Özet - Jinekoloji-Obstetrik ve Neonatoloji Tıp Dergisi - Zekai Tahir ...

Jinekoloji - Obstetrik ve
Neonatoloji Tıp Dergisi
Cilt / Vol: 10 Ekim / November 2010 Sayı / No: 28 ISSN 1304 - 5512
The Journal of
Gynecology & Obstetrics
and Neonatology
Dr. Zekai Tahir Burak Kadın Sağlığı Eğitim ve Araştırma Hastanesi Yayın Organıdır.
jontip@ztb.gov.tr & goned@ztb.gov.tr

Jinekoloji - Obstetrik ve Neonatoloji
Tıp Dergisi
The Journal of Gynecology - Obstetrics and Neonatology
DR. ZEKAİ TAHİR BURAK KADIN SAĞLIĞI EĞİTİM VE ARAŞTIRMA HASTANESİ ADINA İMTİYAZ SAHİBİ
Dr. Leyla MOLLAMAHMUTOĞLU
SORUMLU YAZI İŞLERİ MÜDÜRÜ
Dr. Mehmet Ş. ÖZKAN
EDİTÖR
Dr. Elif Gül YAPAR EYİ
EDİTÖRLER KURULU
Dr. Uğur DİLMEN
Dr. Nuri DANIŞMAN
Dr. Seval ERDİNÇ
Dr. Tayfun GÜNGÖR
Dr. Yaprak ÜSTÜN Dr. Sema ZERGEROĞLU
Dr. Nafiye KARAKAŞ
YAYIN SEKRETERLERİ
Dr. Şebnem Şen ÖZYER Dr. Zeynep ERAS
Dr. Ayla SARGIN Dr. Şevki ÇELEN
Dr. Ali HABERAL (Başkent Ünv.)
Dr. Özdemir HİKMETOĞLU (Gazi Ünv.)
Dr. Münire AKER (Akdeniz Ünv.)
Dr. Babür KALELİ (Pamukkale Ünv.)
Dr. Orhan AKSAKAL (ZTB)
Dr. Seyide KARA SOYSAL (Pamukkale Ünv.)
Dr. İskender BAŞER (GATA)
Dr. Ateş KARATEKE (Yeditepe Ünv.)
Dr. Süleyman BAL (ZTB)
Dr. Gülay KURTAY (Ankara Ünv.)
Dr. Ülkü BAYAR (Zonguldak Karaelmas Ünv.)
Dr. Esra KUŞÇU (Başkent Ünv.)
Dr. Sinan BEKSAÇ (Hacettepe Ünv.)
Dr. Umur KUYUMCUOĞLU
Dr. Nüvit BİRGİLİ (ZTB)
Dr. Arda LEMBET (Acıbadem Ünv.)
Dr. Nejat CEYHAN (Marmara Ünv.)
Dr. M. Tamer MUNGAN (Süleyman DEMİREL Ünv.)
Dr. Turhan ÇAĞLAR (ZTB)
Dr. Gürkan UNCU (Uludağ Ünv.)
Dr. Namık DEMİR (Dokuz Eylül Ünv)
Dr. Gülnur ÖZAKŞİT (ZTB)
Dr. Özgür DEREN (Hacettepe Ünv.)
Dr. Utku ÖZCAN (ZTB)
Dr. Serdar DİLBAZ (Ankara Etlik Zübeyde Hanım Doğumevi)
Dr. Semih ÖZEREN (Kocaeli Ünv.)
Dr. Berna DİLBAZ (Ankara Etlik Zübeyde Hanım Doğumevi)
Dr. Yusuf ÜSTÜN (Ankara)
DANIŞMA KURULU
Dr. Ferit SARAÇOĞLU (Ankara Numune Hast.)
Dr. Muammer DOĞAN (ZTB)
Dr. Mehmet Emin SOYSAL (Pamukkale Ünv.)
Dr. Melike DOĞANAY (ZTB)
Dr. Süha SÖNMEZ (Süleymaniye Doğumevi)
Dr. Fatih DURMUŞ (Marmara Ünv.)
Dr. Feride SÖYLEMEZ (Ankara Ünv.)
Dr. Mithat ERENUS (Marmara Ünv.)
Dr. Yılmaz ŞAHİN (Erciyes Ünv.)
Dr. Tolga ERGİN (Acıbadem Ünv.)
Dr. Cihat ŞEN (İstanbul Cerrahpaşa Ünv.)
Dr. Bülent ERGÜN (İstanbul Çapa Ünv.)
Dr. Zeki TANER (Gazi Ünv.)
Dr. Hüseyin GÖRKEMLİ (Selçuk Ünv.)
Dr. Nurten TARLAN (ZTB)
Dr. Bülent GÜLEKLİ (Dokuz Eylül Ünv.)
Dr. Gülsemin TEKİN ALP (Hacettepe Ünv)
Dr. Cavidan GÜLERMAN (ZTB)
Dr. Cem TURHAN (Kartal Hast.)
Dr. Himmet HASSA (Osmangazi Ünv.)
Dr. Mustafa UĞUR (ZTB)
Dr. İnci DAVAS (Şişli- Etfal Hast.)
Dr. Ayşegül ZENCİRLİOĞLU (Sami Ulus Hast.)
Dr. İrfan KUTLAR (Gaziantep Ünv.)
Dr. Serdar OĞUZ (ZTB)
Dr. Ömer Yavuz ŞİMŞEK (İnönü Ünv.)
Dr. Güler ŞAHİN (Van Yüzüncü Yıl Ünv.)
Dr. Rıfat GÜRSOY (Gazi Ünv.)
Dr. Dilek UYGUR (ZTB)
Yayın Periyodu: Üç ayda bir yayınlanır (Mart-Haziran-Eylül-Aralık)
YAYINA HAZIRLAYAN
DNT Ortadoğu Yayıncılık A.Ş.
Bayındır 2 Sokak 63 / 12 Kocatepe - ANKARA
Tel: 0 (312) 418 40 77 - Faks: 0 (312) 418 40 67
www.dntortadoguyayincilik.com.tr
Basım tarihi: Şubat 2011
Eğitim Yayın Birimi: Dr. Zekai Tahir Burak Kadın Sağlığı Eğitim ve Araştırma Hastanesi / Talatpaşa Bulvarı, Hamamönü - ANKARA
Tel: 0 (312) 306 50 42 Faks: 0 (312) 311 93 25
BAŞLARKEN
Araştırma (Article)
İÇİNDEKİLER / INDEX
ABORTUS İMMİNENS HASTALARINDA PRETERM EYLEM GÖRÜLME SIKLIĞININ İNCELENMESİ.........................................................................2022
OBSERVATION OF PRETERM DELIVERIES IN ABORTUS IMMINENS PATIENTS
Ayşe Nur EVRENOS, Hacer Cavidan GÜLERMAN
DOĞUM ÖNCESİ ÜRİNER ANOMALİ SAPTANAN OLGULARIN DOĞUM SONRASINDA VEZİKOÜRETERAL REFLÜ AÇISINDAN İZLEMİ.......................2028
THE POSTNATAL FOLLOW-UP OF PRENATALLY DIAGNOSED CASES
Dr. Mine ERDOĞAN, Dr. Emre ÖZGÜ, Dr.Burçin SALMAN,Dr.Cavidan GÜLERMAN
PERİMENOPOZAL VE POSTMENOPOZAL UTERİN KAYNAKLI KANAMALARDA TRANSVAGİNAL ULTRASONOGRAFİ İLE KESİN PATOLOJİK TANILARIN
KORELASYONU........................................................................................................................................................................................2032
.........
Nazire ÖZTÜRK, Hatice IŞIK, Uğraş ŞAHİN, Uğurkan ERKAYIRAN, Hüseyin AYDOĞMUŞ, A.Sertaç BATIOĞLU
DOES IMPAIRED GLUCOSE TOLERANCE CAUSE ADVERSE OBSTETRIC OUTCOME? .....................................................................................2038
BOZULMUŞ GLUKOZ TOLERANSI KÖTÜ GEBELIK SONUÇLARINA NEDEN OLUR MU?
Deniz HIZLI, Saynur SARICI YILMAZ, Nilgün TURHANA
BİRİNCİ TRİMESTER ABORTUS IMMINENS VAKALARINDA MATERNAL SERUM AFP DÜZEYLERİNİN DİAGNOSTİK ÖNEMİ......................................2042
Uğraş ŞAHİN, Uğurkan ERKAYIRAN, Nazire ÖZTÜRK, Hatice IŞIK, Hüseyin AYDOĞMUŞ, A.Sertaç BATIOĞLU
Derleme (Review)
AZOOSPERMİK ERKEKLERDEN SPERM EKSTRAKSİYON YÖNTEMLERİ........................................................................................................ 2047
METHODS OF EXTRACTION OF SPERM FROM MEN WITH AZOOSPERMIA
Dr. Ayşe ÇELİKTEN, Prof. Dr. Sertaç BATIOĞLU, Op. Dr. Erkan ÖZDEMİR
GEBELİKTE ÜRİNER TAŞ HASTALIĞINA YAKLAŞIM.................................................................................................................................. 2052
APPROACH TO URINARY STONE DISEASE IN PREGNANCY
Dr.Faika Ceylan ÇİFTÇİ, Dr. Emel Ebru ÖZÇİMEN, Dr. Ayla ÜÇKUYU, Dr. Erzat TOPRAK, Dr. Erdem TURHAN
Olgu Sunumu (Case Report)
NADİR GÖRÜLEN BİR KONJENİTAL ANOMALİ: İNİENSEFALİ ..................................................................................................................... 2058
A RARELY SEEN CONGENITAL ANOMALY: INIENCEPHALY
Dr.Faika Ceylan ÇİFTÇİ, Dr. Emel Ebru ÖZÇİMEN, Dr. Ayla ÜÇKUYU, Dr. Erzat TOPRAK, Dr. Erdem TURHAN
SEZERYAN SONRASI KARIN DUVARINDA ENDOMETRİOZİS...................................................................................................................... 2060
.......
Kadir Koray BAŞ,Hasan BESİM,Gamze MOCAN KUZEY, Minel ÖZEN, Ömer Tolga GÜLER
PRENATAL DIAGNOSIS OF PENTALOGY OF CANTRELL DEMONSTRATING CRANIORACHISCHISIS WITH INIENCEPHA AS A RARE ASSOCIATION: A CASE
REPORT........................................................................................................................................................................................... 2063
........
Serkan KAHYAOĞLU, İnci KAHYAOĞLU, Mahmut Kuntay KOKANALI, Çiğdem KUNT, Leyla MOLLAMAHMUTOĞLU, Elif Gül YAPAR EYİ

EVRENOS ve Ark.
ABORTUS İMMİNENS HASTALARINDA PRETERM EYLEM
GÖRÜLME SIKLIĞININ İNCELENMESİ
OBSERVATION OF PRETERM DELIVERIES
IN ABORTUS IMMINENS PATIENTS
Ayşe Nur EVRENOS, Hacer Cavidan GÜLERMAN
Dr. Zekai Tahir Burak Kadın Sağlığı Eğitim ve Araştırma Hastanesi, ANKARA -TÜRKİYE
Özet
Çalışmanın Amacı: En az 24 haftaya kadar canlı olarak gebeliği
devam eden ve ilk trimesterde abortus imminens tanısı
almış gebelerde preterm eylem sıklığının incelenmesidir.
Materyal ve Metod: İlk trimesterde abortus imminens tanısı
almış, 92’si risk faktörü içeren yüksek riskli abortus imminens
vakaları ve 217’si herhangi bir risk faktörü içermeyen
düşük riskli abortus imminens vakaları olmak üzere 309 hasta
incelenmiştir. Kontrol grubu olarak da abortus imminens
öyküsü olmayan 308 kontrol hasta incelenmiştir. Bu hastalar
preterm eylem görülme riski açısından takip edilmiştir.
Bulgular: Düşük riskli abortus imminens hastalarında kontrol
grubuna göre preterm eylem oranında anlamlı artış (OR
2.1 95% CI 1.78-2.35) görülmekle birlikte yüksek riskli
grupta da daha fazla anlamlı artış gözlendi (OR 6.4 95% CI
5.71-6.95) ( p

EVRENOS ve Ark.
OBSERVATION OF PRETERM DELIVERIES
IN ABORTUS IMMINENS PATIENTS
araştırıldı. Tanımlayıcı istatistikler sürekli değişkenler
için ortalama ± standart sapma veya ortanca (minimummaksimum)
olarak gösterildi. Kategorik değişkenler ise
olgu sayısı ve (%) biçiminde ifade edildi. Gruplar arasında
ortalamalar yönünden farkın önemliliği Tek Yönlü
Varyans analizi (One-Way ANOVA) ile ortanca değerler
yönünden farkın önemliliği ise Kruskal Wallis testiyle
araştırıldı. Tek Yönlü Varyans analizi veya Kruskal Wallis
test istatistiği sonucunun önemli bulunması halinde
farka neden olan durumları belirlemek amacıyla post hoc
Tukey veya parametrik olmayan çoklu karşılaştırma testlerinden
yararlanıldı. Kategorik değişkenler Pearson’un
Ki-Kare veya Fisher’in Kesin Sonuçlu Ki-Kare testiyle
araştırıldı. p

EVRENOS ve Ark.
OBSERVATION OF PRETERM DELIVERIES
IN ABORTUS IMMINENS PATIENTS
çalışmamızda herhangi bir farklılık gözlenmedi.
Yang ve arkadaşları 2806 gebeyle yaptığı
prospektif kohort çalışmada , ilk iki trimesterde vajinal
kanamayı arttıran faktörleri incelemiş , aktif sigara
içimi ve vajinal kanama arasında ilişki bulamamakla
birlikte pasif sigara içimi ve ikinci trimester kanamaları
arasında pozitif korelasyon (RR 1.4) bulmuşlardır (18)
. Sigara içiminin, gelişmekte olan plasentanın içine
doğru olan uterin damarların trofoblastik invazyonunu
etkileyebileceği fikri öne sürülmüştür. Çalışmamızda
düşük riskli abortus imminens’li hastalar ve kontrol grubu
arasında fark bulunmamasına rağmen , yüksek riskli
abortus imminens’li hastalarda diğer iki gruba göre sigara
içiminde belirgin bir azalma mevcuttu. Bu azalmanın da
kendi risklerinin farkında olup özenli davranmalarından
kaynaklandığı düşünülmektedir.
Wijesiriwardana’nın çalışmasında abortus
imminens’lilerde 1.5 kat, Mulik’in çalışmasında 2 kat
daha fazla preterm eylem gözlenmiştir (16,19) . Genel
olarak, düşük tehlikesi sırasındaki kanama ve beraberinde
görülen koryoamniyotik boşluğun bozulması sonucu
oluşan kronik inflamatuar reaksiyonun preterm
doğumu indüklediği görüşü mevcuttur. Hatta hematom
varlığında oluşan nidus ve bu odakta gelişen intrauterin
enfeksiyonun uterin kontraksiyonları stimüle ettiği
düşünülmektedir. Bunun dışında daha ince, fragmante
trofoblastik tabaka oluşumu ve spiral arteriollerin sitotrofoblastik
invazyonunda azalmanın da preterm eylemi
arttırabileceği söylenmektedir. Bizim çalışmamızda
da düşük riskli abortus imminens’lilerde 2.1 kat daha
fazla preterm eylem ve hatta yüksek riskli abortus
imminens’li hastalarda 6.4 kat daha fazla preterm eylem
gözlendi. Yani ilk trimester kanamalarının erken doğum
riskini arttırdığı ve risk faktörü içerdikçe bu riskin çok
daha arttığı izlendi.
Sonuç olarak, çok az miktardan ağır miktara
kadar değişen oranlarda kanaması olan ilk trimesterdeki
abortus imminens’li hastaların preterm eylem ile
karşılaşabilme riskinin arttığı ve hatta risk faktörü içeren
hastalarda daha da arttığı göz önünde tutularak, preterm
eylemin erken belirti ve bulgularına karşı hastanın ve
klinisyenin dikkatli olması gerektiği düşünülmelidir.
Çalışmamızda riski önceden belli olan hastaları
ayrı grupta inceleyerek birbirleriyle preterm eylem
açısından kıyasladık. Abortus imminens’li hastalarda
kanama miktarına göre, intrauterin hematom olup
olmamasına göre obstetrik komplikasyonların incelenip
kıyaslanması yapılabilir . Ayrıca daha geniş serilerde
çalışılarak daha ayrıntılı bulgulara erişilebilir.
Kaynaklar
1. Queenan JT, Hobbins JC, Spong CY. Yüksek riskli gebeliklerde
tanı ve tedavi protokolleri . Çeviri editörü Göl K, Atlas yayınları, 4.
Baskı, 2007.
2. Johns J, Jauniaux E. Threatened miscarriage as a predictor of obstetric
outcome . Obstet Gynecol 2006; 107 (4) : 845- 850.
3. Basama FM, Crosfill F. The outcome of pregnancies in 182 women
with threatened miscarriage. Arch Gynecol Obstet 2004; 270 (2) :
86- 90.
4. Cunningham FG, Gant NF, Leveno KJ, Giltstrap LC, Hauth JC,
Wenstrom KD. Williams Obstetric. Mc Graw-Hill Publishing,
21.edition, 2001.
5. Regan L, Braude PR, Trembath PL. Influence of past reproductive
performance on risk of spontaneous abortion. BMJ 1989; 299 : 541-5.
6. Stirrat GM. Recurrent abortion: definition and epidemiology. Lancet
1990 ; 336 : 673-5.
7. Greene MF. Spontaneous abortions and major malformations in
women with diabetes mellitus. Semin Reprod Endocrinol 1999 ; 17:
127- 36.
8. Wang JX, Norman RJ, Wilcox AJ. Incidence of spontaneous abortion
among pregnancies produced by assisted reproductive technology.
Hum Reprod 2004: 19 :272- 7.
9. Warren JE, Silver RM. Genetics of pregnancy loss. Clinic Obstet
Gynecol. 2008 :51 ; 84- 95.
10. Slama R, Bouyer J, Windham G, Fenster L, Werwatz A, Swan SH.
Influence of paternal age on the risk of spontaneous abortion. Am J
Epidemiol 2005; 161: 816- 23.
11. de la Rochebrochard E, Thonneau P. Paternal age and maternal
age are risk factors for miscarriage; results of a multicentre European
study. Human Reprod 2002 ;17: 1649- 56.
12. Sotiriadis A, Papatheodorou S, Makrydimas G. Threatened miscarriage;
evaluation and management. BMJ 2004; 329; 152- 55.
13. Qureshi NS, Edi- Osagie EC, Ogbo V, Ray S, Hopkins RE. First
trimester threatened miscarriage treatment with human chorionic gonadotrophins:
a randomised controlled trial. BJOG 2005; 112; 1536-
41.
14. Verma SK, Premi HK, Gupta TV, Thakur S, Gupta KB, Randhawa
L. Perinatal outcome of pregnancies complicated by threatened
abortion. J Indian Med Assoc 1994; 92 (11 ) ; 364- 5.
15. Weiss JL, Malone ED, Vidaver J, Ball RH, Nyberg DA ,Comstock
CH, et al. Threatened abortion : a risk factor for poor pregnancy
outcome, a population based screening study. Am J Obstet Gynecol
2004; 190 (3) : 745- 50.
16. Wijesiriwardana A, Bhattacharya S, Shetty A, Smith N. Obstetric
outcome in women with threatened miscarriage in the first trimester.
Obstet Gynecol 2006 ; 107 (3): 557- 62.
17. Dadkhah F, Kashanian M, Eliasi G. A comparison between the
pregnancy outcome in women with or without threatened abortion.
Early Human Development 86 2010; 86: 193-6.
18. Yang J, Sawitz DA, Dole N, Hartmann KE, Herring AH, Olshan
AF, et al. Predictors of vaginal bleeding during the first two trimesters
of pregnancy. Paediatr Perinat Epidemiol 2005; 19: 276-83.
19. Mulik V, Bethel J, Bhal K. A retrospective population-based study
of primigravid women on the potential effect of threatened miscarriage
on obstetric outcome. J Obstet Gynaecol 2004; 24: 249-53.
2026 The Journal of Gynecology - Obstetrics and Neonatology 8 (28): 2022- 2031 2010
Jinekoloji - Obstetrik ve Neonatoloji Tıp Dergisi 8 (28): 2022- 2031 2010 2027
EVRENOS ve Ark.

