E. Kiram

âlâ anh” buyurdu ki, (Babam Ebû Kuhâfe, beni heykellerin dikili
oldu¤u yere götürdü. Seni yaratan, kurtaran bunlard›r. Bunlar›n
önünde e¤il dedi. Kendisi gitdi. Puta, karn›m aç. Bana birfley ver,
yiyeyim dedim. Cevâb vermedi. Su, elbise istedim. Ses vermedi.
Sana tafl atar›m. Gücün varsa, atd›rma dedim. Ses ç›kmad›. Tafl atd›m.
Yüz üstü düfldü. Babam gelip görünce flafl›rd›. Beni eve götürdü.
Annem, buna birfley demiyelim dedi). Ebû Bekr, sözünü bitirince,
Resûl aleyhisselâm, (Cebrâîl aleyhisselâm bana gelip, üç
kerre, Ebû Bekr, do¤ru söyledi dedi) buyurdu.
Ebû Bekr-i S›ddîk “rad›yallahü anh” bütün servetini, cân›n›,
evlâd›n›, herfleyini ona fedâ etmifldi. (Ebû Bekrin “rad›yallahü
anh” îmân›, bütün ümmetimin îmânlar› toplam›ndan dahâ fazlad›r)
hadîs-i flerîfi, onun, bütün Eshâbdan üstün oldu¤unu gösterme¤e
yetiflir. Hâlbuki, efdal oldu¤unu bildiren, dahâ nice hadîs-i
flerîfler var. Bunlar›n birkaç›, senedleri ile birlikde (Tam ‹lmihâl-
Se’âdet-i Ebediyye) kitâb›nda yaz›l›d›r. Ebû Bekr-i S›ddîk “rad›-
yallahü anh”, Resûlullaha “sallallahü aleyhi ve sellem” hiç muhâlefetde
bulunmam›fl, ictihâdlar› bile, hep Ona uygun olmufldur.
Hattâ, Onun bir hatâs› ile, bütün ibâdetlerini de¤iflme¤i istemifldir.
Ehl-i sünnet kitâblar›, Ehl-i beytin sevgisi ve sayg›s› ile doludur.
Bu¤z-u adâvet ediyorsunuz demesi, bu kitâb›n, Ehl-i sünnete karfl›
ne kadar hâince, alçakça iftirâlarla dolu oldu¤unu göstermekdedir.
Ehl-i sünnet âlimlerinin “rahime-hümullahü teâlâ” yazd›¤› tefsîr
ve hadîs kitâblar›nda, hazret-i Alîyi “rad›yallahü anh” medh e-
den haberler o kadar çokdur ki, bunlardan birkaç›n› iflitmiyen bir
müslimân yokdur. Meselâ, Abdüllah ibni Abbâs “rad›yallahü anhümâ”
buyurdu ki: Resûlullahdan iflitdim ki, (Alînin sevgisi, ateflin
odunu yakd›¤› gibi, müslimân›n günâhlar›n› yok eder) buyurdu.
Onu sevmek, Onu ve sözlerini, do¤ru olarak ö¤renip, öyle olma¤a
çal›flmak demekdir.
6 — Bir sahîfede (Ehl-i sünnet, fler ve isyân, küfr ve f›sk, Allah›n
kazâ ve kaderi iledir, r›zâs› ile de¤ildir diyor. Bu sözleri bir hâkimin
kendi hükmüne râz› olmamas›na benzer. Bu sözü edenler,
kendi küfrlerine zâhib olduklar› için, küfrü, kâfirli¤i de kazâ ve kadere
ba¤lay›p, kendi kabâhatlerini örtmek istediler. Bu ise ‹blîs
mezhebidir) diyor.
Böylece, kazâ ve kadere inanm›yor. ‹mâm-› Ca’fer Sâd›ka da
inanmam›fl oluyor. Herfleyi Allahü teâlân›n yaratd›¤›n› bildiren
âyet-i kerîmeleri, evirip çevirip, kendine göre ma’nâlar ç›kar›yor.
Hâlbuki, bu âyet-i kerîmelerin hakîkî ma’nâlar›n› (Beydâvî) flerhi
olan fieyhzâde [Muhammed bin fleyh Mustafâ] tefsîri, akl sâhiblerini
hayrân b›rakacak fleklde yazmakdad›r. Hüsniyye diyormufl ki,
– 86 –