E. Kiram

sahâbîyi evlerine getirmifl, okuyorlard›. Ömer, kap›dan bunlar›n
sesini duydu. Kap›y› çok sert çald›. Ömeri, k›l›nc belinde, k›zg›n
görünce, yaz›y› saklad›lar. Habbâb› gizlediler. Sonra kap›y› açd›-
lar. ‹çeri girince (Ne okuyordunuz) dedi. Sa’îd (Birfley yok) dedi.
Ömerin k›zmas› artarak, (‹flitdi¤im do¤ru imifl. Siz de, onun sihrine
aldanm›fls›n›z), dedi. Sa’îdi yakas›ndan tutup, yere atd›. Fât›ma
kurtaray›m derken, onun yüzüne de öfkeli bir tokat indirdi. Yüzünden
kan akd›. Ömer kan› görünce, kardefline ac›d›. Biraz sendeledi.
Fât›man›n can› yand›. Kana boyand› ise de, îmân kuvveti,
kendisini harekete getirip, Allahü teâlâya s›¤›narak, (Yâ Ömer!
Niçin Allahdan utanmazs›n Âyetler ve mu’cizeler ile gönderdi¤i
Peygambere inanmazs›n ‹flte ben ve zevcim, müslimân olmakla
flereflendik. Bafl›m›z› kessen, bundan dönmeyiz) dedi ve kelime-i
flehâdeti okudu. Ömer, ne yapaca¤›n› flafl›rd›. Yere oturdu. Yumuflak
sesle, (Hele flu okudu¤unuz kitâb› ç›kar›n›z) dedi. Fât›ma getirdi.
Ömere verdi. Ömer, güzel okuma bilirdi. Tâhâ sûresini okuma¤a
bafllad›. Kur’ân-› kerîmin fesâhat›, belâgat›, ma’nâlar› ve üstünlükleri
kalbini çok yumuflatd›. (Göklerde ve yer yüzünde ve
bunlar›n aras›nda ve topra¤›n alt›ndaki fleyler hep Onundur) âyetini
okuyunca, derin düflünceye dald›. (Yâ Fât›ma! Bu bitmez tükenmez
varl›klar, hep sizin tapd›¤›n›z Allah›n m›d›r) dedi. Kardefli
(Evet, öyle ya! fiübhe mi var) dedi. (Yâ Fât›ma! Bizim binbeflyüz
kadar altundan, gümüflden, tunçdan, tafldan oymal›, süslü heykellerimiz
var. Hiçbirinin, yeryüzünde birfleyi yok!) diyerek, flaflk›nl›¤›
artd›. Biraz dahâ okudu. (Ondan baflkas›na tap›lmaz, bel
ba¤lanmaz. Herfley, ancak Ondan beklenir. En güzel ismler
Onundur) âyetini düflündü. (Hakîkaten, ne kadar do¤ru) dedi.
Habbâb bu sözü iflitince, yerinden f›rlad›. Tekbîr getirdikden sonra,
(Müjde yâ Ömer! Resûlullah Allahü teâlâya düâ ederek, (Yâ
Rabbî! Bu dîni, Ebû Cehl ile yâhud Ömer ile kuvvetlendir) buyurdu.
‹flte bu devlet, bu se’âdet sana nasîb oldu) dedi. Bu âyet-i kerîme
ve bu düâ, Ömerin kalbindeki düflmânl›¤› sildi, süpürdü. Hemen,
(Resûlullah nerede) dedi. Kalbinde, Resûlullah sevgisi yanma¤a
bafllad›. O gün, Resûl-i ekrem “sallallahü aleyhi ve sellem”
Safâ tepesi yan›nda, Erkam›n evinde Eshâb›na nasîhat veriyordu.
Eshâb-› kirâm toplanm›fl, Onun nûrlu cemâlini görmekle, tatl›
te’sîrli sözlerini iflitmekle kalblerini cilâl›yor, rûhlar›n› ferâhlat›-
yorlard›. Sonsuz lezzet, zevk ve nefl’e içinde hâlden hâle dönüyorlard›.
Ömeri buraya getirdiler. Ömerin k›l›ncla geldi¤i görüldü.
Ömer heybetli, kuvvetli oldu¤undan, Eshâb-› kirâm, Resûlullah›n
etrâf›n› sard›. Hazret-i Hamza (Ömerden çekinecek ne var, iyilik
ile geldi ise, hofl geldi. Yoksa o k›l›nc›n› çekmeden, ben onun bafl›n›
yere düflürürüm) derken, Resûlullah (Yol verin, içeri gelsin!)
– 380 –