DOĞUM ÖNCESİ ÜRİNER ANOMALİ SAPTANAN OLGULARIN
DOĞUM SONRASINDA VEZİKOÜRETERAL REFLÜ
AÇISINDAN İZLEMİ
ERDOĞAN ve Ark.
THE POSTNATAL FOLLOW-UP OF PRENATALLY DIAGNOSED CASES
Dr. Mine ERDOĞAN, Dr. Emre ÖZGÜ, Dr.Burçin SALMAN,Dr.Cavidan GÜLERMAN
Dr. Zekai Tahir Burak Kadın Sağlığı Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Suda Doğum Ünitesi, ANKARA -TÜRKİYE
Özet
Bu derlemede antenatal dönemde hidronefroz ve vezikoüreteral
reflü saptanan olgulardaki postnatal yaklasım
tartısılmıstır. Hidronefroz renal pelvikalisiyel sistemin
dilatasyonu olarak tanımlanır. Antenatal hidronefroz
(ANH) intrauterin dönemde en sık görülen renal
anomalilerdir ve 1/100- 1/500 sıklığında görülür.
ANH 18-20 gestasyon haftaları arasında rutin anomali
taraması sırasında tespit edilebilir. ANH için en çok
kabul gören ölçüm pelvisin maksimum anteroposterior
(AP) çapıdır. ANH saptanan yenidoğan bebeklere genis
bir ekip tarafından multidisipliner yaklaşım gerekir.
ANH saptanan bir bebekte doğum sonrası yapılması
gereken ilk tetkik ultrasonografi’dir (USG). Ancak
bilateral hidronefrozda USG ve miksiyon sistoüretrografi
gibi görüntüleme yöntemleri ilk 48 saatte yapılmalıdır.
Hafif derecedeki hidronefrozların çoğu spontan
olarak iyilesir. Oysa orta ve ileri derecede hidronefrozda
cerrahi girişim gereksinimi yüksektir.
Anahtar Kelimeler: Hidronefroz; prenatal tanı; ultrasonografi.
İkinci trimester fetal sonografik tarama ile fetal
anomalilerin erken tanısında yeni bir dönem açılmıştır.
Gebelik dönemi taramalarında sonografi kullanımının
artması ile antenatal hidronefroz tanısı alan bebeklerin
sayısı giderek artmaktadır. Sonografik taramada
18-20. Gestasyonel haftalar arasında saptanan tüm ciddi
anomalilerin %20’sini renal anomaliler olusturmaktadır(1).Antenatal
hidronefroz nedenleri Tablo 1 de gösterilmiştir.
Antenatal hidronefroz tanısında en sık kullanılan
yöntem, renal pelvisin maksimum anteroposteri-
Abstract
In this review the postnatal follow-up of cases diagnosed
as prenatal hydronephrosis and urinary anomalies were
discussed. Hydronephrosis is defined as the renal pelvicalyceal
dilatation. Antenatal hydronephrosis (ANH) is the
most common renal anomaly in the intrauterine period and
the frequency is between 1/100 and 1/500. ANH is commonly
detected between the 18 and 20th gestational weeks
by the routine sonographic fetal anomaly screening. The
most accepted measurement for the ANH is the anteroposterior
(AP) diameter of pelvis and ANH is defined as the
AP diameter greater than 5 mm at the 15-20th gestational
weeks, respectively, The approach to the ANH in the newborn
should be multidisciplinary. In bilateral ANH ultrasonography
and micturion cytourethography are done
in the first 48 hours. Mild ANH recovers spontaneously;
however, more severe ANH cases may necessiate surgical
intervention.
Keywords: Hydronephrosis; prenatal diagnosis; ultrasonography.
or (AP) çapıdır. Antenatal dönemde renal pelvik AP çap
5 mm ve üzerinde ise anlamlı kabul edilmekte ve postnatal
inceleme önerilmektedir.( 2-5) Antenatal sonogrofik
incelemelerin 1/100 ve1/500‘inde üriner sistem anomalisi
saptanmaktadır. ( 6) Hidronefroz obstruktif ve
nonobstruktif nedenlere bağlı olarak ortaya çıkar. Tek
taraflı hidronefroz pelviüreterik bileske darlığı, vezikoüreteral
reflü ya da displaziye bağlı olarak ortaya çıkabilir.
En sık neden üreteropelvik darlık ve geçici hidronefrozdur.İkinci
sıklıkta vezikoüreteral reflü görülmek-
tedir.(7)Antenatal hidronefrozun derecelendirilmesi renal
parankim ve pelvikalisiyel sistemin sonografik görüntülerine
göre (Uluslararası Fetal Üroloji Derneği Derecelendirme
sistemi) ve renal pelvis AP çapına göre yapılır.
Pelvis AP çap 5-10 mm arasında ise hafif, 10- 15
mm arasında ise orta, 15 mm ve üzerinde ise ileri derecede
hidronefroz olarak kabul edilir(Şekil 1). Renal
pelvis çapı 5-10 mm arasında olanlarda en sık neden vezikoüreteral
reflüdür.( 8,9)
Şekil 1: a-Uluslararası Fetal Üroloji Derneği Derecelendirme
sistemi evre-0 ;b-UFÜ evre-1; c-UFÜ evre-2;
İkinci trimester fetal sonografik tarama ile fetal anomalilerin
erken tanısında yeni bir dönem açılmıştır. Gebelik
dönemi taramalarında sonografi kullanımının artması
ile antenatal hidronefroz tanısı alan bebeklerin sayısı
giderek artmaktadır. Sonografik taramada 18-20. Gestasyonel
haftalar arasında saptanan tüm ciddi anomalilerin
%20’sini renal anomaliler olusturmaktadır(1).Antenatal
hidronefroz nedenleri Tablo 1 de gösterilmiştir.
Antenatal hidronefroz tanısında en sık kullanılan yöntem,
renal pelvisin maksimum anteroposterior (AP) çapıdır.
Antenatal dönemde renal pelvik AP çap 5 mm ve
Tablo 1:Antenatal hidronefroz nedenleri
ANTENATAL HİDRONEFROZ NEDENLERİ
Obstrüktif Nedenler
Üretropelvik bileşke tıkanıklığı* Üreterovezikal bileşke tıkanıklığı*
Primer obstrüktif megaüreter* Reflü olmayan- Obstrüksiyonsuz
Dupleks sistemler Posterior üretral valv*=
Ektopik üreterosel Ektopik üreter*
Retrokaval üreter Üretral stenoz, atrezi=
Kloakal anomali*=
Ekstrarenal obstrüktif nedenler
Sakrokoksigeal teratom
Diğer pelvik kitleler (mezenterik, GI duplikasyonları, over kistleri gibi
Hidrokolpos*=
Obstrüksiyon dışı nedenler
Multikistik böbrek* Vezikoüreteral reflü*=
Prune Belly sendromu*=
Tek veya iki taraflı olabilir = Mesanede distandü olabilir
DOĞUM ÖNCESİ ÜRİNER ANOMALİ SAPTANAN OLGULARIN
DOĞUM SONRASINDA VEZİKOÜRETERAL REFLÜ AÇISINDAN İZLEMİ
üzerinde ise anlamlı kabul edilmekte ve postnatal inceleme
önerilmektedir.( 2-5) Antenatal sonogrofik incelemelerin
1/100 ve1/500‘inde üriner sistem anomalisi saptanmaktadır.
( 6) Hidronefroz obstruktif ve nonobstruktif
nedenlere bağlı olarak ortaya çıkar. Tek taraflı hidronefroz
pelviüreterik bileske darlığı, veziko-üreteral
reflü ya da displaziye bağlı olarak ortaya çıkabilir. En
sık neden üreteropelvik darlık ve geçici hidronefrozdur.
İkinci sıklıkta vezikoüreteral reflü görülmektedir.(7)Antenatal
hidronefrozun derecelendirilmesi renal parankim
ve pelvikalisiyel sistemin sonografik görüntülerine
göre (Uluslararası Fetal Üroloji Derneği Derecelendirme
sistemi) ve renal pelvis AP çapına göre yapılır. Pelvis
AP çap 5-10 mm arasında ise hafif, 10- 15 mm arasında
ise orta, 15 mm ve üzerinde ise ileri derecede hidronefroz
olarak kabul edilir(Şekil 1). Renal pelvis çapı
5-10 mm arasında olanlarda en sık neden vezikoüreteral
reflüdür.( 8,9) Şekil 1: a-Uluslararası Fetal Üroloji
Derneği Derecelendirme sistemi evre-0 ;b-UFÜ evre-1;
c-UFÜ evre-2;
Şekil 1: a-Uluslararası Fetal Üroloji Derneği Derecelendirme
sistemi evre-0 ;b-UFÜ evre-1; c-UFÜ evre-2;
d-UFÜ evre-3; e- UFÜ evre-4; f-transvers düzlemde renal
pelvis ön-arka çap ölçümü
Bu çalışmada amacımız, prenatal dönemde sonografik
olarak pelvikaliksiyel dilatasyon saptanan hastaların
postnatal erken dönemde klinik ve radyolojik olarak
değerlendirilmesiyle bu hastalarda vezikoüreteral reflünün
ortaya konması ve tedavisinin sağlanmasıdır. Ayrıca,
ürolojik malformasyonların saptanmasında antenatal
ultrasonografik değerlendirmenin yerini ve önemini belirlemek
istedik.
2028 The Journal of Gynecology - Obstetrics and Neonatology 8 (28): 2028- 2031 2010
Jinekoloji - Obstetrik ve Neonatoloji Tıp Dergisi 8 (28): 2028- 2031 2010 2029
ERDOĞAN ve Ark.

ERDOĞAN ve Ark.
THE POSTNATAL FOLLOW-UP OF PRENATALLY DIAGNOSED
CASES
Materyal-Metod
Çalışmaya Zekai Tahir Burak Kadın Sağlığı Eğitim ve
Araştırma Hastanesi antenatal ve yüksek riskli gebelik polikliniklerine
2008-2009 yılları arasında başvuran 25737
gebeden gebeliklerinin 18-22 haftaları arasında ikinci trimester
USG de renal pelvis AP çapı ≥5 mm saptanan 351
olgu ve toplam 468 böbrek birimi dahil edilmiştir. Prenatal
takipler 28. haftada ve sonrasında 4 haftada bir tekrarlanmıştır.
Bilateral hidronefroz saptanan olgular hariç diğer
yenidoğanlar ilki doğum sonrası 3. ile 7. günler arasında
veya hastayla ilk karşılaşıldığında, ikincisi 1 ay sonra
ve üçüncüsü 3 ay sonra olmak üzere 3 kez ultrasonografik
incelemeye tabi tutuldular. Antenatal dönemde hidronefroz
saptanan ve bilateral olan hastalarda ilk 48 saat
içinde,ultrasonografi yapıldı. Bilateral hidronefroz saptananlarda;
birinci gün ultrasonografi yapılmış, üre ve kreatin
bakılmış, acil olarak (48 saat içinde veya ilk karşılaşıldığı
zaman ) MSUG çekilmiş ve 3-7. Günler arasında
ultrasongrafi tekrarlanmıştır. Renal pelvis AP çapı 5 mm
altında olan olgulara 1, 3 .aylarda (en geç 4.ayda )ultrasonografi
kontrolu yapılmıştır. Renal pelvis AP çapı 5-10
mm olan olgulara MSUG çekilmesi ve ilk 3 ay aylık ultrasonografi
kontrolu daha sonra 3 ayda bir ultrasonografi
kontrolü, Renal pelvis AP çapı 10 mm ve üzerinde olan olgularda
(orta ve ileri hidronefroz );MSUG çekilmesi , ilk 3
ay aylık ultrasonografi daha sonra 3 ayda bir ultrasonografi
kontrolu , dinamik renal sintigrafi(MAG3) ve gerekirse
üçüncü ayda MAG3 tekrarı ve daha sonra klinik duruma
göre 6-12 ayda bir dinamik böbrek sintigrafisi çekilmesi
planlanmıştır. Pelvis AP çapı 5 mm ve üzerinde olan tüm
hastalardan idrar kültürü alındıktan sonra profilaktik antibiyotik
olarak Amoksisilin 15 mg/kg/gün geceleri tek doz
olarak başlanmıştır. Hastaların yakınmalarına bakılmaksızın
idrar kültürleri ve rutin idrar aylık olarak tekrarlanmıştır.
VUR saptanan hastalarda reflü derecelendirilmesi
uluslar arası VUR sınıflamasına göre yapılmıştır
Bulgular
Antenatal dönemde takiplerinde 105 olguda (%29.9) renal
pelvis ön arka çapının 5 mm’nin altına azaldığı yani
hidronefrozun kaybolduğu, 206 olguda değişiklik olmadığı(%58.6),
40 olguda hidronefrozun ilerlediği(%11.3)
saptandı. Böbrek birimlerinin 81 tanesinde VUR (%17.3)
bulunmuştur.117 olguda ve 234 böbrek biriminde antenatal
bilateral hidronefroz izlenmiştir.. Bilateral üriner patoloji
saptanan hastalarda 4 olguda grade 5 vezikoüreteral
reflü, 9 olguda bilateral grade 3 vezikoüreteral reflü
saptanmıştır. VUR en sık 5-10 mm arasında görülmüştür
(%24.3). Geçici hidronefroz ve non-obstrüktif dilatasyon
saptanan ve 3-7. günler arası renal pelvis ön-arka çap
ölçümü yapılan (n=167, 7.3±3.7mm) olgular ile patolojik
tanı alanlar (n=269, 16.9±11 mm) arasında anlamlı fark
vardır (p

PERİMENOPOZAL VE POSTMENOPOZAL UTERİN KAYNAKLI
KANAMALARDA TRANSVAGİNAL ULTRASONOGRAFİ İLE
KESİN PATOLOJİK TANILARIN KORELASYONU
BATIOĞLU ve Ark.
Nazire ÖZTÜRK ¹,Hatice IŞIK 1 , Uğraş ŞAHİN 1 , Uğurkan ERKAYIRAN 1 , Hüseyin AYDOĞMUŞ 1 , A.Sertaç BATIOĞLU 1-2
1 Ankara Eğitim ve Araştırma Hastanesi Kadın Hastalıkları ve Doğum Kliniği
Özet
Giriş: Anormal uterin kanama sık görülen jinekolojik
patolojilerden olmakla birlikte %50 perimenopozal ve
postmenopozal dönemde görülür.Tanı koymada en güvenilir
ve kesin yöntem endometrial biyopsidir fakat
daha az invaziv ve güvenilir yöntemler gereklidir.
Bu çalışmanın amacı non-invaziv olan transvaginal
ultrasonografi ile perimenopozal ve postmenopozal kanamalı
hastalarda etkinliğini araştırmak ve patolojik
tanıyla karşılaştırmaktır.
Yöntem-Gereç:Mayıs 2009- Temmuz 2009 tarihleri
arasında >40 yaş 50 perimenopozal ve 50 postmenopozal
hasta alındı. Araştırma kapsamındaki tüm hastaların
endometrial kalınlık ve endometrial morfolojileri,
endometrial fazdan bağımsız transvaginal ultrasonografi
(Shimadz SDU 450 XL) ile değerlendirildi.
Endometrial kalınlık ve morfolojik görüntü değerlendirildi.
Olgular endometrial kalınlıkları 5 mm ve altında,
6-10 mm, 11-15 mm ve 20 mm üstü olmak üzere
beş gruba ayrıldı. Daha sonra hastalara dorsal litotomi
pozisyonunda povidin-iodin ile genital temizlik yapılarak
pipelle kanül ile probe küretaj yapıldı. Alınan
materyal formol içine konularak patoloji laboratuarına
gönderildi.
Bulgular: Histolojik tanılarına göre endometrial kalınlıklar
değerlendirildiğinde gruplar arasında istatiski
anlamlı fark mevcuttu(p20mm; respectively
endometrial biopsy performed with pipelle canule after
supplying genital hygiene by povidine-iodine. The materials
were put into formoline and sent to pathology laboratory.
Results: When the endometrial thicknesses are evaluated
according to the histopatologic diagnosis there was statistically
significant difference post between menapousal and
perimenapousal pelients (p

BATIOĞLU ve Ark.
değerlendirildi.
Sonuçlar
Çalışmaya alınan hastaların yaş ortalaması 50 idi. Perimenopozal
hastaların yaş ortalaması43.8 iken postmenopozal
hastalarınki 56.3 idi. Perimenopozal hastaların endometrial
kalınlıklarında %10(n=5)0-5mm , %42(n=21)
6-10 mm , %30 (n=15) 11-15 mm, %16 (n=8) 16-20 mm
ve %2(n=1) >20 mm idi. Posmenopozal hastaların endometrial
kalınlıkları ise %14(n=7)0-5mm , %50(n=25)
6-10 mm , %32 (n=15) 11-15 mm, %4 (n=2) 16-20 mm
idi.Endometrial kalınlıklarda her iki grupta istatistiksel
anlamlı farklılık izlenmedi(p>0.05).
Çalışmada patolojik kabul edilen histopatolojik
bulgular;endometrial polip,basit atipisiz
hiperplazi,kompleks atipisiz hiperplazi, basit atipili hiperplazi,
kompleks atipili hiperplazi ve endometrium kanseridir.Fizyolojik
bulgular ise; atrofik endometrium, proliferatif
endometrium ve sekretuar endometriumdur.Buna
göre perimenapozal hastaların %64’ü(n=32) fizyolojik
bulgusu varken,%36 ‘sının (n=18) patolojik bulgusu
vardı. Patolojik bulgularda; 10 basit atipisiz hiperplazi,3
kompleks atipisiz hiperplazi, 1 basit atipili hiperplazi ve
4 endometrial polip mevcuttu ; endometrial kanser izlenmedi.
Postmenopozal hastalarda ancak %42’si fizyolojik
histopatolojik bulgusu mevcutken, %58’inde bulgular patolojikti.
Bunlardan da 6 ‘sı endometrial polip, on ikisi basit
atipisiz hiperplazi, beşi kompleks atipisiz hiperplazi,
biri basit atipili hiperplazi ve ikisi endometrium kanseri
olarak saptandı. Üç hastada histopatoloji bulgusu yetersiz
materyal olarak geldi. Histolojik tanılarına göre endometrial
kalınlıklar değerlendirildiğinde gruplar arasında istatistiksel
anlamlı fark mevcuttu(p0.05),postmenopozal hastalarda istatistiki olarak
anlamlı çıkmıştır(p

BATIOĞLU ve Ark.
mm bulmuşlardır. 5 mm cut-off değer olarak alındığında
5 mm altında hiçbir endometriyal kanser olgusuna
rastlanmamış, diğer patoloji oranı %5.5 bulunmuş, transvajinal
ultrasonografinin endometriyal patolojileri saptamadaki
sensitivitesi %96 olarak tespit edilmiştir(24).
Bizim yaptığımız çalışmada ise atrofik endometriumlu
kadınlarda ortalama endometrium kalınlığı 6.75±2.43
mm, endometrium kanserlilerde ise 11.00±4.24 mm
saptadık.
Smith-Bindman ve ark. 5892 olguluk bir meta-analizde
endometriyal kalınlık cut-off değeri 5 mm
alındığında endometrial kalınlığı 5 mm.
Ultrasound Obstet Gynecol 2001; 18:157-62.
27-Weber G,Merz E, Bahlmann F, Rösch B. Evaluation of different
transvaginal sonographic diagnostic parameters in women with postmenopausal
bleeding.Ultrasound Obstet Gynecol.1998:12: 265-70.
28- Sheikh M, Sawhney S, Khurana A, Al-Yatama M. Alteration of
sonographic texture of the endometrium in postmenopausal bleeding.
Acta Obstet Gynecol Scand. 200:79:1006-15.
2036 The Journal of Gynecology - Obstetrics and Neonatology 8 (28): 2032- 2037 2010
Jinekoloji - Obstetrik ve Neonatoloji Tıp Dergisi 8 (28): 2032- 2037 2010 2037
BATIOĞLU ve Ark.

