Tess GERRITSEN KAN GÖLÜ Orijinal adı : Blood ... - Kitabxana

"Az önce asansörden tekerlikli sandalye ile Warren Emerson'u çıkarttıklarını gördüm. Tanrı aşkına
onu kim kabul etmiş olabilir"
Clarie, Adam'a baktı. Ona karşı hissettiği antipati her zamankinden daha yoğundu.
"Ben kabul ettim," dedi. "Bugün bir havale geçirdi."
DelRay omzunu silkti.
"Emerson yıllardır havale geçiriyor. O müzmin bir sara hastası."
"Yeni bir beyin tümörü de olabilir."
"Hey, bak, eğer onu kabul ediyorsan başın çok ağrıyacak. Pomeroy yıllarca ondan şikayet etti."
"Neden"
"Đlaçlarını hiç almazdı. Nöbetlerinin hep devam etmesinin nedeni bu zaten. Artı, devletin sağlık
sigortasından yararlanıyor, yani ücretini alman konusunda sana iyi şanslar dilerim. Ama ödediğimiz
vergileri yaşlı Emerson'a yatağında kahvaltı hizmeti vermektense daha kötü yerlere de harcanabilirdi
sonuçta."
Gülerek uzaklaştı.
Clarie imzasını atarken kalemi o kadar bastırdı ki neredeyse kâğıdı yırtılıyordu. Đstediği bütün bu
testler ve hastane masrafları onun bölümüne pahalıya patlayacaktı. Emerson belki de yanlış
hatırlıyordu da Pomeroy son dönemde yeni bir teşhis araştırması yapmıştı. Ama Clarie buna kendi bile
inanmadı. Pomeroy'un dosyalarından gördüğü kadarıyla bu doktor hastalarının semptomlarını
incelemek yerine yeni ilaçlar için reçete yazmayı tercih ediyordu.
Hastaneden çıkarak Tranquility'ye gitti. Ofisine vardığında tek bir şeye odaklanmıştı: Emerson'un
dosyasını yeniden açmak ve onu kabul etmenin doğru bir karar olduğunu kendine ispat etmek.
Clarie içeri girdiğinde Vera telefonda konuşuyordu. Sekreteri telefonu sallayarak, "Max Tutwiller
telefonda," dedi.
"Ofisimden konuşurum. Bana Warren Emerson'un dosyasını getirir misin"
"Warren Emerson mu"
"Evet, onu kabul ettim."
"Neden"
Clarie tam odasına girerken dönüp Vera'ya baktı.
"Bu kasabadaki herkes neden bu kararımı sorguluyor" diye bağırdı.
"Şey, sadece merak ettim," diye cevap verdi Vera.
Clarie kapısını kapatarak koltuğuna çöktü. Şimdi bir de Vera'dan özür dilemesi gerekecekti. Onu da
listeye ekleyim diye düşündü, şu anda hiç kimseyle konuşacak durumda değildi. Sonra telefonda
bekleyen Max'i hatırladı.
"Merhaba Max."
"Sanırım kötü bir zamanda aradım..."
"Sorma."