E. Kiram

kerîmesinde meâlen (Önce müslimân olanlardan, Muhâcirlerin ve
Ensâr›n önce gelenlerinden ve bunlar›n yolunda gidenlerden Allahü
teâlâ râz›d›r ve bunlar da, Allahü teâlâdan râz›d›rlar. Allahü teâlâ
bunlar için, Cennetler hâz›rlad›. Bu Cennetlerin alt›ndan nehrler
akmakdad›r. Bunlar Cennetlerde sonsuz olarak kalacaklard›r)
buyuruldu. Bir hadîs-i flerîfde, (Eshâb›m› sö¤meyiniz! Eshâb›mdan
sonra gelenlerden bir kimse, da¤ kadar alt›n sadaka verse, Eshâb›mdan
birinin bir avuç arpa vererek kazand›¤› sevâba veyâ yar›s›na
kavuflamaz) buyuruldu. Münâvînin ve Beyhekînin bildirdikleri
hadîs-i flerîfde, (Eshâb›m gökdeki y›ld›zlar gibidir. Herhangi
birisine uyarsan›z, hidâyete kavuflursunuz!) buyuruldu. Bir hadîs-i
flerîfde, (Eshâb›ma düflmanl›k etmekden sak›n›n›z! Allahdan korkunuz.
Onlar› seven, beni sevdi¤i için sever. Onlara düflmanl›k
eden, bana düflmanl›k etmifl olur. Onlar› inciten, beni incitmifl
olur. Beni inciten de, elbette Allahü teâlây› incitir) buyuruldu. Bir
hadîs-i flerîfde, (‹nsanlar›n en iyisi, benim zemân›mda bulunan
müslimânlard›r. Onlardan sonra en iyisi, onlar› görenlerdir. Onlardan
sonra da en iyisi, onlar› görenleri görenlerdir. Onlardan sonra
gelenlerde iyi olm›yanlar da vard›r) buyuruldu. Baflka bir hadîs-i
flerîfde, (Ümmetimin en iyisi, benim bulundu¤um zemânda olanlard›r.
Onlardan sonra en iyisi, onlardan sonra gelenlerdir. Onlardan
sonra da en iyisi, dahâ sonra gelenlerdir) buyuruldu. Münâvînin
ve Tirmüzînin bildirdikleri hadîs-i flerîfde, (Beni gören ve beni
görenleri gören bir müslimân› Cehennem atefli yakmaz) buyuruldu.
Bu âyet-i kerîmeler ve hadîs-i flerîfler, Eshâb-› kirâm›n “rad›-
yallahü teâlâ anhüm ecma’în” üstünlü¤ünü aç›kça göstermekdedirler.
Eshâb-› kirâm›n hepsini “rad›yallahü teâlâ anhüm ecma’în” üstün
bilmemiz, sevmemiz lâz›md›r. Akâid kitâblar›nda, söz birli¤i
ile deniliyor ki: (Eshâb-› kirâm›n herbirini büyük ve üstün bilmek,
hepsine iyi gözle bakmak, herbirinin âdil ve sâlih oldu¤una inanmak
lâz›md›r. Hiçbirine dil uzatmamak, la’net etmemek, düflmanl›k
etmemek ve bir k›sm›n› sevmek için baflka Sahâbîlere düflman
olmakdan sak›nmak lâz›md›r. Bir k›sm›na düflmanl›k ederek, sö¤erek,
kötüliyerek, baflka k›sm›n sevilmifl olaca¤›n› sanmakdan kaç›nmal›d›r.
Böyle oldu¤u kesin vesîkalarla, kuvvetli senetlerle isbât
edilmifldir).
Sahâbeden birini, ondan dahâ yüksek bir sahâbîden, dünyâdaki
ifllerinden dolay› dahâ çok sevmek, fekat ötekinin dahâ üstün
oldu¤una inanmak günâh de¤ildir. Meselâ bir kimse, hazret-i Alînin
“rad›yallahü teâlâ anh” evlâd›ndan olsa, ya’nî seyyid olsa, bunun
için hazret-i Alîyi hazret-i Ebû Bekrden dahâ çok sevse, fekat
– 248 –