HIZLI ve Ark.
DOES IMPAIRED GLUCOSE TOLERANCE CAUSE ADVERSE
OBSTETRIC OUTCOME?
BOZULMUŞ GLUKOZ TOLERANSI
KÖTÜ GEBELIK SONUÇLARINA NEDEN OLUR MU?
Deniz HIZLI 1 , Saynur SARICI YILMAZ 2 , Nilgün TURHANA 1
1 Fatih University School of Medicine, Department of Obstetrics and Gynecology, Ankara
2 Zekai Tahir Burak Women Health and Education Hospital, Ankara
Abstract
Objective: Gestational diabetes mellitus (GDM) is defined
as carbohydrate intolerance with onset or first
recognition during the pregnancy. Untreated GDM
has biologic consequences for both mother and infant
however there is no consensus about patients with positive
screening but negative diagnostic test for GDM.
The aim of the present study was to evaluate the pregnancy
outcome of patients with positive screening but
negative diagnostic test for GDM.
Study design: Total of 150 patients were included in
the study. Patients who had abnormal glucose chalenge
test (GCT) but normal oral glucose tolerance test
(OGTT) results were defined as study group and patients
with normal GCT results were defined as control
group. The groups were compared for age, parity, gestational
weight gain, family history of DM, gestational
age at delivery, mode of delivery, infants’ birth weight,
gender and admission to neonatal intensive care unit
(NICU).
Results: The groups were not different with regard to
age, parity, gestational weight gain, gestational age at
delivery, mode of delivery, infants’ birth weight, gender
and admission to NICU. However patients in study
group had higher incidence of family history of DM
(p=0.002).
Conclusion: Patients with a family history of DM have
high risk for abnormal screening but normal diag-
nostic test. Treatment may not be necessary for these
patients but at least reccomendation of exercise, diet
control and close monitorization of weight gain should
be considered for these patients until management of
those patients is clearly defined.
Key words: Obstetric outcomes, positive glucose chalenge
test, gestastional diabetes mellitus, 100 g OGTT
Özet
Amaç: Gestational diabetes mellitus (GDM) ilk defa
gebelikte başlayan ya da fark edilen karbonhidrat
intoleransı olarak tanımlanır. Tedavi edilmemiş GDM’
nin hem anne hem de fetus için zararı vardır, ancak
50 gr glukoz chalenge testi (GCT) anormal, 100 gr
yükleme testi (OGTT) normal olan hastalar ile ilgili
fikirbirliği yoktur. Bu çalışmanın amacı GCT’i pozitif,
OGTT’i negatif olan hastaların gebelik sonuçlarının
incelenmesidir.
Materyal-metod: Toplam 150 hasta çalışmaya dahil
edildi. Anormal GCT’i ancak normal OGTT’i olan
hastalar çalışma grubu, normal GCT’i olan hastalar
kontrol grubu olarak kabul edildi. Gruplar yaş, parite,
gebelikte toplam kilo alımı, DM yönünden aile hikayesi
pozitifliği, doğum şekli, yenidoğanın kilosu, cinsiyeti ve
yoğun bakım ihtiyacına göre karşılaştırıldı.
Sonuçlar: Gruplar arasında yaş, parite, gebelikte
toplam kilo alımı, doğum şekli, yenidoğanın kilosu,
cinsiyeti ve yoğun bakım ihtiyacı yönünden fark
saptanmadı. Ancak çalışma grubunda DM yönünden
pozitif aile öyküsü anlamlı olarak daha yüksek bulundu
(p=0.002).
Tartışma: DM yönünden pozitif aile öyküsü olan
hastalar bozulmuş glukoz toleransı yönünden risk
altındadırlar. Bu hastalar için tedavi gerekli olmayabilir
ancak bu hastaların en azından bu hasta grubuna
Introduction
Gestational diabetes mellitus (GDM) is defined as carbohydrate
intolerance with onset or first recognition during
the pregnancy and it is estimated to occur 3–5% of
the pregnant population (1-2). As an established routine
method, pregnant women should have a screening of 50
g oral glucose chalenge test (GCT) between 24 and 28
weeks of pregnancy. A value of plasma venous glucose
of 140 mg/dL or more is recommended as a threshold to
indicate the need for a full diagnostic 100 g Oral Glucose
Tolerance Test (OGTT) (3). Impaired glucose tolerance
(IGT) during pregnancy is a degree of hyperglycemia
that is not severe enough to be labeled as GDM. Some
studies have shown a rate of IGT twice that of GDM
(4). Untreated GDM has biologic consequences for both
mother and infant, including excess fetal growth, risk of
birth injury, and cesarean delivery (5-6). However, there
is no consensus about adverse effect of IGT on pregnancy
outcomes.
The aim of the present study was to evaluate the
pregnancy outcome of patients with positive screening
but negative diagnostic test for GDM.
Study Design
The records of patients who had delivery at Fatih University
School of Medicine Department of Obstetrics
and Gynecology between January 2009 and July 2010
were evaluated retrospectively. All pregnant patients attending
to Fatih University School of Medicine Department
of Obstetrics and Gynecology are screened for gestational
diabetes, with a 1 h 50 g Glucose Chalenge Test
(GCT) between 24 and 28 weeks’ gestation. Patients
whose values are greater than 140 mg/dL are referred to
3 h, 100 g OGTT. The cutoff levels were 95 mg/dL for
fasting, 180 mg/dL for the 1st hour, 155 mg/dL for the
2nd hour and 140 mg/dL for the 3rd hour for the determinative
test for GDM. The glucose levels were measured
via hexokinase method in the plasma.
Patients were divided into 2 groups according to GCT
values. Patients who had abnormal GCT but normal
OGTT results were defined as study group and patients
BOZULMUŞ GLUKOZ TOLERANSI KÖTÜ GEBELIİK SONUÇLARINA
NEDEN OLUR MU?
yaklaşım ile ilgili fikirbirliği sağlanana kadar diyet,
egzersiz ve kontrollü kilo alımı yönünden bilgilendirilmesi
gerekli olabilir.
Anahtar kelimeler: Gebelik sonuçları, GDM, pozitif
GCT, 100 g OGTT
with normal GCT results were defined as control group.
The groups were compared for age, parity, gestational
weight gain, family history of DM, gestational age at
delivery, mode of delivery, infants’ birth weight, gender
and admission to neonatal intensive care unit (NICU).
Statistical analysis was performed by using SPSS for
Windows (version 16.0). Comparison of continuous variables
were performed by using Student’s t-test or Mann–
Whitney-U-test, and categorical comparisons were evaluated
by Chi-square or Fisher’s exact probability test. A
P-value was set significant at

HIZLI ve Ark.
DOES IMPAIRED GLUCOSE TOLERANCE CAUSE
ADVERSE OBSTETRIC OUTCOME?
Legend
Table: Maternal and Fetal Charactersitics of Patients.
Discussion
Study Control P
Age (years) 28.7 25.9 0.06
Multiparity (n) 33 51 0.09
Weight gain (kg) 12.1 11.3 0.9
Gestational age at
birth (weeks)
Cesarean delivery
(n)
Infant’s birthweight
(g)
Number of patients
with positive
family history of
diabetes (n)
38.7 39.1 0.3
39 33 0.5
3310 3330 0.7
45 12 0.002
For many years, gestational diabetes mellitus (GDM)
has been defined as “any degree of glucose intolerance
with onset or first recognition during pregnancy” (1). According
to the American Diabetes Association (ADA),
it complicates approximately 7% of all pregnancies (1),
whereas its total incidence is estimated up to 17.8% (7).
Women who have had GDM have at least a seven-fold
increased risk of developing type 2 diabetes mellitus in
the future (8). Moreover, the presence of a hyperglycemic
intrauterine enviroment due to GDM is associated
with the development of type 2 diabetes in the offspring
(9). Additionally, there is evidence that women with
GDM are less likely to breastfeed and that breastfeeding
improves the subsequent glucose tolerance of the mother
and may reduce the risk of type 2 diabetes in children
(10). It is accepted that early diagnosis and control of
GDM enables stillbirths to be reduced by 2–3% and the
rate of macrosomia and the rate of birth trauma decreases
from 50% to less than 10% (11).
The sensitivity of diabetes screening with 50 g
OGTT is known to be approximately as 79% at 140mg/
dl cut off point (12). The controversies about the cutoff
level for the test have not reached a proper solution yet.
Some authors suggest that the cutoff level should be increased
to achieve the highest specificity but some others
state the opposite (13-14). Cut off value is generally set
at 140mg/dl in most clinics. Also in our study, the cut-off
value for 50-g GCT was 140 mg/dL.
Three-hour OGTT for diagnosis of GDM was
first described in 1964 by O’ Sullivan and Mahan (15).
Glucose levels of 90, 165, 145 and 125 mg/dl (for fasting,
one-hour, two-hour and three-hour postglucose load
respectively) were proposed as diagnostic thresholds
for GDM. More than a decade later, in 1979, the National
Diabetes Data Group (NDDG) suggested measuring
plasma instead of whole blood glucose and set new
threshold values (105, 190, 165 and 145 mg/dl) (16). In
1982, Carpenter and Coustan proposed changing the values
to 95, 180, 155 and 140 mg/dl (17). According to the
NDDG and Carpenter and Coustan criteria, the diagnosis
of GDM is established if two or more glucose values
are higher than the defined cut-offs during a three-hour
OGTT. Similarly, the cut- off values for OGTT was set
at 95, 180, 155 and 140 mg/dl for fasting, one-hour, twohour
and three-hour postglucose load, respectively in
the present study. According to the 2009 International
Diabetes Federation (IDF) recommendations, women
who are at high risk (history of previous GDM) should
undergo an OGTT as soon as possible (18). For all other
women the OGTT should be performed between the 26th
and 28th week of gestation. We performed GCT between
24 and 28 gestational weeks at our clinic.
There is a major group of patients whose screening
result is positive but the diagnostic test is (100 g
OGTT) negative. In clinical practice, should we consider
different reccomendations for these patients or should
we satisfy patients for no adverse effect of abnormal
GCT. However, studies that examine the relationship
between positive screening but negative diagnostic test
and pregnancy outcomes are inconclusive. Some studies
have found increased birth weights, rates of macrosomia,
and LGA in infants of women with IGT compared with
women with GDM who are under good glucose control
(4,19-20). Other similar studies have not found an effect
of IGT on fetal growth (21-22).
In a retrospective study performed by Gezer et
al (11), patients with IGT but normal OGTT seem to be
prone to develop obstetric complications related to glucose
intolerance but there is not a proper means to detect
these patients in clinical practice. David M et al. (3) suggested
that if having a false positive GCT is identified as
an independent risk factor for perinatal complications,
patients with a false positive GCT could benefit from additional
therapies such as more intensive fetal monitoring,
nutritional counseling or a diabetic diet.
Gümüş İ.İ. et al. (23) reported that patients who
have abnormal screening but normal diagnostic test for
GDM had higher maternal weight gain, family history of
DM. But cesarean delivery rate, mean birthweight were
similar between groups. We only found high prevelance
of family history of DM in study group. In other words
patients with a family history of DM have high risk for
abnormal screening but normal diagnostic test. The limitation
of our study is low number of patients. However
the number of patients in this subgroup may not be underestimated.
Treatment may not be necessary for these
patients but at least reccomendation of exercise, diet
control and close monitorization of weight gain should
be considered for those patients until the guideline for
management of patients in this subgroup is clearly described.
References
1. American Diabetes Association Standards of medical care in diabetes.
Diabetes Care. 2010;33:11–16.
2. Crowther CA, Hiller JE, Moss JR et al. Effect of treatment of gestational
diabetes mellitus on pregnancy outcomes. N Engl J Med. 2005;
352: 2477–86.
3. Stamilio DM, Olsen T, Ratcliffe S. et al. False-positive 1-hour glucose
challenge test and adverse perinatal outcomes. Obstet Gynecol.
2004; 103: 148–56.
4. Tan YY, Yeo GS. Impaired glucose tolerance in pregnancy: is it of
consequence? Aust N Zeal J Obstetr Gynaecol. 1996; 36: 248–55.
5. Sermer M, Naylor CD, Farine D et al. The Toronto Tri-Hospital
Gestational Diabetes Project: a preliminary review. Diabetes Care.
1998;21 (Suppl. 2): 33–42.
6. Ogata ES. Perinatal morbidity in offspring of diabetic mothers.
Diabetes Reviews. 1995; 3: 652–7.
7. International association of diabetes and pregnancy study groups
recommendations on the diagnosis and classification of hyperglycemia
in pregnancy. Diabetes Care. 2010; 33:676–82.
8. Bellamy L, Casas JP, Hingorani AD et al. Type 2 diabetes mellitus
after gestational diabetes: a systematic review and meta-analysis.
Lancet. 2009; 373:1773–9.
9. Clausen TD, Mathiesen ER, Hansen T et al. High prevalence of
type 2 diabetes and prediabetes in adult offspring of women with gestational
diabetes mellitus or type 1 diabetes: the role of intrauterine
hyperglycemia. Diabetes Care. 2008; 31:340–6.
10. Taylor JS, Kacmar JE, Nothnagle M et al. A systematic review
of the literature associating breastfeeding with type 2 diabetes and
gestational diabetes. J Am Coll Nutr. 2005;24:320–6.
11. Gezer AF, Esen H, Mutlu E et al. Prognosis of patients with positive
screening but negative diagnostic test for gestational diabetes.
Arch Gynecol Obstet 2002; 266: 201–4.
12. Kjos SL, Buchanan TA. Gestational diabetes melllitus. N Engl J
Med 1999; 341: 1749–56.
13. Coustan DR, Nelson C, Carpenter MW et al. Maternal age and
screening for gestational diabetes. A population based study. Obstet
BOZULMUŞ GLUKOZ TOLERANSI KÖTÜ GEBELIK SONUÇLARINA
NEDEN OLUR MU?
Gynecol 1989;73:557–61.
14. King H. Epidemiology of glucose intolerance and gestational
diabetes in women of childbearing age. Diabetes. 1998; [Suppl 2]
21:9–13.
15. OSullivan JB, Mahan CM. Criteria for the Oral Glucose Tolerance
Test in Pregnancy. Diabetes. 1964;13:278–85.
16. National Diabetes Data Group. Classification and diagnosis of
diabetes mellitus and other categories of glucose intolerance. Diabetes.
1979;28:1039–57.
17. Carpenter MW, Coustan DR. Criteria for screening tests for gestational
diabetes. Am J Obstet Gynecol. 1982;144:768–73.
18. IDF Clinical Guidelines Task Force. Global Guideline on Pregnancy
and Diabetes. Brussels: International Diabetes Federation;
2009.
19. Lindsay MK, Graves W, Klein L: The relationship of one abnormal
glucose tolerance test value and pregnancy complications. Obstetr
Gynecol 73: 103–106, 1989.
20. Langer O, Brustman L, Anyaegbunam A et al. The significance
of one abnormal glucose tolerance test value on adverse outcome in
pregnancy. Am J Obstetr Gynecol. 1987;157: 758–63.
21. Roberts RN, Moohan JM, Foo RL et al. Fetal outcome in mothers
with impaired glucose tolerance in pregnancy. Diabetic Medicine.
1993; 10: 438–43.
22.Verma A, Mitchell BF, Demianczuk N et al. Relationship between
plasma glucose levels in glucose-intolerant women and newborn
macrosomia. Journal of Maternal-Fetal Medicine. 1997; 6: 187–193.
23. Ilknur Gumus I. , O. Turhan N. Are patients with positive screening
but negative diagnostic test for gestational diabetes under risk for
adverse pregnancy outcome? J. Obstet. Gynaecol. Res. 2008; 34(3):
359–63.
Correspondence : Deniz Hızlı, MD
Fatih University School of Medicine, Department of
Obstetrics and Gynecology
E-mail: denizhizli@yahoo.com
Phone number: 00903123462222
Fax number : 00903123462388
Mobile number: 00905332484399
2040 The Journal of Gynecology - Obstetrics and Neonatology 8 (28): 2038- 2041 2010
Jinekoloji - Obstetrik ve Neonatoloji Tıp Dergisi 8 (28): 2038- 2041 2010 2041
HIZLI ve Ark.

