E. Kiram

dûdlardaki islâm flehrlerine râhats›zl›k veriyordu. Mu’âviye “rad›-
yallahü anh”, ona mektûb yaz›p: (Bu sark›nt›l›kdan vazgeçmezsen,
flimdi efendimle sulh yapar, onun askerinin kumandan› olur, oraya
gelip, flehrlerini yakar›m. Seni domuzlara çoban yapar›m) demifldi.
Yine ayn› zemânda, halîfe Alî “rad›yallahü anh”, büyük bir kalabal›k
karfl›s›nda (Kardefllerimiz bizden ayr›ld›. Onlar, kâfir ve fâs›k
de¤ildirler. Çünki, ictihâdlar› öyle oldu) buyurdu. Birbirleri ile
harb ederken, birisi ötekine kardeflim dedi. O da, buna efendim
dedi. Bunlar›n muhârebeleri, ictihâdlar› ayr› oldu¤u için olup, saltanat
için, mal ve flöhret için de¤ildi. Peygamberimiz “sallallahü
aleyhi ve sellem” buyurdu ki, ictihâd›nda isâbet eden müctehide
ikiden ona kadar, hatâ edene de, bir sevâb verilir. Eshâb-› kirâm›n
hepsi, müctehid idi. Her müctehide, kendi ictihâd› ile amel etmesi
farzd›r.
‹mâm-› Müslimin üstâdlar›ndan Ebû Zür’atirrâzî “rahime-hümallahü
teâlâ”, kitâb›nda diyor ki, (Eshâb-› kirâm› “rad›yallahü teâlâ
anhüm ecma’în” afla¤›l›yan, onlara dil uzatan, z›nd›kd›r. Müslimânlar›n,
Resûlullah›n “sallallahü aleyhi ve sellem” düflmanlar›n›
düflman bilmeleri ve onlara, Ehl-i beytin düflmanlar›ndan dahâ fazla
la’net etmeleri lâz›m gelir. Resûlullah›n “sallallahü aleyhi ve sellem”
büyük düflman› olan ve çok eziyyet ve cefâlar etmifl olan Ebû
Cehle la’net etmiyorlar, ona birfley demiyorlar da, Resûlullah›n
“sallallahü aleyhi ve sellem” medh etdi¤i, sevdi¤i Mu’âviyeyi “rad›yallahü
anh”, Ehl-i beyte düflman zannedip, bu kerîm olan zâta
dil uzat›yorlar ve hâflâ la’net ediyorlar. Bu nas›l dindir, nas›l müslimânl›kd›r
Muhammed aleyhisselâm›n, Allahü teâlân›n peygamberi
oldu¤unu, Kur’ân-› kerîmin Ona Allahü teâlâdan geldi¤ini
bizlere ulafld›ran Eshâb-› kirâmd›r. Eshâb-› kirâm› büyük ve do¤ru
bilmiyen, onlar›n bizlere ulafld›rd›klar› haberlere de inanmaz ve tabi’î,
dinleri y›k›l›r, gider).
‹bni Hazm diyor ki, Eshâb-› kirâm›n cümlesi ehl-i Cennetdir.
Çünki, Allahü teâlâ bunlar için meâlen (En büyük dereceler verece¤im)
buyurdu. Sûre-i Hadîdde 10.cu âyet-i kerîmede, (Onlar›n
hepsine hüsnây›, ya’nî Cenneti va’d etdik), sûre-i Enbiyâda meâlen
(Onlar› ezelde, hiçbir fleyi yaratmadan evvel, Cennetlik eyledim.
Cehennem onlardan uzakd›r) buyuruyor. Bu âyet-i kerîmelerden
anlafl›l›yor ki, Eshâb-› kirâm›n hepsi “rad›yallahü teâlâ anhüm ecma’în”
ehl-i Cennetdir. Hiç birisi Cehennem atefline yaklaflm›yacakd›r.
Çünki, hüsnâ ile ya’nî Cennet ile müjdelenmifllerdir.
Yine Mir’ât-i kâinât›n üçyüzyirmiyedinci (327) sahîfesinde buyuruyorki:
Akâ’id kitâblar›n›n hepsinde flöyle yaz›l›d›r: Eshâb-› kirâm›n
“rad›yallahü teâlâ anhüm ecma’în” hepsini büyük bilmek,
– 15 –