E. Kiram

ile imâm-› Alîyi “rad›yallahü anhüm” sevmek (Ehl-i sünnet vel cemâ’at)
alâmetlerindendir. Bu ikisini üstün ve ikisini de sevgili tutmak,
Cehennemden kurtulanlara mahsûsdur. ‹kisinin üstünlü¤ünü
Eshâb-› kirâm›n hepsi söylemifl ve Tâbi’înin hepsi din imâmlar›m›za
bildirmifl ve imâmlar›m›z, kitâblar›nda yazm›fld›r. Meselâ
‹mâm-› fiâfi’înin ve Ebül-Hasen Efl’arînin “rahime-hümallahü teâlâ”,
Ebû Bekr ve Ömeri “rad›yallahü anhümâ” bütün ümmetin
üstünde bildirdikleri muhakkakd›r. ‹mâm-› Alînin “rad›yallahü
anh” dahî, halîfe iken, ileri gelen kimselere karfl›, (Ebû Bekr ile
Ömerin, bu ümmetin en üstünü olduklar›n›) buyurdu¤u muhakkakd›r.
(Benden sonra ümmetin en yükse¤i, Ebû Bekr ile Ömerdir)
“rad›yallahü anhümâ”, hadîs-i flerîfini imâm-› Alîden “rad›-
yallahü anh” iflitdiklerini imâm-› Zehebî ve imâm-› Buhârî “rahime-hümallahü
teâlâ” bildiriyor. fiî’î âlimlerinin büyüklerinden
Abdürrezzâk-› Lâhicî de, bu ikisinin yüksek oldu¤unu söyliyor ve
diyor ki, (‹mâm-› Alînin “rad›yallahü anh” yüksek oldu¤unu ve en
çok Onu sevdi¤imi söyledi¤im hâlde, Onun yolundan ayr›larak,
kendi görüfllerime uyabilir miyim Çünki O, Ebû Bekr ile Ömerin
“rad›yallahü anhümâ” kendisinden dahâ üstün olduklar›n›
söylemifldir). Abdürrezzâk bin Alî Lâhicî, Kum flehrinde müderris
idi. 1051 [m. 1642] de vefât etdi.
Hazret-i Osmân ile hazret-i Alî “rad›yallahü anhümâ”, halîfe
iken, halk aras›nda fitne ve kar›fl›kl›k ço¤al›p, herkes s›k›l›p kalbler
k›r›ld›¤›ndan, bu ikisini sevmek de, Ehl-i sünnet vel-cemâ’at›n
flart› oldu. Böylece, câhillerin, Eshâb-› Hayrilbeflere “rad›yallahü
teâlâ anhüm ecma’în” dil uzatmalar› önlendi. Müslimânlar, Peygamber
efendimizin “sallallahü aleyhi ve sellem” halîfelerine düflmanl›k
etmek tehlükesinden kurtar›ld›. Görülüyor ki, imâm-› Alîyi
“rad›yallahü anh” sevmek de, Ehl-i sünnet vel-cemâ’at›n flart›-
d›r. Ancak, sevginin de bir derecesi vard›r. Bir kimse, hazret-i Alînin
“rad›yallahü anh” sevgisinde taflk›nl›k ederek, Peygamber
efendimizin “sallallahü aleyhi ve sellem” Eshâb›na dil uzat›r, Onlar›
sö¤erse ve böylece Eshâb-› kirâm›n ve Tâbi’în-i izâm›n ve Selef-i
sâlihînin “r›dvânullahi aleyhim ecma’în” yolundan ayr›l›rsa
buna sap›k denir. Ehl-i sünnetin flart› olan, imâm-› Alîyi “rad›yallahü
anh” sevmekden mahrûm olanlar da, Ehl-i sünnet de¤ildir.
Bunlara (Hâricî) denir. Ehl-i beyti seviyoruz diyenler, Eshâb-› kirâm›n
hepsini de sevip hurmet etselerdi, çok güzel olurdu. Eshâb-›
kirâm aras›ndaki muhârebelerin iyi sebebler ve hâlis niyyetler ile
oldu¤unu söyleseler idi, Ehl-i sünnet vel-cemâ’atdan olup, (Bid’at
ehli) olmakdan kurtulurlard›. Eshâb-› kirâm›n hepsini büyük bilip,
hurmet etmekle berâber, Ehl-i beyti de sevmek (Ehl-i sünnet)e
– 18 –