BATIOĞLU ve Ark.
BİRİNCİ TRİMESTER ABORTUS IMMINENS VAKALARINDA
MATERNAL SERUM AFP DÜZEYLERİNİN DİAGNOSTİK
ÖNEMİ
Uğraş ŞAHİN 1 , Uğurkan ERKAYIRAN 1 , Nazire ÖZTÜRK¹, Hatice IŞIK 1 , Hüseyin AYDOĞMUŞ 1 ,
A.Sertaç BATIOĞLU 1-2
1 Ankara Eğitim ve Araştırma Hastanesi Kadın Hastalıkları ve Doğum Kliniği
Özet
Amaç:Bu çalışmanın amacı maternal serum
alfa fetoproteın düzeylerinin abortus imminens
olgularındaki prognostık önemini incelemektir.
Gereç ve yöntem: Çalışmamıza Mayıs –Temmuz 2009
tarihleri arasında birinci trimester karın agrısı ve/veya
vajınal kanaması olan 5-12 gebelik haftasında olan 64
abortus imminensli hasta ile 5-12 gebelik haftasına
sahip abortus imminens olmayan 30 hasta katılmıştır.
Bütün gebelerin venöz kanları alınarak ß hCG ve AFP
düzeyleri degerlendirilmiştir.
Bulgular: Gruplar arasında ß hCG düzeyi yönünden
istatistiksel olarak anlamlı fark saptandı(p

BATIOĞLU ve Ark.
çümler üzerinden istatistikler yürütüldü.
Düşük yapan ve düşük yapmayan olguların gruplara
göre frekans dağılımları fisher in kesin sonuçlu kikare
testi ile incelendi.
Düşük yapanları düşük yapmayanlardan ayırt etmede
ß hCG ve AFP düzeylerinin belirleyici olup olmadığı
ROC eğrisi altında kalan alan hesaplanarak değerlendirildi.
Eğri altında kalan alanın önemli bulunması halinde
düşük yapmayı öngörmede ß hCG ve AFP düzeylerine
ilişkin en iyi kesim noktası Youden İndeks kullanılarak
saptandı. Ayrıca bu noktalara ilişkin duyarlılık, seçicilik,
pozitif ve negatif tahmin değerler hesaplandı.
ß hCG ve AFP ye ait kesme noktalarına ilişkin prevelansların
altın standarda göre belirlenmiş prevelans ile uyumlu
olup olmadığı ise McNemar testi ile araştırıldı. P< 0,05
için sonuçlar istatistiksel olarak anlamlı kabul edildi.
Bulgular
Çalışmaya yaşları 17 -45 arasında değişen toplam 94 olgu
alındı. Olguların yaş ortalaması 26,7+-5,8 (yıl) olarak saptandı.
Gruplar arası yaş ortalaması istatistiksel olarak benzer
idi(p=0,418). Gravide ve parite sayıları da gruplar arasında
homojen idi. (p=0,305 ve p= 0,309 ) olguların gebelik
haftası 6 ila 12 hafta arsında değişmekte olup gebelik
haftaları yönünden istatistiksel olarak anlamlı bir fark saptandı.(p=0,001)
Grup 1 ve grup 2 ye göre sırasıyla; grup 3
ve grup 4 ‘ün gebelik haftalarının daha kısa olduğu görüldü.
(p=0,01) Tablo 1 de demografik veriler gösterilmiştir.
Tablo 1- Demografik Veriler
Değişkenler Grup 1
(n=30)
Grup 2
(n=35)
a) Tek yönlü varyans analizi,
b) Kruskal Wallis testi
c) Grup 1 ile Grup 3 arasındaki fark istatistiksel olarak
anlamlı(p=0,002)
d) Grup 1 ile Grup 4 arsındaki fark istatistiksel olarak anlamlı
(p

BATIOĞLU ve Ark.
on villus biopsisi yapılacak gebelerin işlem öncesi AFP
düzeylerine bakılmış koryon villus biopsisinin neden
olabileceği düşük komplikasyonlarının azaltılmasına
ışık tutarken aynı zamanda fetoplasental bariyerin
bozulmasının AFP ve abortus arasındaki ilişkisine dikkat
çekmektedir.(12)
Çalışmalarda abortusun değişik evrelerinde farklı AFP
düzeyleri olduğuna dikkat çekilmiş olup bir tek ölçümden
ziyede seri ölçümlerin ve USG eşliğinin prognozu
belirlemede daha yararlı olabileceğini düşünmekteyiz.
SONUÇ
Abortus imminens tanısı konulan vakalarda prognozu
tayin edebilmek hala önemini koruyan bir problemdir.
Bu vakalarda her ne kadar ultrasonografi gerek diğer patolojilerin
ekarte edilmesimde gerek prognoz tayininde
çok önemli bir yer tutsa da, ek yöntemlere ihtiyaç devam
etmektedir.
Literatürlere göre abortus imminens tanısı alan vakaların
sadece %50 si terme ulaşabilmektedir. Dolayısıyla abortus
imminens tanısı alan hastaların yarısı fetal kayıpla
karşılaşılmaktadır. İşte bu noktada prognozun önceden
tahmini anneyi büyük bir psikolojik bir yükten
kurtaracağı gibi hekime de erken müdahale anlamında
büyük avantaj sağlayacaktır.
Bu çalışmada AFP den bu konuda faydalanılıp
faydalanılmayacağı araştırılmıştır. AFP nin genellikle
fetal ölümü takiben anne karnında arttığı ve yarılanma
ömrünün uzunluğundan dolayı günlük değişikleri hassas
biçimde yansıtmadığı için abortus imminens prognozunu
belirlemede yararlı bir yöntem olmadığı sonucuna
vardık.
Kaynaklar
1- Krause SA , Graves BW: Midwifery triage of first trimester bleeding
. J. Nurse Widwifery 1999;44:37-548
2- Harlap S,Shiono PH: alcohol ,smokıng and incidence of spontaneus
abortıon in the first and second trimester. Lancet 2:173,1980
3- Henshow RC, Cooper K,El-Rafaey H, Et al.Medical management
of miscarriage: Non –surgical uterine evacuation of incomplete and
inevitable spontaneus abortions .BMJ 1993;306:894-5.
4- Johnson N, Priestrall M,Marsoy T,et al Randomized trial evaluationg
pain and bleeding after a first trimester miscarriage treated surgically
or medically .Eur J Obstet Gynecol Reprod Biol 1997;72:213-
5.
5- Chung T, Leung P, Cheung LP,et al: a medical approach to management
of spontaneus abortıon using misoprostol ; extending misoprostol
treatment to a maxımum of 48 hours can further improve
evacuation of retained products of conception in spontaneous abor-
tion. Acta Obstet Gynecol Scand 1997;76:248-51.
6- Chung TK, Lee DT, Cheung LP, et al: Spontaneus abortion : a randomized
controlled trial comparing surgical evacuation with conservative
management using misoprostol . Fertil Steril 1999;71:1054-9.
7- Lau HL, Linkins SE. AFP AM J Obstet Gynecol 1976;124:533-4.
8- Nelson LH ,Bensen J ,Burton BK. Outcomes of in patients
with unusually high maternal AFP levels . AM J Obstet Gynecol
1987,157:572-6.
9- Seppela M, Aho I,Widholm O, Ruoshlathi E, AFP in uterine hemorrhage
during pregnancy and delivery. AM J Obstet Gynecol , 3,
1972:323-8.
10- Wilhelm O, Lomniczi A, Dudar E, informative value of varying
serum AFP levels in pregnant women based on a screening program,
Orv Hetil ;1992
11- Seppela M,Ruoschlathi E , AFP in maternal serum a new marker
for detection of fetal distress and intrauterin death ,AM J Obstet Gynecology
1973;16;48-52.
12- Barkai G ,Reichman B, Ries L, the assotiation between AFP and ß
hCG levels prior to and following chorionic villus sampling in cases
that spontaneously miscarried , Prenat Diagn,1994;14-9;793.
AZOOSPERMİK ERKEKLERDEN SPERM EKSTRAKSİYON
YÖNTEMLERİ
METHODS OF EXTRACTION OF SPERM FROM MEN WITH
AZOOSPERMIA
Dr. Ayşe ÇELİKTEN, Prof. Dr. Sertaç BATIOĞLU, Op. Dr. Erkan ÖZDEMİR
Özet
En az iki santrüfüje ejakullatta sperm saptanmaması
olarak tanımlanan azoospermi erkek populasyonun
%1’inde, infertil erkek populasyonun %10-15’inde gözlenmektedir.
ICSI’nin tanımlanmasıyla bu hastalara
çocuk sahibi olma fırsatı sunulmuştur. Mikrocerrahi
ile epididimden sperm aspirasyonu (MESA) , perküton
epididimal sperm aspirasyonu (PESA) , testükülor
sperm ekstraksiyonu (TESE ) , testikülar epididimal
sperm aspirasyonu (TESA) gibi cerrahi yolla sperm elde
edilen birçok yöntem kullanılmaktadır. Üreme merkezlerinin
çoğunda, cerrahi yöntemlerle alınan testiküler
ve epididimal spermlerin ICSI’de kullanılmasıyla
%30–40 klinik gebelik, %25–30 doğum oranı elde edilmektedir.
Anahtar Kelimeler: Azoospermi; ICSI; TESE; TESA.
Sperm Extractı̇ on Technique For Azoospermı̇ c Men
Summary: Azoospermia defined as tha absence of spermatozoa
in ejaculate after assessment of centrifuged
semen on at least two occasions, is observed in 1% of
En az iki santrifüje (15 dakika, 3000 devir) ejakülatta
sperm saptanmaması olarak tanımlanan azoospermi,
erkek popülasyonun %1’inde, infertil hasta populasyonunun
ise yaklaşık % 10-15’inde belirlenmektedir
(1,2).
Azoospermi, etyolojik patolojinin yerine
göre pretestiküler, testiküler ve posttestiküler olarak
sınıflandırılmasına rağmen, tanı ve tedavide yaygın olarak
nonobstrüktif (NOA) ve obstrüktif (OA) azoospermi
şeklinde değerlendirilmektedir. NOA daha çok pretestiküler
ve testiküler patolojilerden kaynaklanmaktadır.
the general population and in 10–15% of infertil men.
The introduction of intracytoplasmic sperm injection
(ICSI) in offered a novel opportunity for parenthood to
these couples. Several surgical techniques have been
used to retrieve sperm assisted reproduction, including
Microsuigical Epididymol Sperm Aspiration (MESA)
, Percutaneous Epididymal Sperm Aspitation (PESA)
, Testicular Epididymal Sperm Extrachon (TESE ) ,
Testicular Epididmycal Sperm Aspiration (TESA) .
At most reproductive centers, it is rasonable to expect
clinical pregnancy rates of 30–40 % and delivery rates
of 25–30% when surgically retrieved epididymal or testicular
sperm are used for ICSI.
the groups(p>0.05).
Conclusion: AFP increases in the maternal blood after
fetal demise and because of the long half-life it can’t
show the daily changes well. For these reasons AFP
is not a useful method in the prognosis of threatened
abortions.
Key Words: Azoospermia, ICSI; TESE; TESA; MESA;
PESA.
Pretestiküler azoospermide hormonal faktörler rol
oynamakla birlikte, primer testiküler azoospermi
testisteki interensek spermatogenez patolojileri sonucu
gelişmektedir. Azoospermik hastaların %40’ını
oluşturan OA ise intratestiküler, posttestiküler obstrüksiyonlar
ve ejakülasyon bozuklukları sonucu saptanan
ve erkek infertilitesinin düzeltilebilir patolojileridir(2).
1992 yılında intrasitoplazmik sperm enjeksiyonunun
(ICSI) tanımlanması ile birlikte bu hastaların
çocuk sahibi olması için bir fırsat doğmuştur (3,4). Obstrüklif
azoospermik hastalarda ICSI ile ilk gebelik ise
2046 The Journal of Gynecology - Obstetrics and Neonatology 8 (28): 2042- 2046 2010
Jinekoloji - Obstetrik ve Neonatoloji Tıp Dergisi 8 (28): 2047- 2051 2010 2047
ÇELİKTEN ve Ark.

ÇELİKTEN ve Ark.
METHODS OF EXTRACTION OF SPERM FROM
MEN WITH AZOOSPERMIA
1993 yılında sağlanmıştır (5,6). Devroey ise 1994 yılında
testiküler sperm ekstraksiyonunu(TESE) tanımlayarak
NOA olan hastaların da ICSI yöntemi ile çocuk sahibi
olma yolunu açmıştır (7).
NOA testiküler yetmezlik sonucu oluşur. Bu problem
infertil erkeklerin %10’unu etkilemektedir. Seksüel kromozomal
anormalliği, translokasyon ve Y kromozomu
mikrodelesyonu gibi genetik problem, kriptorşidizm,
testiküler torsiyon, radyasyon ve toksinler testiküler
yetmezliğin etiyolojinde rol oynamaktadır (2,8-10).
Bazı NOA erkeklerin testislerinde izole aktif spermatogenez
odakları bulunmaktadır ve bu erkeklerden
testiküler sperm elde edilebilmektedir. Sınırlı sayıda
hasta ile yapılan TESE ile ilgili ilk çalışmalarda %80
gibi yüksek sperm elde etme oranı (SRR) bildirilmiştir
(11,12,13). Ancak sonraki daha büyük serilerde SRR
%50 düzeylerinde bulunmuştur (14,15).
Klinik ve endokrinolojik bulgular OA ve NOA arasında
kesin ayırım yapamadığı için NOA tanısında sedece
histopatolojik bulgular önem taşımaktadır (16- 20). OA
erkeklerin tamamından sperm elde edilebilirken, histopatolojik
olarak incelenmemiş NOA hastalarının ancak
%50’sinden sperm elde edilebilmektedir (14).
Sperm elde etmede ideal bir cerrahi teknik kullanışlı,
testiküler travmaya neden olmayan, dondurulup sonraki
kullanımlar için de gerekli olan yeterli sayıda motil
sperm elde edilebilen bir yöntem olmalıdır. Ancak
günümüzdeki hiçbir yöntem bu kriterleri taşımamaktadır.
Bir çok NOA olgusunda spermatogenez izole odaklarda
aktif olmasından dolayı TESE ile tek biopsi almak
yerine multipl biopsiler almak SRR’ı artırmaktadır
(13,16,21). Bununla birlikte testiküler dokudan büyük
bir parçanın alınması testiküler atrofiye neden olabilmektedir
(22,23). İnce iğne aspirasyonu (FNA) daha az
invaziv bir teknik olmakla birlikte NOA olgularında
başarısı sorgulanmaktadır (24-27). Üç prospektif kontrollü
çalışmada TESE’nin FNA’dan daha efektif bir
yöntem olduğu gösterilmiştir (14,24,25).
Mikrodiseksiyon (MD) TESE eksizyonel biyopsi yöntemine
göre daha az invaziv bir yöntem olmakla birlikte
optik büyütme ile spermatogenez odaklarının gözlenmesi
bakımından da avantajlıdır (28). Bir çok çalışmada
MD’nin sperm elde etmede daha başarılı olduğu gösterilmesine
rağmen konvansiyonel TESE ile MDTESE
arasında hangi yöntemin daha efektif ve güvenli
olduğu hakkında randomize çalışma yapılmamıştır
(28,29,30,31).
Testiküler dokuda daha fazla kanlanan bölgelerde sper-
matogenez odaklarının aktif olacağı düşüncesiyle renkli
Doppler ultrasonografi FNA ve TESE’de biyopsi için
yol gösterici olarak kullanılabilmektedir (32-35).
ICSI kriyoprezerve edilmiş spermatozoa ile de başarılı
bir şekilde gerçekleştirilmektedir (36-39). Serilerin pek
çoğunda, taze ve kriyoprezerve edilmiş spermler ile
elde edilen sonuçlar anlamlı farklılık göstermemektedir.
Ayrıca, kriyoprezervasyon sonrası sperm canlılığının
infertilite etyolojisi, serum FSH konsantrasyonu ya da
hasta yaşı tarafından etkilenmediği görülmektedir.
TESE ile sperm elde edilen hastaların %46’sında gebelik
elde edilebildiği, %39’unda da canlı doğum
gerçekleştiği rapor edilmektedir. Ek olarak, olguların
yaklaşık olarak %27’sinde ikiz, %1,8’inde üçüz çoğul
gebelik gelişmektedir (22,40).
Obstrüktif azoospermide ise sperm elde etmek için
kullanılan yöntem obstrüksiyonun yerine göre belirlenir.
İntratestiküler obstrüksiyonlarda seminal kanalın
bu seviyedeki tıkanıklığı düzeltilemeyeceğinden
(rekanalizasyon) TESE veya ince iğne aspirasyonu
gerekir. Elde edilen spermatozoa ICSI için hemen, taze
kullanılabileceği gibi; dondurularak saklanabilir. İster
TESE, ister ince iğne aspirasyonu ile olsun hemen her
obstrüktif azoospermik hastadan bu yöntemler ile sperm
elde edilebilir.
Mikro cerrahi yolu ile epididimden sperm aspirasyonu
(MESA) konjenital bilateral vas deferens
yokluğu (CBAVD) olan erkeklerde endikedir. Diğer
endikasyonları ise düzeltilemeyen seminal kanal patolojileri,
Wolfian kanalları yokluğu, başarısız vasoepididimostomi
ve vazostomi, enfeksiyon ve travmaya bağlı
veya iyatrojenik oluşan obstrüksiyonlarıdır. Genel olarak
bir MESA işleminde, birçok ICSI uygulaması için
yeterli materyal (spermatozoa) elde edilir (41). Perkütan
epididimal sperm aspirasyonu (PESA) MESA’dan daha
noninvaziv bir yaklaşım olup sonraki kullanımlar için
dondurmak üzere yeterince sperm elde edilememektedir.
PESA’da her siklus için ayrı bir operasyon gereksinimi
vardır (42). Akkiz epididimal obstrüksiyonu olan
azoospermik hastalarda end-to-end veya end-to-side
mikro cerrahi tekniği ile epididimovasosotomi gerekir.
Vazektomi sonrası proksimal vaz obstrüksiyonu, mikro
cerrahi ile vazektomi reversal işlemi ile düzeltilebilir.
Vasovasostomi ayrıca, nadir görülen (iatrojenik, posttravmatik,
post-enflamatuar) proksimal vazal obstrüksiyonlarda
da uygulanmalıdır. Eğer ameliyat sırasında vaz
sıvısında spermatozoa yok ise ve özellikle proksimal
vas içinde gelen sıvı kalın “diş macunu” kıvamında ise,
tıkanıklığa bağlı epididimal obstrüksiyon gelişmiş olabilir.
Bu durumda mikro cerrahi ile vazoepididimostomi
gerekir. Doğum oranları göz önüne alındığında vazektomi
sonrası epididim tıkanıklığı olan hastalarda vazoepididimostominin
MESE ve ICSI’den, hem başarısı
daha yüksek hem de ekonomik olduğu saptanmıştır (42-
43)
Çocukluk çağında fıtık veya orşiopeksi ameliyatında istemeden
çift taraflı vas deferens kaybına neden olunmuş
ise, bu durum genellikle düzeltilemez (44). Bu vakalarda
proksimal vas deferensten sperm aspirasyonuna
(45) veya TESE/MESA ile ICSI işlemine başvurulabilir.
Tek taraflı geniş vaz deferens kaybı ve diğer taraf testis
atrofisi varlığında, atrofik testisin vazı çapraz vazovazostomi
veya vazoepididimostomi için kullanılabilir.
Ejakulatuar kanal obstrüksiyonu tedavisi etiyolojisine
bağlıdır. Büyük post enflamatuar obstrüksiyonda eğer
tek veya her iki ejakulatuar kanal orta hat intraprostatik
kiste açılıyorsa, ejakulatuar kanalın transuretral rezeksiyonu
(TURED) uygulanmalıdır (46,47). TURED’yi takiben
komplikasyonlar görülebilir: mesane boynu zedelenmesi
nedeniyle retrograd ejaklasyon, idrarın kanal,
seminal keseler ve vas içine reflüsü (bu durum sperm
hareket azlığına, asidik semene ve epididimite neden
olur). TURED alternatifleri MESA, TESE, proksimal
vas deferens aspirasyonu, seminal kese aspirasyonu ve
ultrasound rehberliğinde direk kist aspirasyonudur.
Sonuç olarak azoospermi nedenli infertilitede tedavi
öncesi hastada azoosperminin formunun sorun
yarattığının bilinmesi çünkü tedavi seçeneği her grupta
farklı olması nedeni ile önemlidir. Obstrüktif azoospermi
olgularında hazırlama tekniklerine dayanıklılığı
daha fazla olan epididimal spermlerin kullanılması
tercih edilir. MESA ve PESA ile sperm elde edilmesi
kolaydır. Epididimal spermlerin alınamadığı fibrozis ya
da agenezi gibi durumlarda testislerden alınan spermler
kullanılır. Etiyolojisinde spermatogenez bozukluğunun
rol oynadığı NOA’da ise, testis içinde spermatogenez
odaklarının fokal dağılımı nedeniyle testislerden multipl
biyopsilerle çıkarılan ya da daha büyük tek bir parçanın
çıkarılmasıyla elde edilen dokuda sperm ekstraksiyonu
yapılması (TESE), perkütan sperm aspirasyonuna
(TESA) tercih edilir.
Kaynaklar
1.Willott GM. Frequency of azoospermia. Forensic Sci Int
1982;20:9–10.
2.Jarow JP, Espeland MA, Lipshultz LI. Evaluation of the azoospermic
patients. J Urol 1989;142:62.
AZOOSPERMİK ERKEKLERDEN SPERM
EKSTRAKSİYON YÖNTEMLERİ
3. Palermo G, Joris K, Devroey P, Van Steirteghem AC. Pregnancies
after
intracytoplasmic injection of single spermatozoon into an oocyte.
Lancet 1992;340:17–18.
4. Van Steirteghem AC, Nagy Z, Joris H, Liu J, Staessen C, Smitz
J, Wisanto A, Devroey P. Higher fertilization and implantation rates
after intracytoplasmic sperm injection. Hum Reprod 1993;8:1061–
1066.
5. Craft I, Benett V, Nicholson N. Fertilising ability of testicular
spermatozoa(Letter). Lancet 1993;342:864.
6. Schoysman R, Vanderzwalmen P, Nijs M, Segal L, Segal-Bertin G,
Geerts I, Roosendaal E, Schoysman D. Pregnancy after fertilisation
with human testicular spermatozoa. Lancet 1993;342:1237.
7. Devroey P, Liu J, Nagy Z, Tournaye H, Silber SJ, Van Steirteghem
AC. Normal fertilization of human oocytes alter testicular
sperm extraction and intracytoplasmic sperm injection. Fertil Steril
1994;62:639–41.
8. Palermo GD, Schlegel PN, Hariprashad JJ, Ergun B, Mielnik A,
Zaninovic N, Veeck LL, Rosenwaks Z. Fertilization and pregnancy
outcome with intracytoplasmic sperm injection for azoospermic
men. Hum Reprod 1999;14:741–8.
9. Ezeh U. Beyond the clinical classification of azoospermia. Hum
Reprod 2000;15:2356–9.
10. Raman JD, Schlegel P. Testicular sperm extraction with intracytoplasmic
sperm injection is successful for the treatment of nonobstructive
azoospermia associated with cryptorchidism. J Urol
2003;170:1287–90.
11. Devroey P, Liu J, Nagy Z, Goosens A, Tournaye H, Camus M,
Van Steirteghem AC, Silber S. Pregnancies alter testicular sperm
extraction and intracytoplasmic sperm injection in non-obstructive
azoospermia. Hum Reprod 1995;10:1457–60.
12. Silber, S. What forms of male infertility are left to cure? Hum
Reprod 1995;10:503.
13. Tournaye H, Liu J, Nagy PZ, Camus M, Goossens A, Silber S,
Van Steirteghem AC, Devroey P. Correlation between testicular histology
and outcome after intracytoplasmic sperm injection using testicular
spermatozoa. Hum Reprod 1996;11:127–32.
14. Tournaye H, Camus M, Vandervorst M, Nagy Z, Joris H, Van
Steirteghem A, Devroey P. Surgical sperm retrieval for intracytoplasmic
sperm injection. Int J Androl 1997;20(Suppl 3):69–73.
15. Gil-Salom M, Romero J, Minguez Y, Molero MD, Remohi J,
Pellicer A. Testicular sperm extraction and intracytoplasmic sperm
injection: A chance of fertility in nonobstructive azoospermia. J Urol
1998;160:2063–2067.
16. Tournaye H, Camus M, Goosens A, Nagy Z, Silber S, Van Steirteghem
AC, Devroey P. Recent concepts in the management of
infertility because of non-obstructive azoospermia. Hum Reprod
1995;10(Suppl 1):115–9.
17. Devroey P. Testicular sperm extraction and intracytoplasmic
sperm injection. Hum Reprod 1998;13:2045–2046.
2048 The Journal of Gynecology - Obstetrics and Neonatology 8 (28): 2047- 2051 2010
Jinekoloji - Obstetrik ve Neonatoloji Tıp Dergisi 8 (28): 2047- 2051 2010 2049
ÇELİKTEN ve Ark.

