Anton Çehov

Rus köylü arabalarının nasıl olup da kaplumbağa hızıyla böyle insanın içini
dışına çıkaran sarsıntıyı birleştirebildiğine akıl ermez.
Köylü hiç istifini bozmadı.
- Korkmayın, beyim, gideriz. Kısrağım hem genç, hem de çeviktir... Hızını alsın
da görün siz onu. O zaman isteseniz de durduramazsınız. Deh, kahrolası!
Araba istasyondan çıktığında hava kararmaya yüz tutmuştu. Sağ yanda uçsuz
bucaksız, koyu renk bir ova uzanıyordu. Soğuktan kaskatı donmuş bir ova... Eğer
bu düzlükte durmadan gidilirse varıp varacağın yer cehennemdi herhalde. Ovanın
son bulup gökyüzüyle birleştiği yerde soğuk güz güneşi son ışınlarını
saçıyordu... Sol yandaysa alacakaranlıkta tepecikler göze çarpıyordu. Bunlar
geçen yıldan kalma ot yığınları ya da bir köyün evleri olmamalıydı. Mühendis,
arabacının geniş sırtından dolayı önünü göremiyordu. Ortalık sessizdi, dondurucu
bir ayaz vardı.
Kaputunun yakasıyla kulaklarını örtmeye çalışan mühendis şöyle düşünmeye
başladı:
"Amma da ıssızmış buralar! Ne bir ev var, ne de çakılı bir kazık! Tanrı
göstermeye, haydutlar saldırıp soysalar kimse duymaz... Hem arabacı da sağlam
ayakkabıya benzemiyor. Şunun kocaman sırtına bak! Böyle bir dağ adamı parmağının
ucuyla dokunsa insanın canını çıkarır. Ya suratına ne demeli Kuşku uyandırıyor
insanda."
Dayanamayıp sordu:
- Hey, azizim, adın ne senin
- Benim mi Klim.
- E, Klim, sizin buralar nasıl yerler Tehlikeli mi Kötü olaylar oluyor mu
- Tanrıya şükür, olmuyor. Hem kim yapacak kötü şeyleri
- Eh, olay çıkmaması iyi... Ben gene de ne olur, ne olmaz, yanıma üç tabanca
aldım, diyerek bir yalan kıvırdı. Çok iyi bilirsin, tabanca bu, şakaya gelmez.
On haydut çıksa karşına, tümünü haklarsın...
Hava kararmıştı. Araba birden gıcırtılar, iniltili sesler çıkararak sarsıldı;
sanki istemeye istemeye sola doğru saptı.
Mühendis:
"Bu adam nereye götürüyor beni Dosdoğru yolumuza giderken birden tuttuk, sola
saptık. Bakarsın, sapa bir yere götürür, ondan sonra vay başıma gelenler!.."
diye geçirdi içinden.
Korkuyla şöyle seslendi arabacıya:
- Dinle beni, buraların tehlikeli olmadığını söylemiştin, değil mi Çok yazık!
Oysa ben haydutlarla uğraşmaktan zevk alırım... Sen benim zayıf, hastalıklı
görünüşüme bakma, aslında öküz gibi güçlüyümdür... Bir keresinde üç haydudun
saldırısına uğramıştım... Bil bakalım, başlarına ne geldi Haydutlardan birine
yaradana sığınıp öyle bir patlattım ki, oracıkta can verdi. Geriye kalan
ikisiyse Sibirya'ya sürgünü boyladılar... Kollarıma bu güç nereden geliyor,
bilmiyorum... Örneğin senin gibi iri yarı birini kollarımla tutup sıktım mı,
canını çıkarabilirim.
Klim başını çevirip mühendise baktı, gözlerini kırpıştırarak atını kamçıladı.
Mühendis;
- Đşte böyle, arkadaş, diye sürdürdü. Bana çatanın vay haline! Haydudun kolunu,
bacağını kırmakla kalmam, mahkemeye de veririm. Bütün yargıçlar, savcılar
ahbabımdır. Bir memurum ben, devlet için gerekli bir adamım... Đşte şimdi yola
çıktım ya, bundan üstlerimin hepsinin haberi vardır. Bir kötülük gelmesin diye
beni adım adım izlerler. Yol boyunca bütün çalılıkların arkasında bekçiler,
polisler dikilmiştir.
Böyle konuşurken birdenbire avazı çıktığı kadar bağırmaya başladı:
- Hey, dur bakalım! Neresi burası Beni nereye götürüyorsun
- Neresi olduğunu görmüyor musunuz Orman işte!
Mühendis:
"Gerçekten ormanmış" diye düşündü. "Ben de durup dururken korkuya kapıldım.
Neyse, heyecanımı belli etmemeliyim... Adam korktuğumu anladı bile. Neden böyle
ikide bir dönüp bakmaya başladı Yoksa kendi kendine bir şeyler mi tasarlıyor
Demin ağırdan ağırdan giderken şimdi nasıl hızlandı!"
- Hey, Klim, atı niçin böyle hızlı sürüyorsun