Tess GERRITSEN KAN GÖLÜ Orijinal adı : Blood ... - Kitabxana

"Bu departmanda onunla konuşan başka biri de var. Kim o"
"Ben değilim," dedi Floyd ve güvenle ekledi; "Damaris denen o kadın beni hep korkutur, sanki
karşısındakini canlı canlı yemek istermiş gibi bir hali var."
Lincoln kapıyı kapatarak masasına döndü. Hâlâ çok sinirliydi.
"Bu departmanda çalışan altı memurum var. Onu bulmak için elimden geleni yapacağım. Ama
sızıntıları bulmak çok zordur."
"Bu alıntılan uydurmuş olabilir mi"
"Damaris'i tanıdığım kadarıyla evet!"
"Onu ne kadar iyi tanıyorsun"
"Đstediğimden daha fazla."
"Bu da ne demek şimdi"
"Merak ettiğin buysa beraberce Rio'ya filan kaçtığımız yok," diye patladı adam. "Lanet olası ısrarcı
bir kadındır ve görünüşe göre kafasına taktığı her şeyi yapıyor."
"Đşin içine polisi sokmak da dahil ha"
Clarie, Lincoln'un gözünde parlayan öfkeyi gördü. Gözleri bir an için buluştuğunda aralarında çok
güçlü bir çekim oluştu. Bunun bu kadar beklenmedik bir anda olması Clarie'yi şaşırtmıştı. Lincoln bu
sabah en iyi gününde değildi. Saçları darmadağın, yüzü yorgun, gözleri uykusuzluktan kızarmış ve
gömleği kırışıktı. Đşinin ve özel hayatının bütün yükü suratına yansımıştı.
Yan odada telefonun çaldığını duydular. Floyd, Lincoln'un kapısını çalarak başını içeriye uzattı.
"Dr. Elliot, Cobb ve Morongs'un kasiyeri aradı az önce. Oraya gitmeniz gerekecek galiba."
"Neden Ne olmuş"
"Yaşlı Warren Emerson yine. Bir havale daha geçiyormuş."
Kaldırıma bir grup insan toplanmıştı. Ortalarında yatan, yıpranmış kıyafetler giymiş yaşlı adamın
bacakları çok kötü bir şekilde titriyor, tüm vücudu sarsılıyordu. Yüzündeki yaradan yaşça sızan kan,
dondurucu soğuktan dolayı yarı donmuş bir şekilde birikmişti kaldırımda. Orada dikilenlerden hiçbirisi
adama yardım etmek için bir şey yapmadıkları gibi, ona dokunmaktan, hatta yaklaşmaktan korkarmış
gibi bir halleri vardı.
Clarie eğilerek adamı yan çevirdi. Ciğerlerine soluk gitmesi böylece daha kolay olacaktı. Kaldırımın
üzerindeki buzdan korumak amacıyla adamın yanağının altına eşarbımı koydu. Yaşlı adamın yüzü
soğuktan kıpkırmızıydı ama henüz bir morarma yoktu. Nabzı fazlasıyla hızlı, ama güçlü atıyordu.
"Nöbet ne zaman başladı"
Hiç kimse sorusuna cevap vermedi. Clarie başını kaldırıp seyircilerine baktığına onların biraz daha
gerilemiş olduğunu gördü. Đnsanlar kendisine değil, yaşlı adama bakıyordu. Duyulan tek ses gölden
esen rüzgârın sesiydi.
"Ne zamandır böyle"
Bu sefer sesi sinirle sabırsızlık karışımı bir tonda çıkmıştı.
Sonunda biri cevap verdi: "Beş ya da on dakikadır."
"Ambulans çağırdınız mı"
Grup aynı anda başını sallayarak omuzlarını silkti.