ÇELİKTEN ve Ark.
METHODS OF EXTRACTION OF SPERM FROM
MEN WITH AZOOSPERMIA
18. Schoor RA, Elhanbly S, Niederberger CS, Ross LS. The role
of testicular biopsy in the modern management of male infertility. J
Urol 2002;167:197–200.
19. Tournaye H. Gamete source and manipulation. In: Vayena E,
Rowe PJ, David P, Griffin PD (eds). Current Practices and Controversies
in Assisted Reproduction. Oxford University Press, 2002.
20. McLachlan RI, Rajpert-De Meyts E, Hoei-Hansen CE, de Kretser
DM, Skakkebaek NE. Histological evaluation of the human
testis-approaches to optimizing the clinical value of the assessment:
mini review. Hum Reprod 2007;22:2–16.
21. Hauser R, Botchan A, Amit A, Ben Yosef D, Gamzu R, Paz
G, Lessing JB, Yogev L, Yavetz H. Multiple testicular sampling
in non-obstructive azoospermia-is it necessary? Hum Reprod
1998;13:3081–5.
22. Schlegel PN, Palermo GD, Goldstein M, Menendez S, Zaninovic
N, Veeck LL, Rosenwaks Z. Testicular sperm extraction with intracytoplasmic
sperm injection for nonobstructive azoospermia. Urology
1997;49:435–40.
23. Tash JA, Schlegel PN. Histologic effects of testicular sperm
extraction on the testicle in men with nonobstructive azoospermia.
Urology 2001; 57:334–7.
24. Friedler S, Raziel A, Strassburger D, Soffer Y, Komarovsky
D, Ron-El R. Testicular sperm retrieval by percutaneous fine needle
sperm aspiration compared with testicular sperm extraction by
open biopsy in men with non-obstructive azoospermia. Hum Reprod
1997;12:1488–93.
25. Ezeh UI, Moore HDM, Cooke ID. A prospective study of multiple
needle biopsies versus a single open biopsy for testicular sperm
extraction in men with non-obstructive azoospermia. Hum Reprod
1998;13: 3075–2080.
26. Rosenlund B, Kvist U, Ploen L, Lundh Rozell B, Sjoblom P,
Hillensjo T. A comparison between open and percutaneous needle
biopsies in men with azoospermia. Hum Reprod 1998;13:1266–71.
27. Tournaye H. Surgical sperm recovery for intracytoplasmic
sperm injection: which method is to be preferred? Hum Reprod
1999;14(Suppl 1):71–81.
28. Schlegel PN. Testicular sperm extraction: microdissection improves
sperm yield with minimal tissue excision. Hum Reprod
1999;14:131–5.
29. Amer M, Ateyah A, Hany R, Zohdy W. Prospective comparative
study between microsurgical and conventional sperm extraction in
non-obstructive azoospermia: follow-up by serial ultrasound examinations.
Hum Reprod 2000;15:653–6.
30. Tsujimura A, Matsumiya K, Miyagawa Y, Takao T, Fujita K, Koga
M, Takeyama M, Fujioka H, Okuyama A. Prediction of successful
outcome of microdissection testicular sperm extraction in men with
idiopathic nonobstructive azoospermia. J Urol 2004;172:1944–7.
31. Ramasamy R, Yagan N, Schlegel PN. Structural and functional
changes to the testis after conventional versus microdissection testicular
sperm extraction. Urology 2005;65:1190–4.
32. Foresta C, Garolla A, Betella A, Ferlin A, Rossato M, Candiani F.
Doppler ultrasound of the testis in azoospermic subjects as a parameter
of testicular function. Hum Reprod 1998;13:3090–3.
33. Har-Toov J, Eytan O, Hauser R, Yavetz H, Elad D, Jaffa AJ. A
new power doppler ultrasound guiding technique for improved testicular
sperm extraction. Fertil Steril 2004;81:430–4.
34. Tunc L, Alkibay T, Kupeli B, Tokgoz H, Bozkirli I, Yucel C.
Power Doppler ultrasound mapping in nonobstructive patients prior
to testicular sperm extraction. Arch Androl 2005;51:277–83.
35. Herwig R, Tosun K, Schuster A, Rehder P, Glodny B, Wildt L,
Illmensee K, Pinggera GM. Tissue perfusion-controlled guided biopsies
are essential for the outcome of testicular sperm extraction.
Fertil Steril 2007; 87:1071–6.
36. Ben-Yosef D, Yogev L, Hauser R, Yavetz H, Azem F, Yovel
I,Lessing JB, Amit A. Testicular sperm retrieval and cryopreservation
prior to initiating ovarian stimulation as the first line approach
in patients with non-obstructive azoospermia. Hum Reprod
1999;14:1794-1801.
37. Oates RD, Mulhall J, Burgess C, Cunningham D, Carson R. Fertilization
and pregnancy using intentionally cryopreserved testicular
tissue as the sperm source for intracytoplasmic sperm injection in 10
men with non-obstructive azoospermia. Hum Reprod 1997;12:734-
9.
38. Friedler S, Raziel A, Soffer Y, Strassburger D, Komarovsky D,
Ron-El R. Intracytoplasmic injection of fresh and cryopreserved testicular
spermatozoa in patients with nonobstructive azoospermia – a
comparative study. Fertil Steril 1997;68:892-7.
39. Gil-Salom M, Romero J, Minguez Y, Rubio C, De los Santos
MJ, Remohí J, Pellicer A. Pregnancies after intracytoplasmic sperm
injection with cryopreserved testicular spermatozoa. Hum Reprod
1996;11:1309-1313.
40.Turek PJ, Cha I and Ljung BM. Systematic fine-needle aspiration
of the testis: correlation to biopsy and results of organ ‘mapping’ for
mature sperm in azoospermic men. Urology 1997;49:743-8.
41. Schroeder-Printzen I, Zumbe G, Bispink L, Palm S, Schneider U,
Engelmann U, Weidner W. Microsurgical epididymal sperm aspiration:
aspirate analysis and straws 46 available after cryopreservation
in patients with non-reconstructable obstructive azoospermia.
MESA/TESE Group Giessen. Hum Reprod 2000;15:2531-5.
42.Yeung CH, Cooper TG, Oberpenning F, et al. Changes in movement
characteristics of human spermatozoa along the length of the
epidiymis. Biol reprod 1993;49:274-80.
43. Kolettis PN, Thomas AJ Jr. Vasoepididymostomy for vasectomy
reversal: a critical assessment in the era of intracytoplasmic sperm
injection. J Urol 1997;158:467-470.
44. Borovikov A. Treatment of large vasal defects. In: Goldstein M
ed. Surgery of Male Infertility. Philadelphia: WB Saunders, 1995,
pp. 77-95.
45. Ruiz-Romero J, Sarquella J, Pomerol JM. A new device for
microsurgical sperm aspiration. Andrologia 1994;26:119-120.
46. Schroeder-Printzen I, Ludwig M, Kohn F, Weidner W. Surgical
therapy in infertile men with ejaculatory duct obstruction: technique
and outcome of a standardized surgical approach. Hum Reprod
2000;15:1364-8.
47. Gilbert BR. Transurethral resection for ejaculatory duct obstruction.
In Goldstein MG ed. Surgery of Male Infertility. Philadelphia:
WB Saunders, 1995, pp. 220-2
Yazışma Adresi: DR. Ayşe ÇELİKTEN
Sakarya Caddesi, Burgaz Sokak. No:10/6
Altındağ/ANKARA
Tel: 05057994958
E-mail: a.celikten@hotmail.com
AZOOSPERMİK ERKEKLERDEN SPERM
EKSTRAKSİYON YÖNTEMLERİ
2050 The Journal of Gynecology - Obstetrics and Neonatology 8 (28): 2047- 2051 2010
Jinekoloji - Obstetrik ve Neonatoloji Tıp Dergisi 8 (28): 2047- 2051 2010 2051
ÇELİKTEN ve Ark.

GÜNAY ve Ark.
GEBELİKTE ÜRİNER TAŞ HASTALIĞINA YAKLAŞIM
APPROACH TO URINARY STONE DISEASE IN PREGNANCY
Dr Levent Mert GÜNAY 1 , Dr Ömer Tolga GÜLER 2 , Dr Mehmet Cemil UYGUR 1
1 Yakın Doğu Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji Anabilim Dalı
2 Yakın Doğu Üniversitesi Tıp Fakültesi Kadın Doğum Hastalıkları Anabilim Dalı
Özet
Gebelikte üriner taş hastalığı gerek tanı gerekse tedavi
yönünden hekimler için zor bir durumdur. Uygulanacak
tetkik ve tedaviler sırasında anne ve fetusun
güvenliği de düşünülmelidir. Fizik muayene ve laboratuar
incelemeleri bazen doğru teşhis konmasında
yetersiz kalabilir. Ultrasonografik inceleme radyolojik
görüntülemede ilk tercih edilecek yöntemdir.
Düşük dozlu intravenöz piyelografi, magnetik
rezonans ve bilgisayarlı tomografiler çok gerekli
oldukları dıurumlarda ancak ikinci sırada gelen tanı
testleridir. Taşların çoğunun kendiliğinden düşeceği
bilindiğinden konservatif yaklaşım tedavide ilk
seçenektir. Geçici üriner direnaj ve üreterorenoskopik
cerrahi uygulamaları tercih edilen cerrahi seçeneklerdir.
Vücut dışı şok dalgalarıyla taş kırma işlemi kontraendikedir.
Anahtar Kelimeler: Ürolithiazis, gebelik, üriner kolik,
radyasyon, endoskopik girişimler.
Giriş
Gebelik sırasında rastlanan taş hastalığı gebe takibi yapan
kadın hastalıkları ve doğum uzmanları kadar radyologlar
ve ürologlar için de hem tanısal hem de terapötik
zorlukları olan bir durumdur. Yurtdışı kaynaklarda
yaklaşık 1500 gebelikte bir görüldüğü rapor edilmişse
de üriner taş hastalığı açısından endemik bir bölge olan
Türkiye’deki kesin rakamlar bilinmemektedir. Sadece
semptomatik hastalara tanı konması gebelikte gerçek
insidansın belirlenmesinde diğer bir engeldir. Ürolitiazis
multipar hastalarda primiparlara göre 3 kat daha
Abstract
Urolithiasis in pregnancy is a difficult situation from
both diagnostic and therapeutic aspects. There are
many safety concerns that must be considered for both
mother and fetus. Physical and laboratory examinations
may give no clue for correct diagnosis. Ultrasonographic
examination is the primary radiological
evaluation. Safer use of excretory urographies, magnetic
resonance imaging and CT with low radiation
doses can only be feasible for second-line studies when
indicated. In most instances the stones will pass spontaneously,
therefore appropriate supportive care would
be enough. Temporary urinary drainage and ureterorenoscopic
stone removal are the therapies of choice
when surgery is necessary. Shock wave lithotripsy is
contraindicated in pregnancy.
Key Words: Urolithiasis, pregnancy, renal colic, radiation,
endoscopic surgery.
sık görülse de veriler yaşa göre düzeltildiğinde bu fark
ortadan kalkar. Taşlar sıklıkla üretere düştüklerinde tanı
alırlar. Gebelikteki fizyolojik hidronefrozun sağda fazla
görülmesine rağmen taş insidansı açısından sağ ve sol
üriner sistemler arasında fark yoktur.
Gebelik sırasında fizyolojik hiperkalsiüri
görülebilir. Plasental 1,25-dihidrokolekalsiferol üretimi
nedeniyle kalsiyumun intestinal emilimi ve kemikten
mobilizasyonunun artar; tübüler akımın artması ve geri
emilimin azalması nedeniyle kalsiyum ekskresyonu artarak
hiperkalsiüri oluştur. Ayrıca glomerüler filtrasyon
hızındaki artışın ürik asit ekskresyonunu da artırdığı
bildirilmiştir.3-6
Üriner taş hastalığı tanısı alan gebelerin %80’den fazlası
2.ve3. trimesterdedir. Bu hastaların %70-80’i takipte sorunsuz
olarak taşlarını düşürürler.7
Klinik
Gebelerde abdomen ve pelvisteki anatomik değişiklikler
taşa bağlı kolik ağrısının yayılımını lokalizasyonunu
ve algılanmasını değiştirebilir. Bu durum tanıyı
güçleştirebilir. Karın ağrısı nedeniyle apandisit, divertikülit
veya plasental dekolman tanısı almış hastaların
azımsanmayacak bir bölümünde sonraki incelemelerde
üriner taş hastalığı tespit edilmiştir. Ürolitiazisin en sık
belirtileri yan ağrısı, makroskopik veya mikroskopik
hematüri ve üriner enfeksyionlardır. Olguların %75’
inde mikroskopik hematüri görülürken sadece %15’
inde makroskopik hematüri görülür. Hematürinin diğer
nedenleri arasında gebeliğin fizyolojik hidronefrozuna
bağlı olarak renal pelvis ve renal piramidlerin çevresindeki
küçük venlerin kanamaları, üriner enfeksiyonlar,
renovasküler bozukluklar, renal parankim veya toplayıcı
sistem tümörleri gibi durumlar sayılabilir. Nadiren ürolitiazis
hastaları üriner enfeksiyon, irritatif alt üriner sistem
belirtileri ve obstetrik komplikasyonlar nedeniyle
başvurabilirler. Taşın lokalizasyonuna göre klinik tablo
değişebilir. Üreter taşlarında klasik renal kolik tablosu
görülürken, distal üreterdeki taşlarda irritatif bulgular
kolik atağına eşlik eder. Enfeksiyona bağlı oluşan strüvit
taşlarında ise rekürren idrar yolu enfeksiyonu atakları
görülür. Gebelikteki üriner enfeksiyonlarda ateş 48
saatten fazla sürüyorsa veya kontrolü sağlanamıyorsa,
taş hastalığı ile komplike hale gelmiş olabilir. Ürolithiazise
yönelik tanısal araştırmalar oluşabilecek
komplikasyonları önler.
Tanısal araştırmalar
Renal kolik erken doğum ve obstrüktif üropatiye bağlı
hipertansiyon gibi obstetrik komplikasyonlara da yol
açabilir. Bu nedenle doğru tanı son derece önemlidir.
Üriner taş hastalığında dipstick testiyle idrar
analizi hematüri, piyüri bulguları gösterir. Enfeksiyon
durumlarında idrar pH’sinin 7’nin üzerine çıktığı
görülebilir. Bu durumlarda idrar kültürü alınması gerekir.
Rutin kan testleri olarak hemogram, üre ve kreatinin
ölçümü, serum elektrolitleri ve serum ürik asit seviyesine
bakılması önerilir.
Çoğunlukla laboratuvar yöntemlerle birlikte
görüntüleme yöntemlerinin de kullanılması gerekir.
Radyolojik tetkiklere bağlı radyasyona maruz ka-
GEBELİKTE ÜRİNER TAŞ HASTALIĞINA YAKLAŞIM
lma ile prenatal ölüm, büyüme geriliği, yapısal organ
bozuklukları, ağır mental retardasyon, ve çocukluk çağı
kanserleri ilişkili bulunmuştur. Ancak Amerikan klinik
uygulama kılavuzlarında (National Council On Radiation
Protection And Measurements, American College
Of Obstetricians And Gynecologists) 50 mGy fetal toksik
eşik değeri olarak alındığında, zorunlu radyolojik ve
nükleer tıp tahlillerinin yapılabileceği bildirilmiştir(bkz.
Tablo-13) Yanlış veya gecikmiş tanı koymanın gebeye
daha çok zararı olabileceği vurgulanmıştır.
Ultrasonografi (US) üriner taş hastalığından
şüphelenilen gebelerde yapılacak ilk radyolojik tetkiktir.
Renal parankim, kaliksler ve pelvis değerlendirilir. Ultrasonografi
ile fizyolojik renal dilatasyon ile obstrüksiyona
bağlı dilatasyon ayırımı net yapılamayabilir.
Üreter taşları bu yöntemle net görüntülenemeyebilir.
Çeşitli çalışmalarda ultrasonografinin duyarlığı %34-
%60 arasında değişmektedir. Bir çalışmada US’nin
özgüllüğü %86 olarak hesaplanmıştır.8 Ultrasonografik
değerlendirmelerin doğruluğunu artırmak amaçlı renkli
Doppler US ile üreteral jetlerin görüntülenmesi fayda
sağlayabilir. Bunun yanı sıra transvajinal US, renkli
Doppler US ve rezistivite indeksi hesaplamaları faydalı
olabilir. Bir çalışmada üreteral jetlerin izlenmediği
tarafta tıkanma tanısının %100 duyarlık ve %91 özgüllükle
konulabildiği gösterilmiştir. Diğer yandan asemptomatik
hastalarda üreteral jetlerin izlenmeyebileceğini
gösteren yayınlar da olduğundan, bu yöntemin
yorumlanmasında dikkatli olunmalı ve klinik korelasyon
ön planda tutulmalıdır.
Transvajinal US ile yapılan bir çalışmada bu
yöntemle distal üreter taşı olan 13 hastanın tümünde
taşlar görüntülenebilirken abdominal US ile yalnızca 2
hastanın taşı görüntülenebilmiştir.
Doppler US ile rezistivite indeksi
hesaplamalarının gebelerde akut obstrüksiyonun
tanınmasında ek katkı sağlamadığı bildirilmiş ancak iki
böbrek arasındaki Rİ farkının %99 duyarlık ve %100
özgüllük ile obstrüksiyon tanısında başarılı olduğu
gösterilmiştir.
İntravenöz piyelografi (İVP) uzun yıllar
taş hastalığı tanısında altın standart teknik olarak
kullanılmıştır. Fetusun iyonize edici radyasyona maruz
kalması nedeniyle gebelikte kaçınılan bir tanısal testtir.
Gebelerde İVP çekimlerinde dozun azaltılabilmesi
ve fetusun kalkanlanarak korunması ile ilgili çalışmalar
literatürde yer bulmuştur. Önerilen protokollerden biri
direkt üriner sistem grafisini takiben 30. saniyede ve 20.
dakikada kontrastlı grafilerin çekilmesidir(sınırlı İVP,
2052 The Journal of Gynecology - Obstetrics and Neonatology 8 (28): 2052- 2057 2010
Jinekoloji - Obstetrik ve Neonatoloji Tıp Dergisi 8 (28): 2052- 2057 2010 2053
GÜNAY ve Ark.

