E. Kiram

herkesden çok düflmanl›k ederdim. O zemân ölseydim, muhakkak
Cehenneme gidecekdim. Sonra, Resûlullahdan “sallallahü aleyhi
ve sellem” en çok hayâ eden, ben oldum. O zemân ölseydim, herkes,
beni tebrîk ederdi. ‹slâm olarak flereflendi, hayr üzere öldü
derler ve Cennete gitdi bilirlerdi. Dahâ sonra, hâkim oldum, vâlî
oldum. Milyonla insan›n idâresi, hakk› alt›na girdim. fiimdi ne hâldeyim,
bilmiyorum. Ölünce, bana a¤lamay›n›z! Cenâzemi sessiz
götürünüz! Mezâr›m üstüne tafl ve a¤aç koymay›n›z!) dedi. Tevbe
ve isti¤fâr ederek vefât etdi. Kendisi M›sr›n fâtihi olup, hazret-i
Ömer “rad›yallahü anh” zemân›nda dört sene, hazret-i Osmân
“rad›yallahü anh” zemân›nda da, dört sene ve hazret-i Mu’âviye
“rad›yallahü anh” zemân›nda iki sene M›sr vâlîsi olmufldu “rad›-
yallahü anh”. K›sas-› Enbiyân›n yaz›s› burada temâm oldu.
Huccetül islâm imâm-› Gazâlî “rahime-hullahü teâlâ”, fârisî
(Kimyâ-i se’âdet) kitâb›, sehâ [cömerdlik] bahsinde, üçyüzotuzbirinci
[331] sahîfede buyuruyor ki, hazret-i Mu’âviye “rad›yallahü
anh” Medîne-i münevvereye gelmifldi. Sokakda geçerken hazret-i
Hasen “rad›yallahü anh” arkas›ndan gelip (Borcum var. Bana yard›m
et!) dedi. O da emr etdi, bir deve yükü altun verdiler ki, seksen
bin altun idi.
Alî bin Emrullah “rahime-hullahü teâlâ” (Ahlâk-› Alâî) kitâb›,
Îsâr bahsinde diyor ki, îsâr, kendine lâz›m olan›, sabr edip, baflkas›na
vermekdir. ‹slâm cömerdlerinden en meflhûru, Abdüllah bin
Ca’fer Tayyâr “rad›yallahü anhümâ” idi. Bunu, hazret-i Mu’âviye
“rad›yallahü anh” çok severdi. Her sene, kendisine on milyon dirhem
gümüfl, ma’âfl verirdi. Bu paran›n hepsini, fakîrlere, muhtâclara,
yetîmlere, dullara da¤›t›r, sene sonunda, borçlan›rd›. (Abdüllaha
her sene neden bu kadar çok para verip, devletin hazînesini
bofluna sarf ediyorsun) diye Mu’âviye “rad›yallahü anh” hazretlerine
sorduklar›nda, (Ben bu mal›, Abdüllaha vermiyorum. Medîne-i
münevverenin fakîrlerine veriyorum. ‹sterseniz tedkîk edin!)
dedi. Araflt›rd›lar. Hepsini fakîrlere, yetîmlere verip kendinin ve
âilesinin tesarruf ile yaflad›¤›n› görerek, devlet hazînesinin yerinde
sarf edildi¤ini anlad›lar. Halîfenin bu tedbîrine, uyan›kl›¤›na ve cömerdli¤ine
hayrân oldular.
(Eshâb-› Kirâm) “aleyhimürr›dvân” risâlesinin bafl›ndan buraya
kadar, dinde söz sâhibi olan büyüklerin kitâblar›ndan birkaç
fley, k›saca yaz›ld›. Din büyüklerinin, sözbirli¤i ile bildirdi¤i bu hakîkatler
karfl›s›nda dinden haberi olm›yan, hurûfî tekkeleri döküntülerinin
sözlerine ve ba’z› abdestsiz, nemâzs›z dervifllerin yaz›lar›-
na ald›rmamal›! Ehl-i sünnet âlimlerinin “rahime-hümullahü teâlâ”
kitâblar›nda bildirilen, i’tikâd ve ibâdet yollar›na sar›larak,
– 66 –