Tess GERRITSEN KAN GÖLÜ Orijinal adı : Blood ... - Kitabxana

Warren Emerson muayene masasında sırt üstü yatıyordu. Etrafındaki donanını, Warren'in
elbiselerinin eskiliğini daha da vurguluyordu. Clarie'nin içeri girdiğini duyunca dönerek ona baktı. Onu
tanımıştı; dudaklarında silik bir gülümseme oluştu. "Bay Emerson, ben Dr. Elliot."
"Siz de oradaydınız."
"Evet, havaleniz sırasında oradaydım."
"Size teşekkür etmek istiyordum."
"Neden"
"Uyandığımda yalnız olmayı sevmem. Etrafımda yabancı insanların olmasını...." sözünü
tamamlamadı. Tavana bakarak ekledi: "Eve gidebilir miyim"
"Ben de sizinle bunu konuşmak istiyordum. Dr. Pomeroy'dan beri bir doktorumuz olmamış.
Doktorunuz olmamı kabul eder miydiniz"
"Artık bir doktora ihtiyacım yok. Hiç kimse benim için bir şey yapamaz."
Clarie gülümseyerek yaşlı adamın omzunu tuttu. Bu yıllanmış kıyafetlerin altında mumyalanarak
gömülmüşe benziyordu.
"Ben size yardım edebileceğimi düşünüyorum. Yapmamız gereken ilk şey bu havaleleri kontrol
altına almak. Hangi sıklıkta oluyorlar"
"Bilmiyorum. Bazen uyandığımda yerde oluyorum ve böylece havale geçirmiş olduğumu
anlıyorum."
"Evde başka kim var Yalnız mı yaşıyorsunuz"
"Evet bayan." Hüzünle gülümsedikten sonra ekledi, "yani kedim Mona'yı saymazsak."
"Pekâla, fikrinize göre ne kadarda bir geçiriyorsunuz nöbetleri"
Warren bir an düşündü. "Ayda birkaç kere."
"Peki, kullandığınız ilaçlar"
"Đlaç almayı yıllar önce bıraktım. Bütün o hapların bana hiçbir faydası yoktu."
Clarie biraz sinirlenerek iç çekti. "Bay Emerson, öyle birden bire kafanıza göre ilaç almayı
bırakamazsınız."
"Ama artık onlara ihtiyacım yok. Ben ölmeye hazırım." Bu sözleri sessizce, korkusuz bir şekilde
söylemişti. Sesinde en ufak bir kendine acıma duygusu da yoktu. Bunları, bilinen bir gerçeği
vurgularmış gibi bir edayla söylemişti. Yakında öleceğim ve bununla ilgili yapılacak bir şey yok.
Clarie diğer hastalarının da böyle konuştuğunu duymuştu. Hastaneye gelirler ikna edici bir tonda
sessizce "Bu akşam evime dönemeyeceğim," derlerdi. Clarie onları rahatlatmaya çalışırdı ama zaten
onlara çoktan ölümün verdiği soğukkanlılık hakim olurdu. Hastalar hap bilirlerdi. Öleceklerini
söylediklerinde ölürlerdi.
Warren'in sakin gözlerine baktığında da o soğukkanlılığı gördü. Bunları bir yana bırakarak
muayeneye geçmeye karar verdi.
"Gözlerinize bakmam gerekiyor," diyerek oftalmoskopu aldı.
Warren içini çekerek retinalarını muayene etmesine izin verdi.
"Bu nöbetler için nöroloji uzmanına göründünüz mü hiç"
"Bir kere. On yedi yaşındayken."