GÜNAY ve Ark.
APPROACH TO URINARY STONE DISEASE
IN PREGNANCY
Şekil 1). Bu yöntem 0.5 mGy fetal radyasyon dozuna
neden olurki bu da güvenli seviye olan 5 mGy nin çok
altındadır.
Şekil 1: Sınırlı İVP’deki abdominopelvik grafilerden
biri.13
Manyetik rezonans ürografi (MRÜ), US ile obstrüksiyon
nedeninin ortaya konulmadığı durumlarda
radyasyon riski olmayan diğer bir seçenek olarak öne
çıkmaktadır. Obstrüksiyonu net olarak gösterebilse de
MRÜ’de üriner taşlar, bilgisayarlı tomografide olduğu
kadar net olarak görüntülenemez, ayrıca işlem uzun zaman
alır ve pahalıdır. Hastaların her hastanede MRÜ
hizmetine ulaşması da günümüz şartlarında mümkün
değildir. Ancak, gebelikte karın ağrısı etiyolojisinin
ultrasonografi ile aydınlatılamadığı durumlarda
başvurulacak bir tetkik olarak görülmektedir.
Bilgisayarlı tomografi (BT), taş hastalığı
tanısında çağımızın en üstün tekniğidir. Ancak radyasyon
riski gebelerde kullanımını kısıtlamaktadır. Gelenek-
sel abdominal tomografilerde 35 mGy’e kadar ulaşan
dozlar bildirilmiştir. Teknolojisi daha yeni multidetektör
BT cihazlarında ise bu dozlar 8,8-12 mGy seviyesine
kadar inmektedir.17 Bu dozlar neredeyse sınırlı
IVP çekimlerindeki dozlar (6-20 mGy) kadar güvenlidir.
Sonuç olarak, ultrasonografi taş şüphesi olan gebe
hastada ilk sırada yapılacak görüntüleme yöntemidir.
Ultrasonografinin görüntülemede yeterli olmadığı durumlarda
kadın hastalıkları ve doğum uzmanı, radyolog
ve üroloğun işbirliği sonucu tanı için en uygun yöntem
seçilebilir (Şekil 2).
Şekil 2: Gebede üreter orta kesimdeki taşın (okla
gösterilmiş) bilgisayarlı tomografi görüntüsü.13
Nükleer tıp tahlilleri anatomik detay vermemekte
ve taş görüntülemesinde ek katkı sağlamamaktadırlar.
Tablo 1: Görüntüleme tetkiklerinde fetal radyasyon dozları(hasta ön-arka kalınlığı >25 cm olanlarda).
Görüntüleme yöntemi Fetal radyasyon dozu (mGy)
Standard Maksimum
Boş batın grafisi 1-3 4,2
Sınırlı İVP (4 abdominopelvik grafi) 6 20
Rutin abdomen BT 4 49
Rutin pelvis BT 25 79
Taş protokolü abdominopelvik BT 10
Düşük doz abdominopelvik BT 7-8
Teknisyum 99m DTPA 1,5 4,0
Teknisym 99m MAG-3 0,7
Tedavi
Güncel literatür incelendiğinde gebelerin %66-
85’inde semptomatik taşların konzervartif tedavi ile
düşürülebildiği görülür. Geri kalan taşların da yarısı
doğum sonrasında spontan düşmektedir. Bu nedenle
gebelik sırasında taşlarını düşürmemiş hastalarda
doğum sonrasında radyolojik inceleme yapılması
gerekir. Konservatif tedavi denildiğinde hidrasyon,
uygun analjezi, enfeksiyon varlığında antibiyotik
tedavisi, entiemetikler ve istirahat kastedilmektedir.
İntravenöz sıvılarla hidrasyon ve hospitalizasyon
nadiren gerekmektedir. Analjezik olarak opiat türevleri
sıklıkla kullanılır. Non-steroidal antienflamatuvar ilaçlar
oligohidramniyoz, abortus, kardiyak malformasyon gibi
potansiyel riskleri nedeniyle tercih edilmezler. Yoğun
ağrısı olanlarda T11-L2 segmentlerinden sürekli epidural
blok da gerektiğinde başvurulabilecek bir yöntemdir;
epidural blogun üreter kas tonusunu azaltarak spontan
taş düşürmeyi de kolaylaştırabileceği gösterilmiştir.
Semptomatik taş hastalığı olan gebelerin
yaklaşık %50’sinde eşlik eden üriner infeksiyon
mevcuttur.14 Bu hastalarda antibiyotik tedavisiyle
ileride oluşabilecek ürosepsis ve fetal sorunlar
önlenmelidir. İdrar kültürlerinde çoğunlukla E.Coli,
Klebsiella veya Enterobacter suşları infeksiyondan
sorumlu patojenler olduğu görülmüştür.19 Gebelikte
diğer bir problem plasentayı geçen antibiyotiklerin fetusa
toksik etkileridir. Bu dönemde güvenli kullanılabilecek
antibiyotikler penisilin, sefalosporin, makrolid grubu
ilaçlar ve nitrofurantoindir. Üreter taşlarının düşmesini
kolaylaştıracak alfa blokörler, kalsiyum kanal blokörleri
ve kortikosteroidlerin kullanımı da son yıllarda gündeme
gelmiştir. Ancak bu tedavilerin gebe hastalarda taş
düşürmede etkinliği ve güvenirliliğine dair çalışma
mevcut değildir.
Cerrahi tedavi
Gebelerde taş hastalığında cerrahi endikasyonları:
kontrol edilemeyen ağrı, sepsis, soliter böbrekte tıkanma,
bilateral tıkanma, obstetrik komplikasyonlardır (erken
doğum eylemi, preeklampsi). (Sekil 3).Hastanın gerekli
ürolojik yardımı alabileceği merkeze uzak bir bölgede
ikamet ediyor olması da cerrahi kararında etkili olabilir .
Retrograd üreteral stent. Obstrüksiyonun
giderilmesi için retrograd üreteral stent yerleştirilmesi
sıklıkla başvurulan bir yöntemdir. Floroskopi
klavuzluğu yerine ultrasonografi kullanılabilir. Ancak
yerleştirilen stentler sıklıkla alt üriner sistemde
rahatsızlığa yol açarlar. Gebeliğe bağlı hiperürikozüri
GEBELİKTE ÜRİNER TAŞ HASTALIĞINA YAKLAŞIM
ve hiperkalsiüri gibi durumlar stentin erken tıkanmasına
yol açabilir. Bu durumu önlemek için stentin 4-8 hafta
aralıklarla değiştirilmesi önerilir. Ancak gebelerde
bu işlemin tekrarlanması hasta için ek bir rahatsızlık
yaratır, ayrıca enfeksiyon ve anestezi riskleri de göz ardı
edilmemelidir. Bu nedenle, gebeliğin ilk 22 haftasında
gelişen obstrüksiyonların tedavisinde lokal anestezi
altında yerleştirilen perkütan nefrostomiler tercih
edilebilirler. Fetus için risklerin azaldığı ve gebeliğin
sonuna yaklaşıldığı dönemlerde ise retrograd stent
kullanılabilir.
Perkütan nefrostomi. Perkütan nefrostomi lokal anestezi
ile ultrasonografi eşliğinde yapılır, hızlı ve kolay
drenaj sağlar. Üreteral girişim sırasında yaşanabilecek
üreteral yaralanma riskini ortadan kaldırır. Retrograd
stent yerleştirilmesine göre daha az masraflıdır.24
Dezavantajları ise vücut dışında bulunan kateterin
verdiği rahatsızlığın yanı sıra, kateterin yerinden çıkma
ihtimali, bakteriyal kolonizasyon ve enfeksiyon, girişim
bölgesinde kanamadır. Bu tür perkütan drenaj tüplerin
de 4-8 haftada bir değiştirilmesi gerekir.
Gebelerde perkütan nefrostomi ve retrograd
stent yerleştirilmesi tedavilerini kıyaslayan çalışma
olmadığından, hastaya retrograd üreteral stent veya
perkutan nefrostomi seçeneklerinden hangisinin
uygulanacağına belirtilen avantaj ve dezavantajlar
gözönüne alınarak karar verilmelidir.
Üreteroskopi. Minimal invaziv ürolojik
girişimlerdeki ilerlemeler sayesinde konzervatif tedavi
ile taşını düşüremeyen hastalarda ilk seçenek tedavilerden
biri haline gelmektedir. Üreterorenoskopik taş hastalığı
tedavisinde üretere endoskopik olarak girilip, görülen
taşlar pnömotik veya lazer enerjisi kullanan litotriptörler
ile kırılır. Genel anestezi alınması, gerektiğinde
floroskopi uygulanması, üreteral perforasyon riski
gibi çekinceler üreteroskopi uygulamalarında çeşitli
alternatif yaklaşımları doğurmuştur. Gebelerde
sedasyon ve lokal anestezinin beraber kullanılması
veya spinal anestezi altında, floroskopi kullanılmadan,
üreter dilatasyonunu fazla artırmayarak operasyonun
tamamlanması mümkündür. Birinci trimesterdeki
teratojenik etkiler, üçüncü trimesterdeki anatomik
değişiklikler ve anestezinin zorluğu gibi durumlar
nedeniyle diğer obstetrik dışı cerrahilerde olduğu gibi
üreterorenoskopi için de en uygun zaman 2. trimesterdir.
Üreterorenoskopi işleminde ekipman ve cerrahın
tecrübesi önemlidir. Ayrıca 1 cm’den büyük taş yükü
olan, birden fazla sayıda ve lokalizasyonda taşı olan,
sepsisteki, nakil böbrek üreterinde taşı olan, soliter
2054 The Journal of Gynecology - Obstetrics and Neonatology 8 (28): 2052- 2057 2010
Jinekoloji - Obstetrik ve Neonatoloji Tıp Dergisi 8 (28): 2052- 2057 2010 2055
GÜNAY ve Ark.

GÜNAY ve Ark.
APPROACH TO URINARY STONE DISEASE
IN PREGNANCY
böbrekli hastalarda üreterorenoskopi uygun bir tedavi
seçeneği değildir. Üroloji literatüründe %0-17 arasında
değişen komplikasyon oranları bildirilmiştir.
Perkütan nefrolitotomi uygulamaları bazı
merkezlerde uygulanmışsa da işlemde floroskopi
kullanma zorunluluğu ve hastanın yüzüstü yatması
nedeniyle tercih edilmemektedir. Günümüz ürolojisinde
supin pozisyonda bu amaeliyatın uygulanması
çalışmaları devam etmektedir.
Vücut dışı şok dalgalarıyla litotripsi gebelerde
kontrendikedir. İşlem öncesinde gebelikleri fark
edilmeyen bazı hastalarda sorunsuz doğumlar
bildirilmişse de şok dalgalarının fetal ölümle
sonuçlanabilecek potansiyel etkileri göz ardı edilemez.
Açık taş cerrahisine taş hastalığı nedeniyle
ürosepsise girmiş ve diğer tedavi girişimlerinde
başarı sağlanamamış endoürolojik girişim tecrübesi
ve donanımının bulunmadığı zorunlu durumlarda
başvurulması gerekir.
Taş görüntüleniyor veya
obstrüksiyon mevcut
Belirtiler aynı
şekilde devam
ediyor
Ultrasonografi tekrarı
(rezistif indeks,
transvajinal US, üreteral
jetler)
Taş
görüntülenmiyor
Taş
görüntülenmiyor
Sınırlı İVP
Düşük doz BT veya MRU ile
alternatif görüntüleme
Sonuç
Üriner taş şüphesi yaratan klinik: (renal kolik,
hematüri, rekürren üriner infeksiyon vb.)
Ultrasonografi
Konservatif tedavi (hidrasyon, analjezik,
antibiyotik, antiemetik vb.)
6 haftada bir kateter değişimi
Ürolitiazis, dünya genelinin aksine endemik bölgelerde
yaşayan gebelerde nadir olmayan, anne ve fetus
sağlığını olumsuz yönde etkileyen bir sorundur. Ürolog,
kadın hastalıkları ve doğum uzmanı ve radyoloğun tanı
ve tedavide birlikte çalışması gerekir. Üriner sistemin
gebeliğe bağlı olarak anatomik değişikliklere uğraması
çeşitli zorluklar doğurmaktadır. Gebelikteki fizyolojik
değişiklikler taş oluşum hızını artırabilmektedir. Gerek
anne ve gerekse fetusun güvenliği ön planda tutulmalıdır.
Ultrasonografi tercih edilen görüntüleme yöntemidir.
Gebelerin çoğunda taşın spontan olarak düşeceği
bilinmeli, konzervatif tedavi mümkün olduğunca tercih
edilmelidir. Konservatif yaklaşımın uygun olmadığı
hastalarda üreter stentleri ve perkütan nefrostomi tüpleri
ile geçici çözümler sıklıkla önerilen cerrahi girişim
seçenekleridir. Ayrıca üreteroskopi ve lazer litotripsinin
de güvenle uygulanabileceği akılda tutulmalıdır.
Taş görüntülenmiyor
Üriner diversiyon ile drenaj
(üreteral stent, perkütan
nefrostomi)
Klinik tabloda bozulma veya
renal/obstetrik riski artıran nedenlerin
varlığı (ürosepsis, dayanılmaz ağrı,
soliter böbrek, bilateral üriner tıkanma,
obstetrik komplikasyonlar vb)
Cerrahi tedavi
Terme kadar bekle
Doğum sonrası BT
Doğum sonrası gereken taş
hastalığı tedavisi
Üreteroskopi
Kaynaklar
1. Maikranz P, Lindheimer M, Coe F: Nephrolithiasis in pregnancy.
Baillieres Clin Obstet Gynaecol 8:375-86, 1994.
2. Biyani CS, Joyce AD: Urolithiasis in pregnancy. I: pathophysiology,
fetal considerations and diagnosis. BJU Int 89:811-8; quiz i-ii, 2002
3. Pais VM, Jr., Payton AL, LaGrange CA: Urolithiasis in pregnancy.
Urol Clin North Am 34:43-52, 2007.
4. Maikranz P, Coe FL, Parks J, et al: Nephrolithiasis in pregnancy.
Am J Kidney Dis 9:354-8, 1987.
5. Smith CL, Kristensen C, Davis M, et al: An evaluation of the
physicochemical risk for renal stone disease during pregnancy. Clin
Nephrol 55:205-11, 200.1
6. Maikranz P, Holley JL, Parks JH, et al: Gestational hypercalciuria
causes pathological urine calcium oxalate supersaturations. Kidney
Int 36:108-13, 1989.
7. Horowitz E, Schmidt JD: Renal calculi in pregnancy. Clin Obstet
Gynecol 28:324-38, 1985.
8. Stothers L, Lee LM: Renal colic in pregnancy. J Urol 148:1383-7,
1992.
9. Jones WA, Correa RJ, Jr., Ansell JS: Urolithiasis associated with
pregnancy. J Urol 122:333-5, 1979.
10. Waltzer WC: The urinary tract in pregnancy. J Urol 125:271-6,
1981.
11. Swanson SK, Heilman RL, Eversman WG: Urinary tract stones
in pregnancy. Surg Clin North Am 75:123-42, 1995.
12. Srirangam SJ, Hickerton B, Van Cleynenbreugel B: Management
of urinary calculi in pregnancy: a review. J Endourol 22:867-75,
2008.
13. McCollough CH, Schueler BA, Atwell TD, et al: Radiation
exposure and pregnancy: when should we be concerned?
Radiographics 27:909-17; discussion 917-8, 2007.
14. Parulkar BG, Hopkins TB, Wollin MR, et al: Renal colic during
pregnancy: a case for conservative treatment. J Urol 159:365-8, 1998
15. Deyoe LA, Cronan JJ, Breslaw BH, et al: New techniques of
ultrasound and color Doppler in the prospective evaluation of acute
renal obstruction. Do they replace the intravenous urogram? Abdom
Imaging 20:58-63, 1995.
16. Laing FC, Benson CB, DiSalvo DN, et al: Distal ureteral calculi:
detection with vaginal US. Radiology 192:545-8, 1994.
17. White WM, Zite NB, Gash J, et al: Low-dose computed
tomography for the evaluation of flank pain in the pregnant
population. J Endourol 21:1255-60, 2007.
18. Ready LB, Johnson ES: Epidural block for treatment of renal
colic during pregnancy. Can Anaesth Soc J 28:77-9, 1981.
19. Macejko AM, Schaeffer AJ: Asymptomatic bacteriuria and
symptomatic urinary tract infections during pregnancy. Urol Clin
North Am 34:35-42, 2007.
20. Nahum GG, Uhl K, Kennedy DL: Antibiotic use in pregnancy
and lactation: what is and is not known about teratogenic and toxic
risks. Obstet Gynecol 107:1120-38, 2006.
21. Biyani CS, Joyce AD: Urolithiasis in pregnancy. II: management.
BJU Int 89:819-23, 2002.
GEBELİKTE ÜRİNER TAŞ HASTALIĞINA YAKLAŞIM
22. Goldfarb RA, Neerhut GJ, Lederer E: Management of acute
hydronephrosis of pregnancy by ureteral stenting: risk of stone
formation. J Urol 141:921-2, 1989.
23. Denstedt JD, Razvi H: Management of urinary calculi during
pregnancy. J Urol 148:1072-4; discussion 1074-5, 1992.
24. Pearle MS, Pierce HL, Miller GL, et al: Optimal method of
urgent decompression of the collecting system for obstruction and
infection due to ureteral calculi. J Urol 160:1260-4, 1998.
2056 The Journal of Gynecology - Obstetrics and Neonatology 8 (28): 2052- 2057 2010
Jinekoloji - Obstetrik ve Neonatoloji Tıp Dergisi 8 (28): 2052- 2057 2010 2057
GÜNAY ve Ark.

