futuhul-gayb-abdulkadir-geylani-pdf

öyle geçtiği gibi, ahireti daha üstün, daha farklı olur. Çünkü işin acılı tarafı
geçmiş ve her darlığı yenmiştir.
Burada hatırlatmak istediğimiz bir durum vardır ki; bu: Nimetlere aldanmamak ve
daima şükür etmektir. Aksi halde insan Hakk’ı (CC) gücendirmiş olur. Elindeki
nimetleri kaçırır. Peygamber (SAV) Efendimiz buna işareten:
- “Nimet ehlî değildir. Onu şükürle bağlayınız.”
Buyurdu. Nimetin şükrü, vereni itiraf etmektir. Nimetin sahibi ise Allah’tır (CC). Bu
durumu her halde görmek lazım.
Her yerde haddi aşmayarak, İlâhi emirler dahilinde hakkı ödemek gerekir. Zekât,
yemin kefareti, adak, fakir ve düşkünlere yardım gibi şeyleri esirgememekle
beraber, gerek borçlu olanlara ve gerekse zaman zaman, çeşitli hadiseler
karşısında çaresiz kalanlara yardım etmek yerinde olur. Bilhassa bir hatanın
sonunda bir iyilik yapmak, bolluğa, genişliğe kavuşmaya vesile sayılır…
Her nimetin kendine göre şükrü vardır. Mesela: Vücud sağlığının şükrü, zayıflara
yardım ve ayrıca bol ibadet yapmak olmalıdır. Sonra kötü şeylere bakmamak, kötü
yerlere gitmemek, günahtan sakınmaktır. Sıhhatin ayrıca mal ve mülkün elden
gitmemesi için de bir çaredir. Hakkını gözeterek çaresizlere elindekinden
vermelidir. Aksi halde: Ağaç sulu meyvesini vermez, yaprakları düşer, tadı
kaybolur, sanki yokmuş gibi olur. Hakkı gözetilmediği için de her şey bereketini
kaybeder. İlâhi emirlere uyulduğu takdirde daima iyilik zuhur eder. Her şeyde
bolluk olur. Dünya işleri yoluna girer. Ahirete gelince: Peygamberler (AS), şehidler,
sıddıklar ve salihlerle beraber olunur. Ayet:
- “Bunların arkadaşlığı hoş olur.”
Eğer dünya zinetine aldanır ve geçici zevklerin peşinde olursan her iyilik kaybolur.
Hiçbir şeyin sade olmaz. Herşey gözünde küçük görünür.
İnsan, hoşlandığı hiçbir şeyi bulamaz, fakat yine de dünyayı bırakamaz.
Her kim dışı süslü, içi öldürücü zehirlerle dolu olan işlere kapılırsa, onun için
söylenecek şey; belanın yaklaşmış olduğu ve az zamanda geleceği olur. Dünyada
böyle olduğu gibi, öbür alemde de en güç azaba düçar olur.
Her bela bir suçun cezasıdır ve her darlık işlenen bir suçun karşılığıdır. Buna; bir
deneme, bir tenbih denilebilir. Günahlara kefaret demek de yerinde olur, günahkar
için bu hüküm verilir.
Büyük insanlara gelince, onlara bela, yükselme sebebi olsa gerek. Çünkü her
belanın sonunda yüksek makam ve ulu dereceler vardır. Zaman aşımıyla, bela gibi
görünen şeyler aslında bir lütuf olduğu anlaşılır. Her hareket ve adımda yükselme
kaydedilir. Çünkü büyüklerin darlığı perişanlık için olmaz, bilakis daha yüksek
makamlara ermek için bir imtihan sayılır. İmanın hakikatına ve güzelliğine erip