Anton Çehov

Kozyafkin durup soluklanarak;
- Çok şükür gelebildik, diyor. Şu durumumuzda istasyondan buraya dek beş fersah
yol yürümek büyük bir başarıdır. Ah, öyle yoruldum ki! Arabacılar da
sözleşmişler sanki, birini bile bulamazsın!
Layev;
- Petya, iki gözüm, diyor. Benden pes! Öyle yoruldum ki, beş dakika sonra yatağa
girmezsem ölüm çıkar.
- Ne, yatmak mı dedin Sen aklını kaçırmışsın, arkadaş! Yağma yok, önce
yemeğimizi yiyeceğiz, kırmızı şarabımızı içeceğiz, sonra da istediğin kadar uyu!
Veroçka da, ben de daha önce uyumana izin vermeyiz!.. Şu evlilik iyi şeymiş,
azizim. Ama senin gibi ruhsuz herifler bundan ne anlar Bak, şimdi ben yorgun
argın eve dönüyorum, değil mi Karıcığım, beni karşılar, önüme çayımı koyar,
yemeğimi getirir... Çok çalışmamdan, ona sevgi göstermemden ötürü teşekkür
anlamında kara gözleriyle bana öyle tatlı, öyle okşayıcı bakar ki, yorgunluğumu
da, kasa soyguncularını da, mahkemeyi de, temyizi de unuturum. Ne güzel şu şey
evlilik!
- Bacaklarım tutmuyor sanki... Zorla yürüyorum... öyle de susadım ki!
- Canım geldik işte!
Yazlıkçılar evlerden birine yaklaşıyorlar, en uçtaki pencerenin önünde
duruyorlar.
Kozyavkin;
- Bizim yazlık bir tanedir, diyor. Yarın gündüz buranın görüntüsünü gözlerinle
göreceksin. E, pencereler karanlık. Anlaşılan, Vera beni beklemeden yatmış.
Herhalde şimdi yalnız yatarken gelmediğime üzülüyordur. (Bastonla kanadı iter,
pencere açılır.) Yürekli kadındır vallahi, pencereyi kapatmadan yatmış.
(Pelerinini çıkarır, çantasıyla birlikte pencereden içeri atar.) Çok sıcak! Hadi
gel, şarkı söyleyerek Vera'yı güldürelim. (Söyler.) "Ay, karanlık göklerde
yüzüyor. Ilgıt ılgıt esiyor yel... Esiyor da dalları kıpırdatıyor"... Hadi, sen
de söylesene, Alyoşa! Hey, Veroçka, sana Schubert'in serenadını söyleyeyim mi
(Söyler.) "Benim şarkıım... özlem doluuu..." (Sesi öksürükle kesilir.) Tüh!
Veroçka, Aksinya'ya söyle de bize kapıyı açsın! (Sessizlik.) Veracığım, üşenme
güzelim, hadi, kalk! (Bir taşın üstüne çıkıp pencereden içeri bakar.) Verunçik,
canımın içi, ruhum, meleğim... Eşsiz karıcığım benim... Kalk da Aksinya'ya
kapıyı açmasını söyle! Biliyorum, uyumuyorsun. Sevgilim, ne kadar yorulduğumuzu
bir bilsen! Hiç şaka yapacak durumda değiliz, ta istasyondan buraya yaya geldik.
Đşitiyor musun Ah, Allah kahretsin! (Pencereye tırmanmak ister, ama elleri
pervazdan kayar.) Ama, Veroçka, belki de bu yaptığın, konuğumuzun hoşuna gitmez.
Görüyorum, hâlâ enstitülü kız tavırlarını bırakmamışsın, işin gücün şaka
etmek...
Layev araya giriyor:
- Belki de Vera Stepanovna gerçekten uyuyordur.
- Biliyorum, uyuduğu filan yok! Belki de gürültü çıkararak komşuları
uyandırmamızı istiyor. Bak, kızmaya başlıyorum, Vera! Gördün mü başımıza
gelenleri! Alyoşa, gel, bana omuz ver de içeri gireyim! Sen zaten şımarık kızdan
başkası değilsin! Đşte o kadar!.. Alyoşa, omuz ver!
Layev oflayıp poflayarak Kozyavkin'i kaldırıyor. Beriki pencereye tırmanıp
odanın karanlığında gözden yitiyor.
Bir dakika sonra içerden duyuluyor sesi:
- Vera, neredesin Hay, aksi şeytan! Bir şey bulaştı elime!..
Đçerden hışırtılar, kanat çırpmalar, tavuk gıdaklamaları geliyor. Layev,
Kozyavkin'in;
- Bu da nesi dediğini işitiyor. Vera, bu tavuklar da nerden çıktı Hay, Allah
kahretsin, burada bir sürü tavuk var!.. Bir de kuluçkaya yatmış hindi...
Gagalıyor kahpe!
Đki tavuk şamatayla kanat çırpıp pencereden dışarı fırlıyor, bağıra çağıra
sokakta koşmaya başlıyor.
Kozyavkin ağlamaklı bir sesle;
- Alyoşa, biz başka bir eve girmişiz, diye söyleniyor. Nasıl da yanıldım!
Defolun, yere batası yaratıklar!
- Öyleyse oradan çabuk çık! Beni işittin mi! Susadım, ölüyorum...
- Şimdi... Pelerinimle çantamı bulayım da...