ÇİFTÇİ ve Ark.
NADİR GÖRÜLEN BİR KONJENİTAL ANOMALİ: İNİENSEFALİ
Dr.Faika Ceylan ÇİFTÇİ, Dr. Emel Ebru ÖZÇİMEN, Dr. Ayla ÜÇKUYU, Dr. Erzat TOPRAK, Dr. Erdem TURHAN
Başkent Üniversitesi, Konya Uygulama ve Araştırma Merkezi, Kadın Hastalıkları ve Doğum Bölümü, Konya / TÜRKİYE
Özet
Nöral tüp kapanma defektlerinin en nadir izlenen şekli
olan iniensefali, vertebral ark ve gövdenin tam olmayan
kapanması sonucunda spinal kolonda ciddi derecede
kısalma, başın retrofleksiyonu ve rotasyonu ile karakterize
bir konjenital anomalidir. I. trimestrde ya da en
geç II. trimesterde tanı rahatlıkla konabilir. Biz burada
20’nci haftada ultrasonografi ile tanı koyduğumuz ve
termine ettiğimiz iniensefali olgusunu sunuyoruz.
Anahtar Kelimeler: iniensefali; nöral tüp defekti; kon-
jenital anomali
A RARELY SEEN CONGENITAL ANOMALY: INIENCEPHALY
Olgu
25 yaşında primigravid hasta, 20 hafta 3/7 gebeliğinde
dış merkezden fetal anomali şüphesi ile hastanemize
yönlendirildi. Ultrasonografik değerlendirmede fetusun
boynu kısa, başı hiperekstensiyonda, yüzü yukarı
dönük idi. Çenesi çok kısa ve boyundan sonra göğüs
kafesi ile devam ediyordu. Anensefali, oksiputparietalde
belirginleşen akrani, posteriora herniye atrofik
beyin parankimi, servikotorasik vertebralarda arkada
füzyon defekti ve omurga displazisi mevcuttu. Mandibula
yokluğu izlenen kız fetusta idi. Belirgin polihidroamnios
gözlendi. Ultrasonografik incelemede General
Electric marka Voluson model cihaz ile gerçekleştirildi.
Bu obstetrik ultrasonografi bulguları ile iniensefali
tanısı konarak aileye gebeliğin sonlandırılması önerildi.
Olgunun antenatal anamnezinde, gebelik sırasında teratojene
maruziyet olmadığı ve akraba evliliği olmadığı
öğrenildi.
Vajinal prostaglandin E2 uygulaması sonrasında
terapotik abortus gerçekleştirildi. Fetüste kısa ve ekstansiyondaki
boyun yapısı ve anensefali ile serviko-
Abstract
The congenital anomaly iniencephaly which is a rarest
form of neural tube defects, is characterized by vertebral
arches and bodys’ incomplete closure, significant
shortening of the spinal column, retroflexion and rotation
of head. It could be diagnosed in the first of second
trimestr. We present here an iniencephaly case diagnosed
and terminated at 20 weeks’ of gestation.
Key words: iniencephaly; neural tube defects; congenital
anomaly
torasikolumbal açık nöral tüp defekti konfirme edildi.
Kollar bacaklara göre aşırı uzun ve sol ayakta club foot
deformitesi vardı. (Resim 1)
Resim 1: iniensefali olgusu; akrani ve komplet spinotorakolumbal
açıklık .
Tartışma
İniensefali nöral tüp kapanma defektlerinin en nadir
izlenen şeklidir. Prevalansı, 10.000 fetus ve yenidoğanda
0.1–10’dur. (1). Türkiyede yapılan çeşitli çalışmalarda
nöral tüp defektlerinin insidansı 3/10 000 olarak rapor
edilmiştir (2,3). İniensefali vertebral ark ve gövdenin
tam olmayan kapanması sonucunda spinal kolonda ciddi
derecede kısalma, rotasyon ve başın retrofleksiyonu ve
oksipital kemik anormallikleri ile karakterize letal bir
anomalidir. İniensefalinin gelişimsel patogenezi ve etyolojisi
kesin olarak bilinmemektedir. Bununla birlikte
etyolojide nöral tüp defektlerindeki multifaktöryel risk
faktörleri, annenin ilaç kullanımı, alkol ve sigara maruziyeti,
maternal diyebet, gibi sebepler yer almaktadır. (3)
Hava kirliliği maruziyeti (benzene ile NTD arasında
ilişki gösterilmiştir) de sorumlu tutulmaktadır (4). Literatürde
iniensefalili fetüslerin %90’ı female cinsiyettedir.
İniensefali çoğunlukla ölümcül bir hastalıktır.
Az sayda postpartum birkaç yıl yaşayan hafif formda
vakalar bildirilmiştir (5). Fetusun dikkatli bir ultrasonografik
değerlendirilmesi ile iniensefali olguları ilk
trimester, veya sıklıkla ikinci trimesterde saptanabilir.
Bizim olgumuz ilk tremesterde hekime başvurmamış ve
tanı ikinci trimestrde konulmuştur.
İniensefali kelimesi (Latince Inion boynun ense kısmı
anlamına gelir) ilk defa Saint-Hilaire tarafından bir
kemik defekti de içeren başın retrofleksiyonu ile birlikte
torasik ve servikal spinal kolonun nöral tüp defekti olarak
rapor edilmiştir (6). Oksipital kemiklerin değişken
yokluğu ile karakterize olan iniensefali; foramen magnumda
genişleme veya servikal ve torakal vertebraların
kısmi ya da total yokluğu ile birlikte bunların düzensiz
füzyonu ile sonuçlanmaktadır. Buna vertebral arkın ve/
veya gövdenin tam olmayan kapanması, malforme servikotorasik
vertebranın hiperekstansiyonu ve belirgin
lordoza bağlı spinal kolonun önemli derecede kısalması,
başın hiperekstansiyonu ile yüzün yukarı doğru çevrilmiş
duruşu, çene derisinin boynun yokluğuna bağilı olarak
direk göğüs kafesiyle devamlılığı eşlik eder (7).
İniensefali başka bir çok anomali ile birlikte bulunabilir.
Bunlar anensefali, hidrosefali, holoprosensefali, spina
bifida, mandibulanın yokluğu, yarık damak ve dudak,
siklopi pulmoner hipoplazi ya da hiperplazi, kardiak
malformasyon, diafragmatik herni ya da agenezi, omfalosel,
gastroşizis, gastrointestinal atrezi, tek umbilikal
arter, renal anomaliler ve polihidroamnios gibi bir çok
patolojiyi içermektedir (8). Bizim olgumuz akrani, açık
tip spinal disrafizm, diafragmatik herni, akciğer hipoplazisi,
renal anormallikler ve polihidroamniosu ilave
NADİR GÖRÜLEN BİR KONJENİTAL ANOMALİ: İNİENSEFALİ
olarak içermekteydi. Servikal vertebraların yetersiz
segmentasyonu ile karakterize Klippel-Feil sendromu
ve kısa gövde, kısa boyun, fıçı göğüs, spina bifida, kosta
anomalileri ile karakterize Jarcho-Levin sendromu
(spondilokostal dizostozis) iniensefali olgularının ayırıcı
tanısında düşünülmesi gereken anomalilerdir (8,9).
Literatüre sunulmuş çoğu makalede olgulara karyotip
analizi yapılmamış; yapılanların ise yarıya yakınında
normal karyotip bulunmuş. Anormal karyotip örneklerinden
mozaik monozomik X, mozaik trizomi 13’e
rastlanmıştır (8). Ne yazık ki bizim olgumuzda aile
genetik inceleme ve otopsi yapılmasını kabul etmediği
için olgu hakkında bilgilerimiz kısıtlı kalmaktadır.
Kaynaklar
1- Lewis HF. Iniencephalus. Am j Obstet Gynecol 1987 ; 35: 11.
2- Tuncbilek E, Boduroglu K, Alikasifoglu M. Neural tube defects
in Turkey: Prevalence, distribution and risk factors. Turk J Pediatr
1999: 41; 299-305.
3- Tugrul S, Uludogan M, Pekin O, Uslu H, Çelik C, Ersan F. Iniencephaly:
Prenatal diagnosis with postmortem findings. J. Obstet.
Gynaecol. 2007; 33: 566–9.
4- Lupo PJ, Symansky E, Waller DK, Chan W, Langlois PH, Canfield
MA et al. Maternal Exposure to Ambient Levels of Benzene and
Neural Tube Defects among Offspring, Texas, 1999-2004. Environ
Health Perspect. 2010;5. [Epub ahead of print]
5- Aytar MH, Doğulu F, Cemil B, Ergün E, Kurt G, Baykaner G.
Ininencephaly and long term survival: a rare case report. Childs Nerv
Syst. 2007;23:719-21.
6- Charon P. Etienne Geoffroy Saint-Hilaire (1772-1844) and anencephaly:
Contribution of one naturalist to medical knowledge. Hist
Sci Med.2004;38(3):365-83.
7- Lemire RJ, Beckwith JB, Shepard TH. Iniencephaly and anencephaly
with spinal retroflexion, a comparative study of eight human
specimens. Teratology 1972; 6: 27-36.
8- Chen CP. Prenatal diagosis of iniencephaly. Taiwan J. Obstet.
Gynecol. 2007; 46: 199-208.
9- Sherk HH, Shut L, Chung S. Iniencephalic deformity of the cervical
spine with Klippel-Feil anomalies and congenital elevation of the
scapula. Report of three cases. J Bone Joint Surg 1974; 56:1254-9.
Yazışma Adresi: Dr. Faika Ceylan ÇİFTÇİ
Adres: Başkent Üniversitesi, Konya Uygulama ve
Araştırma Merkezi, Kadın Hastalıkları ve Doğum
Bölümü. Hocacihan Mah. Saray Cad. No:1 Selçuklu
KONYA
Telefon: 0332 2570606
E-posta: ceylo.sevinc@gmail.com
2058 The Journal of Gynecology - Obstetrics and Neonatology 8 (28): 2058- 2059 2010
Jinekoloji - Obstetrik ve Neonatoloji Tıp Dergisi 8 (28): 2058- 2059 2010 2059
GÜNAY ve Ark.

BAŞ ve Ark.
SEZERYAN SONRASI KARIN DUVARINDA ENDOMETRİOZİS
Kadir Koray BAŞ 1 ,Hasan BESİM 1 ,Gamze MOCAN KUZEY 2 Minel ÖZEN 3 Ömer Tolga GÜLER 4
1 Yakın Doğu Üniversitesi Tıp Fakültesi, Genel Cerrahi A.D.
2 Yakın Doğu Üniversitesi Tıp Fakültesi, Patoloji A.D.
3 Lefkoşa Devlet Hastanesi, Patoloji Kliniğ
4 Yakın Doğu Üniversitesi Tıp Fakültesi, Kadın Hastalıkları ve Doğum A.D.
Özet
Endometriozis, endometrial gland ve stroma benzeri
dokunun uterin kavite dışında yerleşimiyle tanımlanır.
Kadınlarda sık görülen bir jinekopatoloji olmasına
rağmen sezeryan sonrası ortaya çıkması oldukça nadirdir.
Yazımızda, iki olgu eşliğinde, geçirilmiş sezeryan
ameliyatı sonrası karın ön duvarında yerleşmiş
endometriomaya ait bir kitlenin klinik belirtileri,
fizik muayene bulguları, kullanılan tanı araçları ile
değerlendirilmesi ve tedavisi tartışılmıştır.
Anahtar Kelimeler: Sezeryan; karın duvarı; endometriozis
Endometriozis histolojik olarak endometrial gland
ve stromal yapısının uterus dışı organ ve dokularda
yerleşimi olarak tanımlanır. Sağlıklı kadınların %8-
18 inde görülen yaygın bir jinekolojik problemdir1.
Bu lezyon sıklıkla uterusa komşu pelvik dokularda
bulunmakla birlikte, barsak, karaciğer, pankreas,
plevra, meninksler ve akciğer gibi uzak organlarda da
görülebilmektedir2. Endometriozis histogenezi halen
tartışmalı olup, direkt implantasyon, çölomik metaplazi,
vasküler yayılım ve otoimmün hastalık teorisi gibi
görüşler bulunmaktadır. Karın duvarı endometriozisi ise
nadir olup, genellikle sezeryan sonrası kesi yeri çevresinde
izlenmektedir ve cerrahi sırasında direkt hücresel
ekim sonucunda geliştiği kabul edilir. Yazımızda, sezeryan
sonrası kesi yeri çevresinde yerleşmiş iki farklı
endometriotik implant olgusunu sunmayı ve bu olgular
eşliğinde hastalığın klinik belirtileri, muayene bulguları,
tanı araçları ile değerlendirilmesi ve tedavisini tartışmayı
amaçladık.
Abstract
Endometriosis is defined as the presence of endometrium
like glands and stroma outside the uterine cavity. It
is a quite common pathology in gynecologic practice
however, occurence after caesarean section is rare.
We report two cases of anterior abdominal wall endometrioma
after caesarean section. Characteristics
of clinical presentations, findings, diagnostic modalities
and treatment options are also discussed.
Key words: Caesarean section; abdominal wall; endometriosis.
Olgu 1
30 yaşında kadın hasta karın ön duvarında hassas
kitle ile kliniğimize refere edildi. Hasta hikayesinde,
bu kitleyi 6 ay önce farkettiğini, kitlenin mensturasyon
dönemlerinde belirginleştiğini ve mevcut
hassasiyetine ağrının da eşlik ettiğini, mensturasyon
dönemi sonrasında ise eski halini aldığını ifade etti.
Özgeçmiş sorgusunda 2 yıl önce sezeryan ile sağlıklı
doğum yapması dışında ek özellik saptanmadı.
Yapılan fizik muayenesinde, karın ön duvarı sol alt
kadranda, geçirilmiş sezeryan ameliyatına ait phannenstiel
insizyon skarının yaklaşık 3 cm sol üst lateralinde
2x1 cm boyutlarında, palpasyonla hassasiyet
gösteren, derin ciltaltı yerleşimli, mobilize olmayan
solid kitle saptandı. Transabdominal ultrasonografik
incelemede kitle; 18x7x6 mm boyutlarında,
düzensiz sınırlı, rektus fasyası ile sınırları net
ayırtedilemeyen hiperekoik heterojen lezyon olarak
izlendi (Resim 1). Manyetik rezonans görüntülemede
kitlenin T2A imajlarda hipointens yapıda olup rektus
kası fasyası ile sınırlarının net olarak ayırt edilemediği
saptandı (Resim 2). Görüntüleme tetkikleri neticesinde
tanısı net olarak ortaya konulamayan hastaya, hikaye ve
fizik muayene bulgularına dayanarak sezeryan sonrası
ekstraperitoneal endometriozis ön tanısı
Resim 1: Karın ön duvarındaki derin cilt altı yerleşimli
endometriomanın transabdominal
Resim 2: Karın ön duvarındaki endometriomanın (beyaz
ok) manyetik rezonans görüntüsü.
ultrasonografik görüntüsü.
ile eksizyonel biyopsi kararı alındı. Spinal anestezi
altında, kitle üzerinden yapılan eliptik cilt insizyonu ile
SEZERYAN SONRASI KARIN DUVARINDA ENDOMETRİOZİS
altta rektus ön kılıfı, üstte cilt-cilt altı doku dahil olmak
üzere lezyon, çevresindeki 2 cm temiz yağlı doku ile
birlikte bütün olarak eksize edildi. Fasya defekti polipropilen
sütürler ile onarıldı. Eksize edilen dokunun histopatolojik
incelemesi endometriozis olarak rapor edildi
(Resim 3). Ameliyat sonrası dönemi sorunsuz geçen
hastanın 6 aylık takibinde rekürrens saptanmadı.
Olgu 2
31 yaşında kadın hasta karın ön duvarında kitle ile
kliniğimize başvurdu. Hikayesinde, bu kitleyi 3 yıl önce
farkettiğini ve mensturasyon dönemlerinde kitle üzerinde
hassasiyet ve ağrı olması dışında bir şikayete neden
olmadığını belirtti. Özgeçmişinde 6 yıl önce sezeryan ile
doğum dışında özellik yoktu. Fizik muayenede, karın
ön duvarı sol alt kadranda, geçirilmiş sezeryan insizyon
skarının 2 cm kadar sol üst lateralinde yaklaşık 2x2 cm
boyutlarında, mobilize olmayan, derin ciltaltı yerleşimli
solid kitle saptandı. Transabdominal ultrasonografik incelemede
kitle; 18x15 mm boyutlarında, rektus fasyası
ile sınırları net ayırtedilemeyen hiperekoik lezyon olarak
izlendi. Hastaya hikaye, fizik muayene ve görüntüleme
tetkikleri sonucunda ekstraperitoneal yerleşimli endometriozis
ön tanısı ile eksizyonel biyopsi yapılması
planlandı. Spinal anestezi altında lezyon, rektus ön kılıfı
dahil olmak üzere çevresindeki 2 cm kadar yağlı doku
ile birlikte bütün olarak eksize edildi. Fasya defekti polipropilen
sütürler ile onarıldı. Eksize edilen dokunun
histopatolojik incelemesi endometriozis olarak rapor edildi.
Ameliyat sonrası dönemi sorunsuz geçen hastanın
12 aylık takibinde rekürrens saptanmadı.
Tartışma
Sezeryan sonrası kesi yerinde endometriozis sıklığı literatürde
%0,03-1,7 olarak bildirilmektedir3. Kesi yeri
endometriozisi patogenezinde sorumlu tutulan esas
teori cerrahi sırasında uterin hücrelerin lokal olarak
ekildikleri dokuda endometrioma benzeri yapılar
oluşturmalarıdır4. D’Hooghe ve ark.’nın yaptıkları bir
deneysel çalışmayla, endometrium dokusunun periton
içi ve cilt-altı dokuya ekilmesiyle bu alanlarda endometriotik
odaklar oluşturulabildiğini göstermeleri bu
hipotezi desteklemiştir5. Bu ektopik dokularda içerdikleri
fonksiyonel glandüler yapı nedeniyle hormonal
siklik kanamalar izlenebilir. Bu da hastalığın klasik hikayesindeki
menstrual siklusa bağımlı olan ağrılı şişliği
açıklar. Bizim olgularmızda olduğu gibi, mevcut kitlenin
menstrual dönemde biraz daha büyümesi ve ağrının
eşlik etmeye başlaması, siklusun sona ermesiyle birlikte
bu şikayetlerinin gerilemesi endometriotik implant için
tipiktir. Hastaların çoğu doğurganlık çağında olup, geçir-
2060 The Journal of Gynecology - Obstetrics and Neonatology 8 (28): 2060- 2062 2010
Jinekoloji - Obstetrik ve Neonatoloji Tıp Dergisi 8 (28): 2060- 2062 2010 2061
BAŞ ve Ark.

