Anton Çehov

da kurtuldum. E, niye gülüyorsunuz Yoksa inanmadınız mı Yemin ederim, doğru
söylüyorum.
Lidiya Yegorovna çok şaşırmış gibi bir ah çekti, aynı anda da "Odessa'da şimdi.
Ahlaksız!" diye geçirdi içinden.
Profesör Knopka boğalardan mandalara geçti. Kontes Dromaderova konudan
sıkıldığını söyleyince kırmızı pelerin astarına döndüler.
Ağzında bir gevrek geveleyen Zazubrin:
- Kırmızı astarla ilgili bir anım daha var, dedi. Gürcistan'da görev yaptığım
sırada Konvertov adında ufak tefek bir albay vardı. Çoktan ölmüştür şimdi,
toprağı bol olsun. Kendi halinde, hoş bir ihtiyarcıktı. Birkaç savaşa katılıp
çarpıştığını biliyorum... Yararlı hizmetlerinden ötürü er rütbesinden ta
albaylığa yükseltmişler. Çok severdim rahmetliyi. Albaylığı aldığında ata
binecek durumda değildi. Manevralarda kınından çıkardığı kılıcını geriye
sokamadığı için emir eri yardım ederdi. Kaputunun düğmelerini bile emir eri
iliklerdi. Beni bağışlayın, bu tiride dönmüş adamın tek bir düşü vardı, o da
general olmak. Yaşlı, çökmüş, bir ayağı çukurda ama gönlünde ne aslanlar
yatıyor!
Adamcağız general olmayı kafasına koyduğundan emekliliğini de istemiyordu.
Böylece bizde beş yıl daha hizmet etti ve diyebiliriz ki, sonunda amacına
ulaştı. Ama nasıl ulaştığını tahmin edemezsiniz. Adamcağızın yazgısı böyleymiş
demek ki. Generallik rütbesini verdikleri gün ansızın katıldı kaldı. Yüzünün sol
yanına, sağ koluna, iki bacağına birden inme inmişti... Bizim gösteriş düşkününe
sırmalı general apoleti takmak nasip olmadı, istemeye istemeye emekliye ayrıldı.
Yaşlı karısıyla birlikte memleketleri Tiflis'in yolunu tutmak zorunda kaldılar.
Giderlerken adamcağızın bir yüzü ağlıyor, öbür yüzü kaskatı duruyordu.
Pelerininin kırmızı astarıyla övünmek artık tek sevinç kaynağıydı onun için.
Yolda giderken eteğini kanat gibi açıp içindeki kırmızıyı göstermekten gurur
duyuyordu. Hamama bile gittiği zaman pelerininin astarını dışa çevirip öyle
koyardı. "Görün işte ben kimim" dercesine, küçük bir çocuk sanki... Bir süre
böyle avundu. Yaşı çok ilerlediği için gözleri de sönüverdi bir gün. Tuttular,
caddelerde dolaştırsın diye yanına bir adam verdiler. Bizim kır saçlı, tiride
dönmüş ihtiyar üfürsen yere düşecek durumdaydı, gelgelelim, "Ben generalim" diye
gururlanmasından yanına varılmıyordu. O karda kışta böbürlenerek pelerininin
önünü açıp gezmesi görülmeye değerdi. Ne garip adamdı! Çok geçmeden karısı da
öldü. Bizim bunak ağlayıp sızlıyor, karısıyla birlikte gömülmek istiyordu, ama
bir yandan da pelerininin astarını papazlara göstermekten kendini alamıyordu.
Karısının ölümünden sonra evini çekip çevirmesi için dul bir kadın buldular.
Kadın işini iyi biliyordu doğrusu. Fırsat buldukça generalin çayını, şekerini,
parasını çaldı; adamı soyup soğana çevirdi. Zavallıyı tavuk gibi yolması
yetmemiş gibi bir gün tuttu, pelerininin astarını sökerek kendine bluz diktirdi.
Benekli boz bir bezi de kırmızı astarın yerine koydurdu. Bizim Piotr Petroviç
nereden bilsin Cakayla eteğini herkesin önünde açıyor, general pelerininin
astarı yerine benekli boz bezi gösteriyordu...
Kontes Dramoderova bundan da sıkıldı, asteğmen oğlunu anlatmaya koyuldu. Derken,
öğle yemeğine doğru anneleriyle birlikte iki genç kız çıkageldiler. Lidiya
Yegorovna'nın komşusu Kliançinlerdi bunlar. Kızlardan biri piyanonun başına
oturdu, öbürü söyledi; Zazubrin'in sevdiği bir parçayı seslendirdiler. Sonra
öğle yemeğine oturuldu.
- Aman, turp ne güzelmiş! Nereden aldınız diye sordu profesör.
- Şimdi Odessa'da... o kadınla birlikte! dedi Lidiya Yegorovna.
- Anlamadım.
- Ah, ben başka bir şey düşünüyordum... Bilmiyorum, alışverişi bizim aşçı
yapar... Tanrı aşkına, ne oluyor bana böyle
Lidiya Yegorovna başını geriye atıp dalgınlığına kahkahayla güldü. Yemeği
bitirmişlerdi ki, profesörün karısı, çocukları geldiler; kâğıt oynamaya
başladılar. Akşam üzeri kentten başka konuklar sökün etti.
Gece geç vakit konuklardan sonuncusu da evden ayrılıp ayak sesleri kesilince
Lidiya Yegorovna ellerini terasın korkuluğuna dayadı, iki yana sallanarak
ağlamaya başladı. Hıçkıra hıçkıra ağlarken;
- Malımı mülkümü hovardaca saçıp savurması yetmiyormuş gibi bir de bana ihanet
ediyor! diyordu.