E. Kiram

flur. Bu nûrlar›n yay›lmas›na (Feyz) denir. Günefl, dâimâ, gördü¤ümüz
ziyâlar› neflr etdi¤i, yayd›¤› gibi, (ultra-viyole) ve (infera ruj)
dedi¤imiz, görülemiyen fluâlar da neflr etmekdedir. Göremedi¤imiz
(Laser), (Röntgen), (Katod) ve (Ölüm) fluâlar› da vard›r. Herbirini
hâs›l eden kaynaklar› vard›r. Resûlullah›n mubârek kalbinden
dâimâ hâs›l olan, devâml› f›flk›ran, görünmiyen fluâlar da vard›r. Bu
fluâlara [›fl›nlara] (Nûr) denir. Bu fluâlar, Eshâb-› kirâm›n, ya’nî yan›nda
bulunan müslimânlar›n kalblerine, isti’dâdlar›, ya’nî alabilecekleri
kadar geldi. Herkesin isti’dâd›, islâmiyyete uydu¤u kadard›r.
Eshâb-› kirâm›n her biri, Ehl-i sünnet âlimi idi. Her biri, kendisine
gelen nûrlardan, feyzlerden, Resûlullaha olan îmân›n›n ve muhabbetinin
kuvveti kadar alabildi. Ebû Bekr-i S›ddîk›n îmân› ve
sevgisi, hepsinden çok oldu¤u için, hepsinden çok feyz ald›. Birisini
sevmek, onun sevdiklerini sevmek, onu üzenleri sevmemek, her
iflinde ona tâbi’ olmak, hizmet etmekdir. ‹nsan›n kalbi, fosforesans
madde gibidir. Ald›¤› nûrlar› saçar. Eshâb-› kirâm›n kalblerinin
saçd›¤› nûrlar, Tâbi’înden, muhabbet sâhiblerinin kalblerine girdi.
Böylece, her asrdaki muhabbet sâhibleri kendi mürflidlerinden,
hem islâmiyyeti ö¤rendiler. Hem de feyz ald›lar.
Bir kimsenin kalbi, kendi mürflidinin kalbine, Resûlullahdan gelmifl
olan feyzlere kavuflursa, bunun îmân› kuvvetlenir. ‹slâmiyyete
uymas›, ibâdet yapmas› kolay ve tatl› olur. Nefsi, günâh, kötü arzûlar›ndan
vazgeçer. Akl›, ticâret, z›râat ile, halâl kazanmakla, fen,
san’at, hukûk, cihâd ve astronomi gibi dünyâ iflleri, hesâblar› ile meflgûl
olur, herkesin müflküllerini çözer ise de, kalbinde bunlar›n hiçbiri
bulunmaz. ‹bâdetlerini ve her ifli ve her iyili¤i, yaln›z Allahü teâlâ
emr etdi¤i için yapar. Baflka bir menfe’at düflünmez. Kalbine, rûh
âleminin bilgileri gelir. Seyyid Abdülhakîm-i Arvâsî “rahmetullahi
aleyh” böyle idi. Îmân ve f›kh bilgilerinden ve her meslekden, her
fenden sorulanlara verdi¤i cevâblar, dinleyenleri hayretde b›rak›rd›.
Çal›flarak, akl ile ö¤renilen din ve fen bilgilerine (‹lm) denir. Mürflidin
kalbine gelen bilgilere (fiühûd) ve (Ahvâl) denir. Allahü teâlân›n
ve s›fatlar›n›n flühûduna (Ma’rifet) denir. Allahü teâlân›n ma’rifeti,
yaln›z Onun var oldu¤unu, âlemin ya’nî her mahlûkun yok olduklar›n›,
aynadaki hayâl gibi, bir görünüfl olduklar›n› anlamakd›r. S›fatlar›n›n
ma’rifeti, hiçbir fleye benzemediklerini anlamakd›r. Bu iki
ma’rifete, (Ma’rifet-ullah) ve (Fenâ-fillah) denir. Buna kavuflana
(Ârif) denir. Ârif olan, kimseye kötülük yapamaz. Herkese hep iyilik
yapar. Allahü teâlân›n sevgili kulu, bir mürflid olur. Hem islâmiyyet
ilmlerini, hem de feyz yayar. Bunun yayd›¤› ilmlere mürflid denmez.
‹lmi yayan insana mürflid denir. Ya’nî mürflid, insan-› kâmil demekdir.
Herkese, vatana, millete hayrl›, fâideli, olgun bir müslimân
– 262 –