Tess GERRITSEN KAN GÖLÜ Orijinal adı : Blood ... - Kitabxana

2
Warren Emerson sonunda kendine geldiğinde, ağaçların dibinde, güneş tam gözlerine parlar bir
halde buldu kendisini. En son hatırladığı şey otların üzerindeki gümüş görünümlü kırağı ve soğuk
yüzünden kabarmış topraklardı. Yakacak odun kesiyordu. Baltayı öylesine sallayabilmek ve soğuk,
keskin havada çıkardığı sesleri duymak çok hoşuna gidiyordu. Güneş daha avlusunun ön kısmındaki
çam ağacını aydınlatmamıştı.
Şimdi ise güneş ağacın ötesine geçmişti, yani burada uzun zamandır, belki bir saattir yattığına
karar verdi.
Başı ağrıyordu. Sonrasında hep ağrırdı. Elleri ve suratı soğuktan donmuştu. Eldivenleri de
ellerinden kaymıştı. Baltası hemen yanı başında bir kütüğe saplanmış bir günlük yakacağı, hepsi de
hazır, etrafında saçılmış duruyordu. Etrafındaki sahneyi netleştirip kaydetmesi ve her birinin önemini
tartabilmesi çok uzun bir zaman almıştı. Düşünceleri sanki çok uzaktan geliyormuş gibi parça parça
olmuş, büyük bir gayret sonucu karman çorman bir halde geliyordu. Ama Warren sabırlıydı. En
sonunda her şeyi hatırlayabilecek, bir anlam verebilecekti.
Günlük ihtiyacı olan odunları kesmek için gün doğarken çıkmıştı dışarı. Emeğinin sonuçları şimdi
etrafında duruyordu. O sabah planladığı miktara ulaşmış tam son kütüğü keserken üzerine bir karanlık
çökmüştü. Kütük tepeciğinin üzerine düşmüştü, ki bu da bazı kütüklerin etrafa saçılmasını açıklıyordu.
Đç çamaşırları ıslaktı. Nöbeti tuttuğunda genellikle olduğu gibi yine altını ıslatmıştı herhalde. Üstüne
baktığında pantolonlarının da adamakıllı ıslanmış olduğunu gördü.
Gömleğimde kan vardı.
Ayağa kalktı ve ağır ağır evine yürüdü.
Mutfak, içeride yanan odun sobası yüzünden sıcak ve havasızdı; başının dönmesine sebep oluyordu
ve banyoya gidene kadar etrafındaki her şey dönmeye başlamıştı. Yontma klozet kapağının üstüne
oturarak ellerini başının arasına aldı ve kendine gelmeye çalıştı. Kedisi gelerek bacaklarına
sürtünmeye, ilgi isteğiyle miyavlamaya başladı. Adam, hayvanı kucağına alarak okşamaya başladı.
Tüylerinin yumuşaklığı onu rahatlatıyordu.
Soğuktan donan suratı ısınmaya başlamıştı ve artık şakaklarında zonklayan acıyı hissedebiliyordu.
Destek almak amacıyla lavaboya tutunarak ayağa kalktı ve aynaya baktı. Sol kulağının üstünde beyaz
saçlarını birbirine yapıştırmış kanları gördü. Đnce bir şerit kan yanağının üstüne akarak donmuştu.
Aynada yansıyan suratına baktı. Yalnızlık, dürüst çalışma ve nice kara kışlar görmüş altmış yıllık suratı
bunların derin izlerini taşıyordu. Tek dostu şu anda ayaklarının dibinde miyavlayan kedisiydi. Ama bu
sefer miyavlamasının sebebi ilgi çekmek değil, acıkan karnıydı. Kedisini seviyordu. O öldüğü zaman
ağlayacağını ve yapayalnız geçireceği sıkıcı gecelerde onun mırıltısını çok özleyeceğini biliyordu. Yine
de kedisinin de onu seviyor olduğu fikrine kapılmıyordu boşuna.
Elbiselerini çıkardı, kan lekeli eskimiş tişörtünü ve ıslatmış olduğu pantolonunu... Hayatındaki her
konuda olduğu gibi özenle çıkardığı elbiselerini muntazam bir şekilde katlayarak klozet kapağının
üzerine koydu. Ardından duşa girerek, suyun ısınmasını beklemeden yıkanmaya başladı. Soğuk suyun
verdiği ani rahatsızlık kendi soğuk ve rahatsız yaşantısının yanında bir hiçti. Saçlarındaki kanları
temizledi. Düştüğü sırada kafasını yarmış olmalıydı. Fark etmezdi, bütün diğer yaraları gibi o da
iyileşirdi nasıl olsa. Warren Emerson, yaraların zamanla iyileştiğinin yürüyen bir kanıtıydı.
Adam duştan çıkınca kedi tekrar miyavlamaya başladı. Çok açması bir sesi vardı. Umutsuzluk dolu
bir ses. Kendini suçlu hissetmeden bu sesi dinleyebilmek mümkün değildi. Üstünü giyinmeden, çıplak
bir halde mutfağa gitti ve konserve kutusundan bir parça tavuk çıkartarak Mona'nın tabağına koydu.
Kedi zevkle mırıldanarak yemeğe koyuldu. Artık yaşlı adamın nerede olduğu, gelmesi veya gitmesi
onu ilgilendirmiyordu. Kedi için bir konserve açıcağından başka bir şey değildi adam.