Anton Çehov

- Ben sürmüyorum ki, kendiliğinden tırısa kalktı... Dedim ya, bir kere hızlandı
mıydı, istesen de durduramazsın... Ayağına çabuk olmasından kendi de memnun
değil ama ne yapsın
- Uyduruyorsun, arkadaş! Uydurduğun nasıl da belli! Sana bu kadar hızlı gitmeni
tavsiye etmem! Atı biraz yavaşlat bakalım. Đşittin mi, yavaşlat dedim sana!
- Neden yavaşlatayım
- Öyle işte... Đstasyondan, arkamdan dört arkadaşım daha gelecekti de... Bana
yetişmeleri gerekiyor... Ormana varmadan yetişeceklerdi. Hepsi de iri yarı,
güçlü adamlardır. Yanlarında birer de tabanca var... E, niye öyle kıpırdanıp
duruyorsun Đğne üstünde oturuyor gibisin. Hadi söylesene arkadaş! Bana dönüp
dönüp bakacak ne var Suratımda merak edilecek bir şey mi buldun yoksa Eğer
tabancalarımı görmek istiyorsan... Đstersen buyur, çıkarıp göstereyim. Buyur...
Mühendis böyle diyerek ceplerini karıştırıyormuş gibi yaptı. Ve o anda da, bütün
ödlekliğine karşın beklenmediği bir durumla karşılaştı: Klim apar topar arabadan
aşağı atladığı gibi dört ayak üstü ormana doğru koşmaya başladı.
- Yetişin! Yetişin! diye bağırıyordu. Kahrolası, atı da al, arabayı da al!
Yalnızca canıma kıyma, yeter! Đmdat!
Hızla uzaklaşan ayak sesleri, ezilen çalı çırpının çıtırtısı duyuldu, sonra her
şey sessizleşti. Arabacıdan böyle bir karşılık beklemeyen mühendis ilk iş olarak
atı durdurdu, sonra arabaya rahatça yerleşerek düşünmeye başladı.
"Kaçtı... Korktu, aptal herif! Peki, şimdi ben ne yapacağım Kendi başıma yola
devam edemem, çünkü yolu bilmiyorum, üstelik arabayı çaldım sanırlar. Şimdi ne
yapsam acaba"
- Klim! Klim!
- Klim! diye karşılık verdi yankılanan ses.
Bütün geceyi karanlık ormanda soğukta geçirerek, kurt ulumalarını, sıska
kısrağın pofurtularını dinlemek zorunda kalacağını düşününce mühendisin sırtı
ürperdi, sanki biri sırtını soğuk törpüyle törpülüyormuş gibi geldi.
- Klimuşka! Yavrum, neredesin, Klimuşka! diye seslendi bir daha.
Mühendis böylece iki saat kadar bağırdı. Artık sesi kesilip ister istemez geceyi
ormanda geçirmeye razı olduğu zaman hafif esintinin getirdiği bir inilti duydu.
- Klim! Sen misin, iki gözüm Hadi, gidelim!
- Ama be... beni öldürürsün!
- Sana şaka yaptım, canım! Tanrı cezamı versin ki şaka yaptım! Bende tabanca ne
gezer! Korkumdan uydurdum bunu! Acı bana, gel gidelim. Donuyorum...
Yolcu gerçek bir haydut olsa atı-arabayı alıp çoktan kayıplara karışacağını
anlamış olacak ki, Klim ormandan çıktı, çekine çekine mühendise yaklaştı.
- Niçin korktun, budala Ben... ben şaka etmiştim, sen de korkuverdin... Hadi,
bin arabaya! Gidelim!
Klim arabaya binerken;
- Tanrı müstahakını versin, beyim dedi. Böyle yapacağını bilsem yüz altın versen
almazdım seni arabaya. Korkudan nerdeyse ödüm patladı.
Klim kısrağı kamçıladı. Araba titredi. Klim bir daha vurdu, araba sallandı.
Ancak dördüncü vuruştan sonra araba yerinden kıpırdanınca mühendis kulaklarını
paltosunun yakalarıyla örterek düşüncelere daldı. O andan sonra ne yol, ne de
Klim artık ona korkunç gelmiyordu.
YAŞLILIK
Mimar Uzelkov, mezarlık kilisesinde yapılacak bazı onarımlar için doğduğu kente
gelmişti. Burada doğmuş, okumuş, büyümüş, evlenmişti; ama trenden inip evlere
bakınca kenti tanıyamadı... Değişmeyen bir şey yok gibiydi. Bu kentten ayrılıp
Petersburg'a yerleştiği on sekiz yıl önce, şimdi garın bulunduğu yerde çocuklar
geleni (26) avlarlardı. Ana caddeye çıkılan yerde "Viyana Oteli" yükselmekteydi,
oysa eskiden burada çirkin bir tahta çit uzayıp giderdi. Ama ne duvarlar, ne
evler, ne de sokak görüntüleri insanlar kadar değişikliğe uğramıştı. Oteldeki
görevliyi sorguya çeken Uzelkov, anımsayabildiği insanlardan yarısının ya
öldüğünü ya da yoksullaşarak unutulup gittiğini öğrendi.
Yaşlı görevliye kendisi hakkında da soru sordu;