Tess GERRITSEN KAN GÖLÜ Orijinal adı : Blood ... - Kitabxana

16
Her yer cam kırıklarıyla doluydu. Ufak cam parçacıkları halının, sehpanın, bekleme odası
koltuğunun üzerinde parlıyordu. Kırık camlardan içeri süzülen kar taneleri mobilyaların üzerini dantel
gibi örtmüştü.
Clarie, donmuş bir ifadeyle hiç konuşmadan bekleme odasından giriş bölümüne gitti. Vera'nın
masasının üzerindeki cam da kırılmış, parçacıklar bilgisayar klavyesinin üzerinde parıldıyordu.
Lincoln'un botlarının cam kırıklarıyla dolu yerde çıkardığı sesleri duydu.
"Kontrplak yolda Clarie. Kar yağışının bu akşam devam etmesini bekledikleri için pencerelerini bu
gecelik kapatacaklar."
Clarie halıda birikmiş kara bakmaya devam ediyordu.
"Bunlar bu akşam toplantıda söylediğim şeyler yüzünden oluyor değil mi"
"Bu hasar verilen tek bina değil Clarie. Bu hafta boyunca bir çok binaya saldırılar olmuş."
"Ama bu, bana bu akşam olan ikinci şey. Önce lastiklerimi parçaladılar. Şimdi de... Bunların bir
tesadüf olduğunu söyleme sakın."
Memur Pete Sparks girdi içeri.
"Komşulardan bir şey çıkmadı Lincoln. Camların kırıldığını duymuşlar ama kimin yaptığını
görmemişler. Geçen hafta Joe Barlett'in garajına olan saldırıyı andırıyor. Tahrip edip kaçıyorlar."
"Ama Joe Barlett'in sadece bir camı kırılmıştı," diye itiraz etti Clarie sinirleri bozulmuş bir şekilde.
"Benim bütün camlarımı parçalamışlar. Burayı haftalarca kapatmam gerekebilir."
Sparks, Clarie'yi rahatlatmaya çalıştı. "Camları taktırmak sadece birkaç gün sürer."
"Ya bilgisayarım ne olacak Ya parçalanmış halılar Đçeri dolan karlar her şeyi mahvediyor. Hasta
kayıtlarımı tekrar gözden geçirip düzenlemem gerekecek, ama açıkçası buna değeceğinden emin
değilim. Tekrar başlamak istiyor muyum bilmiyorum artık."
Clarie arkasını dönerek binadan çıktı. Kamyonetine binmiş tam gitmek üzereyken Lincoln ve Sparks
da çıktılar binadan. Birbirlerine birkaç şey söyledikten sonra Lincoln yolun karşısına geçerek Clarie'nin
arabasının yanına geldi, kapıyı açarak kadının yanına oturdu.
Bir dakika kadar her ikisi de konuşmadı. Clarie boş gözlerle karşıya bakıyordu. Görüntü yavaş yavaş
bulanıklaşmaya gözlerinden yaşlar akmaya başladı. Çabucak ve sinirli bir şekilde gözlerini sildi.
"Mesaj oldukça net geldi. Bu kasaba beni burada istemiyor."
"Bütün kasaba değil Clarie. Bir tek vahşi. Bir tek insan..."
"Bir çoklarının adına hareket eden bir insan. Belki de evimi yakmaya karar vermelerini beklemeden
hemen bu gece toparlanıp gitmem lazım."
Lincoln hiçbir şey söylemedi.
"Sen de böyle düşünüyorsun değil mi" dedi Clarie sonunda Lincoln'a bakarak. "Burada yaşama
şansım yok artık."
"Bu gece işleri biraz fazla zorladın. Gölü kapatmaktan bahsettin, ki bu bir çok insanı korkutuyor."
"Hiçbir şey söylememem gerekiyordu."
"Hayır Clarie, söylemek zorundaydın. Sen doğru olan şeyi yaptın ve inan böyle düşünen tek kişi
ben değilim.'"
"Yapma! Gelip elimi sıkan olmadığını, olmayacağını ikimiz de biliyoruz."