sevdiğim tarafı tam bir huzur yakalamış olmamdı.
Hatta birlikte eğlenmeye bile başlamıştık. O andan sonra artık Baltimore'da yaşamayacağımıza karar
verdim." Clarie kafasını salladı. "Beni iyi yakaladın Lincoln. Ben de problemlerinden kurtulmak için
buraya kaçan o yabancılardanım. Ne yapacağımı bilmiyordum. Sadece artık orada kalamayacağımı
biliyordum."
"Peki ya şimdi" diye sordu Lincoln.
"Artık burada da kalamam."
"Karar vermek için çok erken Clarie. Burada yeterince kalmadın daha."
"Dokuz aydır bekliyorum. Bütün bir yaz ve son bahar odamda oturup hasta bekledim. Bana
gelenlerin neredeyse hepsi turistti. Burkulmuş ayak veya mide ağrısı olan yazlıkçılar. Yaz bitince hepsi
evlerine döndü ve hastalarımdan ne kadar azının bu kasaba sakinlerinden olduğunu fark ettim.
Yeterince beklersem sonunda bana güveneceklerini düşünüyordum. Belki bir hatta iki yıl daha. Ama
bu akşamdan soma artık o şansım da kalmadı. Ben o toplantıda söylemem gerekeni söyledim ve
insanlar bundan hoşlanmadı. Artık bana düşen, toplanıp taşınmak. Umarım Baltimore'a dönmek için de
geç kalmamışımdır."
"Bu kadar kolay mu pes ediyorsun"
Bunu onu kızdırmak ve motive etmek için söylediğini biliyordu, ama yine de sinirlenmeden
edemedi. "Bu kadar kolay!"
"Sana saldıran tüm kasaba değildi ki. Sadece bir iki aptal insandı. Düşündüğünden daha çok
destekçin var."
"Neredeler peki Neden toplantıda beni desteklemediler Arkamda olan tek kişi sendin."
"Bazılarının kafası karışmıştı sanırım. Belki de korkuyorlardı."
"Eminim öyledir."