E. Kiram

için cevr, ya’nî zulm etdi demifl ise de, bundan maksadlar› hazret-i
Emîrin hilâfeti zemân›nda kendini halîfe i’lân etmesi haks›z idi, demekdir.
Yoksa yoldan ç›kmak ve günâh alâmeti olan zulm demek
de¤ildir. Bu sûretle, sözleri, Ehl-i sünnet büyüklerinin sözlerine uymufl
olur. Bununla berâber, hakîkî din âlimleri, böyle yanl›fl ma’nâlar
anlafl›labilecek sözleri söylemezler. Hazret-i Mu’âviye için “rad›-
yallahü anh” zâlim, nas›l denilebilir Bunun, Allahü teâlân›n emrlerini
ve müslimânlar›n haklar›n› gözetmekde âdil bir halîfe oldu¤unu
(Savâik-› muhrika) kitâb›nda, allâme ‹bni Hacer-i Mekkî yaz›-
yor. Böyle sözleri, Yezîd için söyleseler yeridir. Fekat, Mu’âviye
“rad›yallahü anh” için söylemek çok fleni’, çok çirkin olur. Peygamberimizin
“sallallahü aleyhi ve sellem”, hazret-i Mu’âviyeye “rad›-
yallahü anh”, hayrl› düâlar etdi¤ini, hadîs âlimlerinin hepsi söylüyor.
Meselâ, (Yâ Rabbî, ona kitâb ya’nî yaz› ve ilm ile hesâb ö¤ret
ve onu azâbdan koru!) ve bir kerre de, (Yâ Rabbî! Onu do¤ru yola
götür ve do¤ru yola götürücü yap!) buyurdu. Resûlullah›n “sallallahü
aleyhi ve sellem” düâs›n›n kabûl olunaca¤› ise, flübhesizdir. Ona
beddüâ etdi diyen yeni [câhil, sap›k] din adamlar›n›n (!) din kitâblar›ndan
hiç de haberleri olmad›¤› anlafl›lm›yor mu ‹mâm-› fia’bî
hazretlerinin hazret-i Mu’âviyeyi “rad›yallahü anh” kötüledi¤i yolundaki
sözleri de do¤ru de¤ildir. Böyle birfley olsayd›, fia’bînin talebesi
olan imâm-› a’zam Ebû Hanîfenin, bu sözleri söylemesi lâz›m
gelirdi. ‹mâm-› Mâlik “rad›yallahü anh”, bir rivâyete göre, Tebe-i
tâbi’îndendir ve hazret-i Mu’âviye “rad›yallahü anh”›n asr›nda yaflam›fld›r.
Medîne-i münevvere âlimlerinin en yükse¤i oldu¤u muhakkakd›r.
‹flte, o büyük âlim, Mu’âviyeyi ve Amr bin Âs› “rad›yallahü
teâlâ anhümâ” sö¤enleri öldürünüz der mi idi Demek ki, onu
sö¤me¤i, büyük günâhlardan sayarak, sö¤enleri öldürme¤i emr etmifldir.
Onu sö¤me¤i, hazret-i Ebû Bekri ve Ömeri ve Osmân› “rad›yallahü
anhüm” sö¤mek gibi bilmifldir.
O hâlde, hazret-i Mu’âviyeyi “rad›yallahü anh” sö¤mek aslâ
câiz de¤ildir. ‹yi düflünmek lâz›md›r ki, hazret-i Mu’âviye “rad›-
yallahü anh”, bu ifllerde yaln›z bafl›na de¤ildi. Eshâb-› kirâm›n hemen
hemen yar›s› onunla berâberdi. E¤er hazret-i Emîr “rad›yallahü
anh” ile muhârebe edenlere kâfir veyâ fâs›k denirse, dîn-i islâm›n
yar›s› y›k›l›r. Zîrâ, dîn-i islâm› dünyâya yayan, bizlere bildiren
onlard›r. Onlar› ancak z›nd›k, ya’nî dîn-i islâm› y›kmak için
u¤raflan kimse kötüler. O muhârebelerin, kar›fl›kl›klar›n ortaya
ç›kmas›, hazret-i Osmân›n “rad›yallahü anh” flehâdeti ile bafllad›.
Kâtillerden k›sâs istenmesi ile bafllad›. Talha ile Zübeyr “rad›yallahü
anhümâ” k›sâs gecikdi¤i için, Medîne-i münevvereden ç›kd›-
lar. Âifle de “rad›yallahü anhâ”, bu iflde bunlarla berâberdi. K›sâs›
– 76 –