E. Kiram

tâb›m›z›n sonunda, hâl tercemesini anlat›rken aç›klad›k. Lütfen o-
radan okuyunuz! Bu zemâna kadar, Îrânda asrlardan beri yaflam›fl
olan müslimânlar, hep Ehl-i sünnet idi. Babas›n›n fitne ve fesâd›n›
ortadan kald›ran Bahr-i hazerin bat›s›ndaki (Dirbendîye) devletinin
üçüncü reîsi fiirvânflâh› yakalad›kda, diri diri flifle geçirip kebab
yapd›¤› ve Tebrîze girdikde, Ehl-i sünneti k›l›nçdan geçirdi¤i meflhûrdur.
fiâh ‹smâ’îlin islâm târîhini lekeliyen o bozuk hareketlerinden
önce, islâm memleketlerinin hiçbirinde, mekteblerde, medreselerde,
meclislerde, hocalardan, mu’âllimlerden, talebeden hiçbirisi
Sahâbe-i kirâmdan hiçbirisine dil uzatmazd›. Hanefî âlimleri, Yezîde
bile la’net etme¤e izn vermemifldir. Yaln›z aldat›lm›fl olan
ba’z› kimseler, Ehl-i beyti “rad›yallahü teâlâ anhüm ecma’în” bulunduklar›
derecenin üstüne ç›karm›fl iseler de, bunlar da, Sahâbe-i
kirâm için dîne ve edebe muhâlif birfleyler söylememifllerdi. Ehl-i
beytin k›ymetini bilmemekde Abbâsîler, Emevîleri geçmifllerdir.
Yavuz Sultân Selîm hân “rahmetullahi aleyh” zemân›nda Îrân
hükümdâr› olan flâh ‹smâ’îl, dîni siyâsete âlet ederek, emellerini
baflarabilmek için, müslimânlar› Ehl-i sünnetden ay›rma¤a çok u¤rafld›.
Her tarafa adamlar›n› göndererek, ‹slâm memleketlerine
bozuk i’tikâd›n› bulafld›rd›. O zemânlar Anadoluda, bektâflîlik, câhiller
elinde bulundu¤undan, bu tekkeleri sard›. Memleketi bu felâketden
korumak için, bektâflî tekkeleri kapat›lm›fld›. O tekkelerden
öteye beriye da¤›lanlar, birer tekkeye s›¤›narak i’tikâdlar›n›
gizleyip, Ehl-i sünnetden görünerek, bozuk i’tikâdlar›n› zemân zemân
meydâna ç›kard›lar. Ehl-i beyti sevmek için, Sahâbe-i kirâma
düflmanl›k etmek lâz›md›r diyerek, tekkelere gelen Anadolunun
saf ve temiz müslimânlar›n› aldatma¤a bafllad›lar. Tekke fleyhlikleri
de, babadan o¤ula geçen bir makâm hâlini al›p, çok yerlerde ilmde
derinleflmemifl ve Ehl-i sünnet i’tikâd›ndan haberi olmayan, gâfil
ve câhillerin elinde kald›¤›ndan, bu fenâ i’tikâd, dervifller aras›nda
al›p yürüdü. Sahâbe-i kirâm “rad›yallahü teâlâ anhüm ecma’în”
aras›ndaki muhârebeleri, kendi görüfllerine ve dünyâya olan h›rs
ve tama’lar›na göre de¤ifldirerek anlatd›lar. Vak’alar›, olaylar› de-
¤ifldirdiler. Çirkin hikâyeler uydurdular. Âyet-i kerîme ve hadîs-i
flerîflere yanl›fl, bozuk ma’nâ verdiler. Bu çirkin i’tikâd, zemânla
bütün tekkelere de yay›ld›. Son zemânlarda flî’îlik bulaflm›yan bir
tekke kalmam›fl gibi idi.
Mu’âviye “rad›yallahü anh” ve torunu olan ikinci Mu’âviye ve
Ömer bin Abdül’azîzden baflka, bütün Emevî halîfeleri zemânlar›nda,
Ehl-i beytin yüksek derecelerine yak›flm›yacak birfleyler uydurulup
söylendi ve müslimânlar aras›nda yay›ld›. Abbâsîler ze-
– 37 –