kırkağaç araştırmaları sempozyumu bildirileri - Kırkağaç Kaymakamlığı

göre bir anlatım tarzı benimsenmelidir. Yazar, sıradan dil unsurlarına hayat vermeli,
kanatlandırmalı, onu zengin çağrışım ve imgelerle doldurmalı, dili adeta yeniden üretmelidir.
Özenle oluşturulmuş bir ‘kurmaca dil’ inşa etmelidir (Çetin; 2008, 258).
Hikâyelerinde çocuklara seslenen Sivri, canlı bir halk dilini kullanır. Adeta gerçek
hayattaki kişiler arasında olaylar karşılıklı konuşmalar şeklinde akıyormuşçasına ele alınır.
Sadece insanlar arasındaki karşılıklı konuşmalar değil, hayvanlar arasında, insanlarla
hayvanlar arasında geçen pek çok diyaloglar bulunmaktadır. Bu durum, yazarın hikâyelerini
daha realist bir yaklaşımla akıcı bir şekilde ele aldığını göstermektedir.
Annesi: “Leylek yumurtası yenmez!”
Hepsi birden: “Biliyoruz,”dediler. “leylek yumurtası yenmez.” (Sivri; 1994, 27)
Küçük Kız: “Yuva boş,” diye bağırdı.
Annesi kızına: “kızım,” dedi. “Onlar gittiler.” (Sivri; 1997, 69)
Hikâyelerin dilini akıcı kılan diyalogların dışında yerinde kullanılan bazı devrik
cümleler, samimi hitap ifadeleri, deyimler, atasözleri, ikilemeler de bulunmaktadır. Devrik
cümle Sivri’nin bu hikâyelerinde sayılıdır diyebiliriz. Yazarın kullandığı bu devrik cümleler,
tamamen anlatımı vurucu hale getirmek için gündelik dilde kullanıldığı ölçüde hikâyelerde
yerini almıştır.
“Dargınlıklarla küskünlükler yıllar yılı sürüp giderdi aralarında.” (Sivri; 1994, 29)
“Gelecek sizlerindir, çocuklar.” (Sivri; 1997, 84)
Karakterler arasındaki diyaloglarda samimi hitap ifadelerine de rastlanmaktadır.
Özellikle yaşça büyük küçük karakterler arasındaki bu hitaplar anlatımda akıcılığın en önemli
unsurlarından biri olmuştur.
Anne, mutlu: “Aslan oğlum benim! dedi. Sonra kızına dönerek: “Güzel kızım benim,”
dedi (Sivri; 1994, 92).
“Hırsız Kız… Hırsız Kız…”(Sivri; 1997, 36)
“Babacığım…”“Babacığım…” dediler.
107