Tess GERRITSEN KAN GÖLÜ Orijinal adı : Blood ... - Kitabxana

Üstünü giyinmek için yatak odasına gitti.
Burası bir zamanlar anne babasının odasıydı ve hâlâ onların eşyalarıyla doluydu. Karyolaları, pirinç
çalışma masası, soluk fotoğrafları. Gömleğinin düğmelerini iliklerken gözleri bir fotoğrafa takıldı.
Fotoğrafta, simsiyah saçlı bir kız gülen gözlerle ona bakıyordu. Ömrünün her günü binlerce kere
düşündüğü gibi, Đris su anda ne yapıyordur acaba diye geçirdi aklından. Onu hiç düşünüyor muydu
Gözleri başka bir fotoğrafa takıldı. Ailesinin çekilmiş son fotoğrafıydı. Takım elbiseli ve kravatlı babası,
gülümseyen tonton annesi... ve ikisinin ortasında da saçları taranmış ve ortadan ayrılmış küçük
Warren.
Ellerini uzatarak on iki yaşındaki suratına dokundu. Bu çocuğu hatırlayamıyordu. Yukarıda çatı
katında bu çocuğa ait oyuncak trenler, macera kitapları ve mum boyalar vardı. Bu evin içinde oyunlar
oynayan, anne ve babasının arasında neşeyle gülümseyen bu çocuk farklı bir çocuktu. Warren'in
aynaya bakarken gördüğü kişi değildi.
Birden o oyuncaklara yeniden dokunmak için inanılmaz bir istek duydu.
Çatı katma tırmanarak eski sandığı ışığın altına getirdi. Kafasının üzerine sallanan ampulün yaydığı
solgun ışığın altında kapağını açtı. Yaşlı adamın hazineleri işte karşısında duruyordu.
Hepsini dikkatle teker teker çıkartarak tozlu döşemeye dizdi. Kibrit kutularından arabalar, oyuncak
fırınlar, misketler... En sonunda aradığı şeyi, dama tahtasını buldu. Yere uzanarak kendi tarafına
kırmızıları karşı tarafa da siyahlan dizdi.
Mona sallana sallana yanına gelerek karşısına oturdu. Nefesi balık kokuyordu. Kedisi bir
aşağılamayla tahtaya baktı. Daha sonra siyah bir oyuncuya burnunu dayayarak onu iyice kokladı.
"Demek ilk hamlen bu ha" dedi Warren. Aslında pek zekice bir hareket değildi, ama bir kediden de
daha iyisi beklenemezdi. Mona için siyah taşı oynattı ve kedi tatmin olmuş gibi göründü. Dışarıda esen
sert rüzgâr aralık pencereleri takırdatıyordu. Leylak ağacının pencerelere sürtmesiyle çıkan hışırtıları
duyabiliyordu.
Warren kırmızı taşlardan biriyle bir hamle yaptı ve arkadaşına gülümseyerek, "Senin sıran Mona,"
dedi.
Beş yaşındaki Elizabeth Morrison, hafta içi her sabah yaptığı gibi saat alt buçukta ablasının odasına
girdi ve yatağa çıkarak yorganların arasına karışıverdi. Yorganın altında mutlu bir solucan gibi şarkı
söyleyerek ilerlerken ablasını uyanmasını bekledi. Mary Rose uyanana kadar hep sızlanır, saçlarını
Elizabeth'in yüzüne savurarak sağa sola dönmeye başlardı. Elizabeth'e göre Mary Rose dünyanın en
güzel kızıydı. Uyanmak için prensinin öpücüğünü bekleyen prenses Aurora' ya benziyordu. Kızların
birbirleriyle öpüşmemeleri gerektiğini bildiği halde Elizabeth bazen yakışıklı prens rolünü oynayarak
ablasının dudaklarına yapışır ve; "Kalkma vakti!" diye ilan ederdi.
Bir keresinde Mary Rose zaten uyanıkmış ve bir canavar gibi homurdanarak kardeşini yakalamış,
birlikte yuvarlanırlarken neşeyle kıkırdayarak yataktan düşmüşlerdi.
Mary Rose keşke şimdi de kendisini gıdıklasaydı. Keşke yine öyle, her zamanki gibi olsaydı.
Isabel kardeşinin kulağına eğilerek, "Uyanmıyor musun" diye fısıldadı.
"Git buradan, pislik," diye bağırdı Mary Rose, yorganı tepesine çekerek.
"Ama annem okula gitme vaktinin geldiğini söylüyor. Kalkman gerek."
"Odamdan defol!"
"Ama annem..."