E. Kiram

olan Kur’ân-› kerîmden sonra, bütün kitâblar›n en sahîhi (Buhâriyyi
flerîf)dir. fiî’îler de buna inanmakdad›r. Bu fakîr [ya’nî imâm-›
Rabbânî] flî’î âlimlerinin büyüklerinden olan Ahmed Tebtîden i-
flitdim ki, Kitâbullahdan sonra, en do¤ru kitâb Buhârîdir, diyordu.
‹flte bu kitâbda hem hazret-i Alîye “rad›yallahü anh” uyanlar›n,
hem de uym›yanlar›n bildirdi¤i hadîs-i flerîfler yaz›l›d›r. Bu muhârebeler,
onlar›n adâletine, do¤ruluklar›na bir leke sürmemifldir.
Hazret-i Alînin “rad›yallahü anh” söyledi¤i hadîs-i flerîfleri yazd›-
¤› gibi, hazret-i Mu’âviyenin “rad›yallahü anh” söylediklerini de
yazm›fld›r. E¤er hazret-i Mu’âviyede “rad›yallahü anh” ve onun
sözlerinde, flübhe edilecek, dil uzat›lacak birfley olsayd›, onun bildirdi¤i
hadîs-i flerîfleri kitâb›na yazmazd›. Eski âlimlerimiz, hadîs
mütehass›slar› da hep böyle yapm›fl, Eshâb-› kirâm›n “aleyhimürr›dvân”
ayr›l›¤›n› düflünmiyerek, hepsinin bildirdi¤i hadîs-i flerîfleri
do¤ru kabûl etmifller, kitâblar›nda yazm›fllard›r. Hazret-i Alîye
“rad›yallahü anh” uymama¤› bir kusûr ve kabâhat saymam›fllard›r.
fiunu iyi bilmelidir ki, hazret-i Alînin “rad›yallahü anh” ayr›
kald›¤› her iflde, hakl› olmas› lâz›m gelmez ve ondan ayr›lanlar›n
her zemân yan›lm›fl olmas› îcâb etmez. Evet bu muhârebelerde o,
hakl› idi. Fekat, her zemân hakk›n onda olmas› gerekmez. Çünki,
ictihâd ifllerinde Tâbi’înin büyükleri ve din imâmlar› [mahalle ve
câmi’ imâmlar› de¤il], çok def’a onun ictihâd›na uymam›fl, baflka
ictihâd edip, kendi ictihâdlar›na göre hareket etmifllerdir. Hak her
zemân onda olsayd›, kimse onun ictihâd›ndan ayr›lmazd›. Meselâ,
Tâbi’înin büyüklerinden ve müctehidlerin yüksek tabakas›ndan
olan Kâdî fiüreyh “rahime-hullahü teâlâ”, onun ictihâd› ile karâr
vermedi. ‹mâm-› Hasenin flâhidli¤ini kabûl etmemifldi. Müctehidler,
hep kâdî fiüreyhin karâr› ile hareket ederek, o¤lun baba için
flâhid olmas›n› câiz görmemifllerdir. Dahâ birçok ifllerde, o yüce
imâma uym›yan ictihâdlar seçilmifldir. ‹nsâfl› okuyucular, bunlar›
pek iyi bilirler. Demek ki, hazret-i Alînin “rad›yallahü anh” ictihâd›ndan
ayr›lmak, bir suç de¤ildir. Ayr›lanlara dil uzatmak câiz de-
¤ildir.
Âifle-i S›ddîka “rad›yallahü anhâ”, Allahü teâlân›n sevgilisinin
sevgilisi idi. Peygamberimiz “sallallahü aleyhi ve sellem” vefât
edinceye kadar, onu çok sever ve yan›ndan ay›rmazd›. Onun odas›nda,
onun yata¤›nda ve mubârek bafl› onun kuca¤›nda iken can
vermifldi. Onun misk kokulu odas›nda defn edilmifl, kalm›fld›r. Bütün
bu üstünlüklerden ve k›ymetlerden ayr› olarak kendisi büyük
âlim ve müctehid idi. Peygamber efendimiz “aleyhissalâtü vesselâm”,
dînin yar›s›n›n bildirilmesini ona b›rakm›fld›. Eshâb-› kirâm
“aleyhimürr›dvân” s›k›fld›klar› zemân, ona gelip, ona sorup ö¤re-
– 47 –