Anton Çehov

Şapkin sessizliği;
- Yalnız başına uyuyor, diyerek bozdu. Kabahati üzerine aldığı, durmadan konyak
içtiği için artık üzülmüyordur da... Kabul edin, Boris Petroviç!
Uzelkov neşesiz bir sesle;
- Neyi diye sordu.
Şapkin kır saçlarını gösterdi.
- Neyi mi Şu durumumuzu görüyor musunuz Geçmiş günler ne kadar iğrenç olursa
olsun, gene de bunlardan daha iyidir.
- Doğrusunu söyleyeyim mi Eskiden ecel saatini hiç düşünmezdim, ölümle
karşılaşacak olsam yüzüne güler geçerdim. Ama şimdi...
Uzelkov'un içine bir hüzün çökmüştü. Bir zamanlar sevilmeyi istediği gibi şimdi
de hıçkıra hıçkıra ağlamak istiyordu. Bu ağlamanın çok hoşuna gideceğini, ruhuna
bir ferahlık getireceğini hissediyordu. Gözlerine yaş yürümüş, ama bir yumruk
gelip boğazına tıkanmıştı. Yanında Şapkin vardı. Uzelkov bir başkasının yanında
yufkayüreklilik göstermekten çekindiği için geriye dönerek kiliseye doğru
yürüdü.
Aradan iki saat geçip, arkadaşıyla birlikte kilise başkanıyla görüştükten sonra
bir fırsatını bularak ağlamak üzere doğruca oraya koştu.
Đkide bir arkasına bakarak, bir hırsız gibi, sessizce mezara sokuldu. Küçük
beyaz mezar taşı, karşısında öylesine düşünceli, hüzünlü, suçsuz duruyordu ki!
Sanki altında yatan kocasından ayrılmış, sefih bir kadın değil de, ufacık, masum
bir kız çocuğuydu.
Uzelkov, "Ağlamalı, durmadan ağlamalı..." diye düşündü.
Ancak ağlama durumu kalmamıştı artık... Gözlerini ne denli kırpıştırsa, kendini
ne denli zorlasa da göz yaşları akmıyor, yumru gelip boğazına durmuyordu. Orada
on dakika kadar dikildikten sonra boş verircesine elini sallayıp Şapkin'i
aramaya gitti.
AH ŞU ĐNSANLAR!
- Paydos, bir daha içki içmeyeceğim!.. Asla! Aklımı başıma toplama zamanı çoktan
geldi. Çalışmalı, insanlara hizmet etmeliyim. Aylık almasını seviyorsan
namusunla, bütün gücünle, vicdanının sesini dinleyerek çalış; dinlenmeyi, uykuyu
bir yana bırakarak çalış, arkadaş! Beleşten aylık almaya iyice alıştın, işte tüm
kötülüklerin başı da bu...
Kendi kendine bu tür birkaç öğüt daha veren başkondüktör Podtiagin, en sonunda
içten gelen bir çalışma dürtüsüyle kıpırdanıyor. Saat gecenin ikisi olmasına
karşın yardımcısı kondüktörleri uykudan uyandırıyor, onlarla birlikte bilet
kontrolüne başlıyor. Zımba aletini neşeyle şakırdatarak;
- Bileeeetleriniz! diye bağırıyor.
Vagonların alaca karanlığına gömülerek uyuyan yolcular bu ses üzerine
irkiliyorlar, başlarını silkeliyorlar, biletlerini uzatıyorlar.
Podtiagin, ikinci mevki vagonda kürküne, battaniyesine sarınmış, çevresi
yastıklarla desteklenmiş zayıf, kuru yapılı yolcuya;
- Bileet! Bileetiniz! diye sesleniyor.
Adamdan yanıt yok. Derin bir uykuya daldığı belli. Başkondüktör adamın omzuna
dokunuyor, sabırsızlıkla yineliyor:
- Bileetiniz!
Yolcu irkiliyor, gözlerini açıyor, korku dolu bakışlarını Podtiagin'e dikiyor.
- Ne Kim Ha
- Size adam gibi söyledik. Bileetiniz! Çabuk olun!
Zayıf adam ağlamaklı bir yüzle inliyor:
- Aman Tanrım! Romatizmam azdı... Üç gündür uykusuzum, uyumak için morfin
almıştım, sizse bilet diye tutturdunuz! Sizin yaptığınız düpedüz acımasızlıktır.
Bu hareketiniz insanlığa sığar mı Uyumak için ne zorluklar çektiğimi bilseniz
böyle önemsiz şeylerle beni rahatsız etmezdiniz... Đnsafsızlık bu, çok anlamsız
bir davranış! Gece yarısı biletimi ne yapacaksınız! Düpedüz saçmalık!
Podtiagin bir an gücenip gücenmeme konusunda ikircik geçiriyor, gücenmeye karar
veriyor.