kırkağaç araştırmaları sempozyumu bildirileri - Kırkağaç Kaymakamlığı

Bu iki eserdeki hikâyeler, aslında bir romanın küçük parçalara bölünmüş şekli gibidir.
İlk kitabın konusu, hikâye başlıklarından da anlaşılacağı gibi, leyleklerin gelişiyle ( ilkbahar
mevsimiyle ) başlayıp okulların tatile girmesine ( yazın başlangıcına ) kadarki; ikinci kitabın
konusu ise diğer kitabın kaldığı okul tatilinin başlangıcından ( yazın başlangıcından ) itibaren
kış mevsimini de içine alan sürede Anadolu’nun şirin bir ilçesinde geçen hayatı içine
almaktadır. Yazar, aslında bu ilçe hayatından yola çıkarak tüm Anadolu insanının hayatını
anlatmak istemiştir. Hikâyelerde, şehirdeki pazarcılar, esnaf, yerel bitki isimleri, bazı çocuk
oyunları, pazar söyleşileri, hırsızlık olayı vs. gibi yerel ve özel konuların yanında; bahar
müjdecileri leyleklerin gelişi/dönüşü, millî ve dinî bayramlar, komşuluk dayanışması,
okulların tatile girmesi/açılması gibi genel ülke konuları da özellikle ele alınmıştır.
Seçilen mekân, Akarçay’ı, gölü, dağı ve ovası bulunan küçük bir ilçedir. Bu ilçede,
tarım yapılır ve yaz döneminde bağevi(dam)ne çıkılıp yaz sonunda tekrar eve dönülür. Mekân
o kadar gerçekçi anlatılır ki, esnafların sokağıyla, kimin kimle komşusu olduğuyla, banka,
cami, karakol, çarşı, ova, Akarçay, göl gibi daha pek çok mekânın ilçenin neresinde
bulunduğuyla ilgili verilen bilgilerle bir şehir krokisi çıkarabilirsiniz. Belki de bu mekân -bazı
hayal eklemeleriyle- sağlığındayken hep yerleşmeyi hayal ettiği Kırkağaç’tır Akarçay hariç
hiçbir mekânla ilgili özel isim kullanmamıştır. Akarçay ismi bile -çok nadir de olsa- kimi
yerde küçük harfle yazılmıştır.
Hikâyelerin ana karakteri Küçük Kız’dır. Yazar, bir yıllık Anadolu hayatını anlattığı
hikâyelerinin tamamında “leylekler”i de neredeyse Küçük Kız kadar ana karakter olarak
kullanmıştır. Küçük Kız’ın “anne”si, “baba”sı ( fırıncı ), “ağabey”i, “büyükanne”si, köpekleri
“Karabaş” ve kedileri “Samur” bütün hikâyelerdeki yardımcı karakterler olarak karşımıza
çıkmaktadırlar. Eserlerin hiçbir yerinde insan isimlerine rastlanmamaktadır. Mekân
isimlerinin anılmaması belki normal bir durumdur, ama insanların hiçbirine özel ad
verilmemesi yazarın dikkat çeken yönlerinden biridir.
Hikâyelerin Dil ve Üslup Özellikleri
Yazarların duygu ve düşünceleri, meydana getirdikleri eserlerdeki kullandıkları dil
unsurları aracılığıyla okuyucuya aktarılabilir. Yazar için muhatabı olan okuyucu kitlesi
kullanılacak dil ve üslup açısından önemlidir. İsmail Sivri’nin hikâyelerindeki muhatabı
çocuklardır. Sivri, hikâyeleri vasıtasıyla çocukları bilgilendirme gayesini güder. Kullanılacak
kelimeler, kelime öbekleri, cümle yapıları çocuklar için özenle seçilmeli; onların dünyasına
106