BAŞ ve Ark.
dikleri cerrahi sonrası birkaç yıl içinde meydana gelen,
hassas ve siklik özellikler gösteren kitle ile başvururlar6.
Özellikle karın ön duvarı yerleşimli endometriomalar
için klinik olarak tanı koymak, ayırıcı tanı çeşitliliği
nedeniyle kolay olmaz. Ayırıcı tanıda, cilt altı yerleşimli
hematomlar, sebase kistler, abseler, herniasyonlar, malign
tümöral oluşumlar ve lenfomalar gibi lokalize kitle
oluşturan diğer tüm nedenler düşünülmelidir. Tanıda en
değerli araç hasta hikayesi olup görüntüleme yöntemleri
yardımcı olarak kullanılabilir. Karın duvarı endometriozisinde
transabdominal ultrason hastalığa ait spesifik
bir bilgi vermemekle birlikte, siklik değişiklikler
sırasında kitledeki değişimleri göstermekte yardımcı
olabilir. Kitlenin ayırıcı tanısı ve çevre dokularla olan
anatomik ilişkilerini değerlendirmekte bilgisayarlı tomografiden
fadalanabilinir.
Resim 3: Solda hiyalinize fibromüsküler dokuda endometriyal
bezler ve stroma yapısı ( H+E x10), sağda
küboidal epitelle döşeli, lümeninde hemosiderin yüklü
histiositlerin bulunduğu endometriyal bez ve endometriyal
stroma ( H+E x20).
Manyetik rezonans görüntüleme, endometriozis dokusu
içindeki hemorajik lezyonları gösterebilmesi nedeniyle
diğer yöntemlere göre daha üstün görülmektedir7. Ancak
bizim birinci olgumuzda da olduğu gibi herzaman
tanı koydurucu bilgiler sunmaz. İnce iğne aspirasyon
biyopsisinin (İİAB) tanıda kullanılabileceğini gösteren
çalışmalar olmakla birlikte, elde edilen dokuların histopatolojik
olarak metastatik karsinoma benzerliği nedeniyle
şüpheli olgularda İİAB nin tercih edilmemesi yönünde
bildiriler de mevcuttur8,9. Günümüzde, karın duvarı endometriozisi
için tercih edilen en kesin tanı aracı eksizyonel
biyopsidir. Ayrıca, ektopik endometrial dokulardaki
malignansi gelişimi riski10, İİAB’den daha kapsamlı bir
histopatolojik incelemeyi gerekli kılar. Tedavide temel
yaklaşım cerrahi eksizyon olup, temiz sınırlar eşliğinde
yapılan geniş bir eksizyon hem tanısal hem de küratifdir.
Cerrahi eksizyonun mümkün olmadığı ektopik endometriozis
odakları için medikal menapoz amacıyla danazol
veya gonadotrophin salgılatıcı hormon analogları gibi
hormonal tedaviler denenebilir. Medikal yaklaşımlar ile
her ne kadar semptomlar geriletilebilse de, yaygın yan
etki profili ve tedavi kesildiğinde semptomların rekür-
rensi kullanımlarını kısıtlar11.
Sonuçta, bu az görülen klinik tablo, sezeryan sonrası
insizyon skarı çevresinde siklik ağrılı kitle ile başvuran
kadınlarda akla gelmelidir. Klinisyen olarak, sezeryan
tamamlanırken, batın içi ve cilt katmanlarının bol serum
fizyolojik ile irrige edilmesiyle bu alanlarda kalması
muhtemel endometrial doku artıklarının temizlenmesinin
potansiyel kesi yeri endometriozisi riskini azaltabileceği
akılda tutulmalıdır.
Kaynaklar
1- Ideyi SC, Schein M, Niazi M, Gerst PH. Spontaneous endometriosis
of the abdominal wall. Dig Surg. 2003;20(3):246-8.
2- Bergqvist A. Extragenital endometriosis. A review. Eur J Surg.
1992 Jan;158(1):7-12.
3- Phupong V, Triratanachat S. Cesarean section scar endometriosis:
a case report and review of the literature. J Med Assoc Thai. 2002
Jun;85(6):733-8.
4- Chun JT, Nelson HS Jr, Maull KI. Endometriosis of the abdominal
wall. South Med J. 1990 Dec;83(12):1491-2.
5- D’Hooghe TM, Bambra CS, Raeymaekers BM, De Jonge I, Lauweryns
JM, Koninckx PR. Am J Obstet Gynecol. Intrapelvic injection
of menstrual endometrium causes endometriosis in baboons (Papio
cynocephalus and Papio anubis). 1995 Jul;173(1):125-34.
6- Wolf GC, Singh KB. Cesarean scar endometriosis: a review. Obstet
Gynecol Surv. 1989 Feb;44(2):89-95.
7- Balleyguier C, Chapron C, Chopin N, Hélénon O, Menu Y. Abdominal
wall and surgical scar endometriosis: results of magnetic
resonance imaging. Gynecol Obstet Invest. 2003;55(4):220-4.
8- Simsir A, Thorner K, Waisman J, Cangiarella J. Endometriosis in
abdominal scars: a report of three cases diagnosed by fine-needle aspiration
biopsy. Am Surg. 2001 Oct;67(10):984-6.
9- Ashfaq R, Molberg KH, Vuitch F. Cutaneous endometriosis as a
diagnostic pitfall of fine needle aspiration biopsy. A report of three
cases. Acta Cytol. 1994 Jul-Aug;38(4):577-81.
10- Gücer F, Reich O, Kömetter R, Pieber D. Endometroid carcinoma
arising with a scar endometriosis. Eur J Gynaecol Oncol.
1997;18(1):42-3.
11- Purvis RS, Tyring SK. Cutaneous and subcutaneous endometriosis.
Surgical and hormonal therapy. J Dermatol Surg Oncol. 1994
Oct;20(10):693-5.
Yazışma Adersi: Yrd.Doç.Dr. Kadir Koray Baş
Adres: Yakın Doğu Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi
Genel Cerrahi A.D. Lefkoşa, K.K.T.C.
Telefon: 0542.8776075
Fax: 0392.6751090
E-posta: drkoraybas@yahoo.com
PRENATAL DIAGNOSIS OF PENTALOGY OF CANTRELL
DEMONSTRATING CRANIORACHISCHISIS WITH INIENCEPHA
AS A RARE ASSOCIATION: A CASE REPORT
Serkan KAHYAOĞLU 1 , İnci KAHYAOĞLU 1 , Mahmut Kuntay KOKANALI 1 , Çiğdem KUNT 1 ,
Leyla MOLLAMAHMUTOĞLU 1 , Elif Gül YAPAR EYİ 2
1 Sağlık Bakanlığı, Zekai Tahir Burak Women’s Health & Research Hospital,Ankara / TÜRKİYE
Abstract
Cantrell- Haller- Ravitch syndrome, thoracoabdominal
ectopia cordis and peritoneopericardial diaphragmatic
hernia are other synonyms of this exceedingly
rare fetal anomaly in the literature. A 22 year- old
primigravida woman was at 16 weeks of gestation.
Sonographically; ectopia cordis, exencephaly, liver
evisceration, low set upper limb, toracal kyphoscoliosis
and hypoplastic thorax were demonstrated in a
postnatal examination of the female fetus demonstrated
craniorachischisis with iniencephaly as an anomaly
that is incompatible with life. This Cantrell pentalogy
case associated with craniorachischisis and iniencephaly
highlights the necessity for the assessment of
entire neural tube prenatally before making a decision
for continuation of a pregnancy with this rare potentially
fatal syndrome.
Key words: Cantrell; pentalogy; ectopia cordis;
craniorachischisis; prenatal diagnosis.
Introduction
Pentalogy of Cantrell was first described by James R.
Cantrell in 1958. Cantrell- Haller- Ravitch syndrome,
thoracoabdominal ectopia cordis and peritoneopericardial
diaphragmatic hernia are other synonyms of this
exceedingly rare fetal anomaly with an incidence of 1 in
200.000 cases. Cleft sternum with ectopia cordis is the
major defect and abdominal wall defect, sternochisis,
pericardial and diaphragmatic defects are the other manifestations
of the classic pentalogy. Cardiac anomalies
Özet
Cantrell- Haller- Ravitch sendromu, torakoabdominal
ektopia kordis ve peritoneoperikardiyal diyafragmatik
herni bu çok nadir fetal anomalinin literatürdeki diğer
isimleridir. 22 yaşındaki bir hastanın ilk gebeliğinin
16. gebelik haftasında sonografik olarak; ektopia
kordis, eksensefali, karaciğer eviserasyonu, düşük
yerleşimli üst ekstremite, torakal kifoskolyozis ve hipoplastik
toraks tespit edilmişti. Dişi fetüsün postnatal
muayenesinde hayatla bağdaşmayan bir anomali
olan iniensefali ile birlikte olan kranioraşişizis tespit
edildi. Kranioraşişizis ve iniensefali ile ilişkili olan bu
Cantrell pentalojisi vakası, nadir ve potansiyel olarak
öldürücü olan bu sendroma sahip bir gebeliğe devam
etme kararı vermeden önce tüm nöral tüpün prenatal
olarak değerlendirilmesi gerektiğini vurgular.
Anahtar kelimeler: Cantrell; ektopia kordis;
kranioraşişizis; prenatal tanı.
(including ventricular septal defect, atrial septal defect,
pulmonary stenosis, tetralogy of Fallot), neural tube
defects, omphalocele, gastrochisis, malformation of
the extremities and caudal regression, midline defects
including cleft lip and/or palate, midline encephalocele
are other associated findings of the syndrome. Inheritance
of this rare condition is generally sporadic but association
with aneuploidy (trisomy 13, 18 and 21) is not
uncommon. Male: Female ratio is 2:1. A vascular insult
during early embryonic period resulting with defective
2060 The Journal of Gynecology - Obstetrics and Neonatology 8 (28): 2060- 2062 2010
Jinekoloji - Obstetrik ve Neonatoloji Tıp Dergisi 8 (28): 2063- 2065 2010 2063
KAHYAOĞLU ve Ark.

KAHYAOĞLU ve Ark.
PRENATAL DIAGNOSIS OF PENTALOGY OF CANTRELL
WITH CRANIORACHISCHISIS
midline closure has been proposed to be the ethiological
mechanism.
Case Presentation
A 22 year- old primigravida woman was first seen in our
clinic at 16 weeks of gestation. Her history was uneventful
except an upper respiratory infection with high fever
before three weeks. She had not used any medications
during pregnancy. She was not related with her husband
and family history of the couple did not have deliveries
with structural abnormalities. During ultrasonographic
examination; ectopia cordis, exencephaly, liver evisceration,
low set upper limb, toracal kyphoscoliosis and
hypoplastic thorax were demonstrated (Figure 1).
Fetal echocardiogram revealed normal intracardiac
anatomy with undisturbed Doppler wave values
except atrial septal defect. Triple test result revealed
increased maternal serum AFP level of 5.3 as multiple
of median value. An amniocentesis has been performed
and normal fetal karyotype has been identified. After
family counselling and with their informed consent,
woman was delivered by using 800 micrograms prostaglandine
E1 intravaginally 2 times 6 hours apart. Postnatal
examination of the female fetus demonstrated all
five components of the pentalogy but an additional finding,
craniorachischisis with iniencephaly, has been seen
that was rarely reported in the literature associated with
this syndrome. The fetus exhibited all three cardinal features
of iniencephaly; a defect of the occipital bone with
enlargement of the foramen magnum, total absence of
toracic and cervical vertebrae and fetal retroflexion with
shortening of the spine as a result of extreme lordosis
(Figure 2, 3).
Additionally, the autopsy revealed diaphragmatic
agenesia, pericardial agenesia and bilateral lung
hypoplasia.
Conclusion
In their original report Cantrell et al. described that associated
cardiac anomalies were invariably present in
pentalogy and determine the prognosis. Many variations
of this syndrome have been reported including abovementioned
various structural abnormalities (1). Two
major forms of the syndrome has been described: In the
thoracic form the sternum is splited and the heart lies in
front of the thorax. In the thoracicoabdominal form, the
defect is more caudal and results with evisceration of
the abdominal structures. Differential diagnosis include
omphalocele, gastrochisis, limb- body stalk anomaly,
isolated ectopia cordis and amniotic band syndrome.
Maternal serum alpha- fetoprotein (AFP) is raised because
of disrupted closure of the thoracoabdominal region.
Surgical correction is possible in minor degrees
of ectopia cordis, which arise from the failure of the
sternum to close but full- blown form of the pentalogy
of Cantrell is extremely fatal. Extensive counseling to
the parents should be multidisciplinary and be carried
out with pediatric surgeons. Fetal karyotype should be
evaluated because of the possible association with aneuploidy
(2). Fetal echocardiogram should be performed
to evaluate possible intracardiac abnormalities that will
effect decision making for pregnancy termination (3).
Family reassurance for little recurrence risk is
also important. Dismal prognosis of the syndrome increases
the importance of prenatal diagnosis. Detailed
fetal anatomic survey by ultrasonography beside karyo-
type evaluation determines the severity of abnormalities
and helps the physician and parents to decide pregnancy
continuation or not. Pregnancy termination is a reasonable
decision when large defects in the diaphragm, pericardium
and sternum permitting the protrusion of heart
and abdominal content that have been determined in the
prenatal ultrasonographic scan performed before fetal
viability. This case demonstrates Cantrell pentalogy associated
with craniorachischisis and iniencephaly including
wide cervicothoracic spina bifida that was rarely
reported in the literature previously and highlights the
necessity for the assessment of entire neural tube prenatally
before making a decision for continuation of a
pregnancy with this rare potentially fatal syndrome. The
termination of pregnancy is a reasonable offer to parents
before viability. Close follow up of the affected pregnancy
with ultrasonographic evaluation of fetal growth
and delivery in a tertiary center is undoubtedly recommended
after viability.
References
1. Siles C, Boyd PA, Manning N, Tsang T, Chamberlain P. Omphalocele
and pericardial effusion: possible sonographic markers for the
pentalogy of Cantrell or its variants. Obstet Gynecol. 1996 May;87(5
Pt 2):840-2.
2. Malone MD, D’Alton ME. Clinics in Perinatology. Congenital
Anomalies. Abdominal Wall and Umbilical Cord Anomalies. 2000
Dec; 27(4):947-78.
3. Correa-Rivas MS, Matos-Llovet I, Garcia-Fragoso L. Pentalogy
of Cantrell: a case report with pathologic findings. Pediatr Dev
Pathol. 2004 Nov-Dec;7(6):649-52. Epub 2004 Dec 6.
Figure Legends
Figure 1. The ultrasonographic view of ectopia cordis
Figure 2. The postpartum view of ectopia cordis, exencephaly,
liver evisceration, low set upper limb, thoracal
kyphoscoliosis and hypoplastic thorax
Figure 3. The postpartum view of a defect of the occipital
bone with enlargement of the foramen magnum,
total absence of thoracic and cervical vertebrae and fetal
retroflexion with shortening of the spine as a result of
extreme lordosis
Yazışma Adersi: Dr.Serkan KAHYAOĞLU
Adres: Gn.Dr.Tevfik Sağlam Caddesi Emlakbankası Evleri
C3 Blok No:32 Etlik Ankara/TÜRKİYE
GSM: +905058868040
E-mail: mdserkankahyaoglu@gmail.com
2064 The Journal of Gynecology - Obstetrics and Neonatology 8 (28): 2063- 2065 2010
Jinekoloji - Obstetrik ve Neonatoloji Tıp Dergisi 8 (28): 2063- 2065 2010 2065
KAHYAOĞLU ve Ark.

Jinekoloji - Obstetrik ve Neonatoloji Tıp Dergisi
The Journal Of Gynecology & Obstetrics and Neonatology
Eğitim Yayın Birimi: Dr. Zekai Tahir Burak Kadın Sağlığı Eğitim ve Araştırma Hastanesi / Talatpaşa Bulvarı, Hamamönü - ANKARA
Tel: 0 (312) 310 31 00 & Faks: 0 (312) 312 49 31