Tess GERRITSEN KAN GÖLÜ Orijinal adı : Blood ... - Kitabxana

"Seni suçladığım tek şey beni bu lanet kasabaya hapsetmiş olman," diye bağırdı. Ardından kararlı
adımlarla evden çıktı, kapının hızla çarpılmasından çıkan sesin yankısı hiç dinmeyecekti sanki.
Clarie soğuyan kahvesini alarak titreyen elleriyle ağzına götürdü. Ne olmuştu böyle Tüm bu
öfkenin sebebi neydi Daha önce de kavga ettikleri olmuştu, ama annesini kırmak için hiç bu kadar
yoğun bir çaba gösterdiği olmamıştı hiç. Bıçak kemiğe hiç bu kadar yaklaşmamıştı.
Giden servis arabasını duydu.
Oğlunun tabağındaki yenmemiş tosta baktı. Parça parça olmuştu.
"Burası onun için doğru yer değil Dr. Elliot," dedi nöbetçi hemşire. Eileen Culkin kısa ama bir kadın
için oldukça iri yapılıydı. Güçlü ses tonu ve bir savaş hemşireliğinin oluşturduğu alt yapısıyla hemen
saygı uyandırıyordu çevresindekilerde. Eileen konuşurken doktorlar susardı.
Clarie, Scotty Braxton'un dosyasını incelemenin tam ortasında olduğu halde dosyayı bir kenara
koyup Eileen'e döndü.
"Scotty'yi bu sabah henüz görmedim. Herhangi bir sorun mu çıktı"
"Ekstra yatıştırıcı verilmesini emrettiğiniz halde uyumadı. Şu antla oldukça sessiz, ama dün gece
çığlıklar atıyor, nöbetçiye kelepçelerini çözmesi için bağırıyordu. Diğer bütün hastaları rahatsız etti. Dr.
Elliot bu çocuğun ihtiyacı olan yer bir çocuk hapishanesi ya da psikiyatrik bir birim. Tıbbi bir bölüm
değil."
"Değerlendirmemi henüz bitirmedim. Hâlâ askıda olan test sonuçlan var."
"Eğer durumu iyiyse yerini değiştiremez misiniz Hemşireler onun odasına girmeye korkuyorlar. Üç
kişi onu tutmadan çarşaflarını bile değiştiremiyoruz. Ne kadar çabuk giderse o kadar iyi olur."
Clarie, Scotty'nin odasına doğru yürürken artık bir karar vermesi gerektiğini biliyordu. Çocuğun
hayatını tehdit eden bir hastalığı olduğunu ispat etmedikçe onu burada daha fazla tutamayacaktı.
Scotty'nin odasının kapısında bekleyen eyalet polisi, Clarie'yi içten bir selamla karşıladı.
"Günaydın Doktor."
"Günaydın. Hasta seni oldukça zorluyormuş duyduğuma göre."
"Son bir saattir daha iyi. Hiç sesi çıkmadı."
"Onu tekrar muayene etmem gerekiyor. Her ihtimale karşı sen de yanımızda durabilir misin"
"Elbette."
Polis memurunun kapıyı açıp içeri doğru bir adım atmasıyla donup kalması bir oldu. "Aman tanrım."
Clarie'nin ilk algılayabildiği adamın ses tonundaki korkuydu. Onu hemen iterek odaya girdi. Açık
pencereden giren buz gibi havayı hissederken kanlan da gördü. Boş yatak kan doluydu. Yastık,
çarşaflar ve özellikle de bir köşeye atılmış olan kelepçenin üstü kanla kaplıydı. Kelepçenin altındaki yer
bir kan gölüne dönmüştü. Eğer tırnak ve etinden yırtılmış olan kemiğin beyaz ucu olmasaydı bu kan
gölünün ortasındaki insan dokusu kesinlikle tanınamazdı. Çocuğun başparmağıydı bu. Kelepçeden
kurtulabilmek için onu çiğneyip koparmıştı.
Polis memuru başını göğsüne düşürmüş, "Ulu tanrım!" diye mırıldanıp duruyordu. "Ulu tanrım!"
Clarie odanın içinde olan spor ayakkabı izlerine baktı. Sonra pencereye giderek aşağı baktı. Yerde
gördüğü kan, karlarla karışarak çamur halini almıştı. Ayak izleri ve kanlar hastaneden uzaklaşarak
orman yönüne doğru ilerlemişti.
"Ormana kaçmış," diye bağırarak merdivenlere koştu Clarie.