E. Kiram

Habeflli oldu¤u için, el ile ok atmakda usta idi. Uhud gazâs›nda,
Cübeyr buna, (Hamzay› öldürürsen âzâd ol!) demifldi. Hind de,
babas›n›n ve amcas›n›n intikâm› için, Vahflîye mükâfât va’d etmifldi.
Vahflî, tafl arkas›na pusuya girip, yaln›z hazret-i Hamzay› gözetirdi.
Hazret-i Hamza sekiz kâfiri öldürüp, sald›r›rken, Vahflî okunu
atarak a¤›r yaralad› ve k›l›c› ile flehîd etdi. Sonra, ci¤erini ç›kar›p
Hinde götürdü. Hind sevinip ci¤eri çi¤nedi. Üzerindeki zînetlerin
hepsini Vahflîye verdi. Dahâ da verece¤ini söz verdi. Hindin bu
çirkin, canavarca ifli, islâm dînine olan düflmânl›¤›ndan de¤il idi.
Hazret-i Hamza, Bedrde bunun babas› Utbe ile amcas› fieybeyi öldürmüfldü.
Bunlar›n ve kardefli Velîdin intikâm›n› almak için, bu
ifli yapd›. Vahflî de, âzâd olmas›n›, altunlara kavuflmas›n› düflünüyordu.
‹slâmiyyete hücûm düflüncesinde de¤ildi.
Hicretin sekizinci y›l›nda Mekke feth edildi¤i gün, Resûlullah,
Kureyflin hepsini afv buyurdu. Yaln›z on kiflinin ad›n› söyleyip,
bunlar› gören öldürsün buyurdu. Hind ile Vahflî, bunlar aras›nda
idi. Vahflî, Mekkeden kaçd›. Bir zemân uzak yerlerde kald›. Sonra
piflmân olup, Medînede mescide gelip, selâm verdi. Resûlullah, selâm›n›
ald›. Vahflî, (Yâ Resûlallah! Bir kimse Allaha ve Resûlüne
düflmanl›k yapsa, en kötü, en çirkin günâh ifllese, sonra piflmân
olup temiz îmân etse, Resûlullah› can›ndan çok sevici olarak, huzûruna
gelse, bunun cezâs› nedir) dedi. Resûlullah (Îmân eden,
piflmân olan afv olur. Bizim kardeflimiz olur) buyurdu. (Yâ Resûlallah!
Ben îmân etdim. Piflmân oldum. Allahü teâlây› ve Onun
Resûlünü herfleyden çok seviyorum. Ben Vahflîyim) dedi. Resûlullah,
Vahflî ad›n› iflitince, hazret-i Hamzan›n parçalanm›fl hâli gözü
önüne geldi. A¤lama¤a bafllad›. (Git, seni gözüm görmesin!) buyurdu.
Vahflî, öldürülece¤ini anl›yarak kap›ya yürüdü. Eshâb-› kirâm
k›l›nca sar›lm›fl iflâret bekliyordu. Vahflî, son nefesimi al›yorum
derken, Cebrâîl aleyhisselâm geldi. Allahü teâlâ buyurdu ki,
(Ey sevgili Peygamberim! Bütün ömrünü puta tapmakla, kullar›m›
bana düflmân etme¤e u¤raflmakla geçiren bir kâfir, bir kelime-i
tevhîd okuyunca, ben onu afv ediyorum. Sen, amcan› öldürdü diye
Vahflîyi niçin afv etmiyorsun O piflmân oldu. fiimdi sana inand›.
Ben afv etdim. Sen de afv et!) Herkes, öldürün emrini beklerken,
(Kardeflinizi ça¤›r›n›z!) buyurdu. Kardefl sözünü iflitince, sayg› ile
ça¤›rd›lar. Vahflîye (afv oldu¤unu) müjde eyledi. (Fekat, seni görünce
dayanam›yorum. Üzülüyorum. Bana görünme!) buyurdu.
Resûlullah› üzmemek için, bir dahâ yan›na gelmedi. Mahcûb, bafl›
önünde yaflad›. 9, 59, 344, 362.
247 — VÂKIDÎ: Muhammed bin Ömer, târîhcidir. 130 y›l›nda
– 398 –