Anton Çehov

Murkin, kibar bir bayanla konuşan nazik bir beyefendi duruşuna geçerek üzgün bir
sesle;
- Benim, hanımefendi, dedi. Rahatsız ettiğim için özür dilerim. Hasta,
romatizması azmış bir adamım. Doktorlar, hanımefendiciğim, ayaklarımı sıcak
tutmamı salık verdiler. Üstelik az sonra general Şevelitsın'ın karısının
piyanosunu akort etmek üzere gitmek zorundayım. Bu durumda nasıl gidebilirim
- Ne dediğinizi anlamıyorum. Hangi piyanodan söz ediyorsunuz
- Piyano değil, hanımefendi, çizmelerim! Semyon dedikleri şu kafasız herif,
çizmelerimi boyadıktan sonra götürüp sizin odanıza koymuş. Bir yanlışlık işte.
Zahmet olmazsa, onları verir misiniz
Az sonra içerden birtakım hışırtılar geldi, biri karyoladan aşağı indi, ardından
şıp şıp terlik şıpırtıları duyuldu. Sonra kapı aralığından uzanan tombul bir
kadın eli Murkin'in ayaklarının dibine çizmelerini fırlattı. Piyano ayarcısı
teşekkür edip odasına yollandı.
Çizmelerden birini ayağına geçirirken;
- Çok tuhaf! diye söylendi. Bu, sağ ayak çizmesine benzemiyor. Dur,
yahu,bunların ikisi de sol. Bana bak, Semyon, benim çizmelerim değil bunlar.
Benimkiler kırmızı kulaklıklı, üstelik yamasızdı. Bunlarsa yırtık pırtık,
kulaksız.
Semyon çizmeleri havaya kaldırdı, gözlerinin önünde evirip çevirdikten sonra
kaşlarını çattı. Şaşı gözlerle bir kez daha bakarak (sol gözü şaşıydı);
- Bunlar Pavel Aleksandroviç'in çizmeleri diye mırıldandı.
- Hangi Pavel Aleksandroviç
- Hani şu tiyatro oyuncusu var ya! Her salı gecesini pansiyonda geçirir. Demek,
kendininkiler sanıp sizinkileri giymiş... Ben iki çizmeyi de bayanın odasına
koymuşum, yani onunkileri de, sizinkileri de.. Çok kötü!
- Öyleyse git de değiştir!
Semyon;
- Değiştir mi diyerek güldü. Nasıl değiştiririm Şimdi ben adamı bulamam ki!
Kim bilir, nereye defolmuştur! Pansiyondan ayrılalı bir saat oluyor.
- Nerede oturuyor
- Bilmiyorum. Her salı buraya gelir, öbür günler nerede kaldığını bilmem. Buraya
gelip geceyi geçirir, ondan sonra gelecek salıya dek aradınsa bul!
- Domuz, gördün mü yaptığın işi Peki, ben şimdi ne halt edeceğim General
Şevelitsın'ın evine gitme zamanım geldi. Allah'ın cezası herif! Ayaklarım
donuyor.
- Canım, çizmeleri sonra da değiştiririz. Şunları giyin, akşama dek gideceğiniz
yerlere gidin. Đsterseniz akşamleyin tiyatroya uğrayıp Blistanov'u bulursunuz.
Eğer tiyatroya gitmek istemezseniz salıya değin beklemek zorundasınız. Buraya
yalnızca salı akşamları gelir.
Piyano ayarcısı çizmeleri tiksine tiksine eline aldı.
- Peki, ama niçin bu çizmelerin ikisi de sol
- Ne yapsın, adamcağız, eline ne geçerse onu giyiyor. Yoksulluktan... Tiyatro
oyuncusu parayı nereden bulsun Bir gün ona, "Çizmelerinize diyecek yok, Pavel
Aleksandroviç, onları nereden buldunuz" diyecek oldum. Bana ne dese
beğenirsiniz "Kes sesini! Sesini kes ve kork benden! Ben bu çizmelerle kont,
dük rollerine çıkıyorum." Garip adamlardır bunlar, boşuna "oyuncu" dememişler!
Ben vali ya da merkez komutanı olsam toparlardım bu oyuncu milletini, tıkardım
kodese.
Murkin sonu gelmez oflamalarla, yüz buruşturmalarıyla iki sol çizmeyi ayaklarına
geçirip general Şevelitsın'ın evine yollandı. Kenti bir baştan bir başa dolaştı,
birçok piyano akort etti. O gün hep birileri ayaklarına gözlerini dikmiş,
yamalı, çarpık topuklu çizmelerine bakıyor gibi geldi. Bu ruhsal eziyet dışında
bir de bedensel eziyete katlanmak zorunda kaldı: Geze geze sağ ayağının bir yanı
nasır bağlamıştı.
Akşam olunca tiyatronun yolunu tuttu. "Mavi Sakal" temsil ediliyordu. Ancak son
iki perde aralığında, o da tanıdığı bir flütçünün kayırmasıyla perde arkasına
geçme fırsatını elde edebildi. Erkeklerin soyunma odasına geldiğinde erkek
oyuncu takımının hepsini bir arada buldu. Kimisi giysi değiştiriyor, kimisi
makyaj yapıyor, kimisi de sigara içiyordu. Mavi Sakal oyuncusu Kral Babeş'in
yanında dikilmiş, elindeki tabancayı göstermekteydi.