Anton Çehov

KALE GĐBĐ KADIN
Lidiya Yegorovna sabah kahvesini içmek üzere terasa çıktı. Vaktin öğleye yakın,
havanın sıcak olmasına karşın üstündeki ipekli siyah giysinin düğmelerini
çenesine dek sımsıkı iliklemişti. Belini cendereye girmişçesine sıkan bu koyu
giysinin altın sarısı saçlarını açtığını, yüzünün sert hatlarına uygun düştüğünü
bildiği için ondan yalnızca yatmadan yatmaya ayrılırdı.
Çin işi fincandan tam bir yudum almıştı ki, terasa gelen postacı ona bir mektup
uzattı. Kocasından geliyordu mektup. Şöyle yazıyordu: "Dayın bir kuruş borç
vermedi. Bu yüzden senin çiftliği satmak zorunda kaldım. Yapacak başka bir şey
yoktu." Yüzü sapsarı kesilen kadın iskemlesinde şöyle bir sarsıldı. "Đki
aylığına Odessa'ya gidiyorum. Orada önemli işlerim var. Öperim." diye sürdürdü
okumasını.
- Her şeyimi yitirdim! Kocam Odessa'ya gidiyormuş. Kime gittiği belli değil.
Aman Tanrım! diyerek derin bir ah çekti.
Göz yuvarlağı yukarı kaydı, sendeledi, düşmemek için önündeki korkuluğa tutundu.
O sırada aşağıdan birilerinin ayak patırtıları duyuldu.
Yazlık komşusu, aynı zamanda kuzeni, emekli general Zazubrin çıkıyordu
merdivenden yukarı. Yaşlılıktan yanağı sarkan köpekler gibi kocamış, yeni doğan
kediler gibi cılız bir adamdı Zazubrin. Basamakların sağlamlığını yoklarcasına
bastonuyla vurarak, ağır ağır çıkıyordu merdivenden. Generalin arkasından da,
başında geniş kenarları yukarı kalkık, Nuh Nebi'den kalma şapkası, sinek kaydı
tıraşlı, emekli profesör Pavel Đvanoviç Knopka bastonunu basamaklara vura vura
yürüyordu. Ufak yapılı profesör de merdivenlerin sağlamlığını sınıyor gibiydi.
Birinci konuk iki dirhem bir çekirdek giyinmişti, ikincisiyse düzgün tıraşı,
giysilerinin beyazlığıyla dikkat çekiyordu.
Emekli general titreyen sesiyle:
- Biz de size geliyorduk, meleğim, dedi. Sabahlar hayırlı olsun! Güzel meleğimiz
kahve sefası mı yapıyor
Onun bu sözleri üzerine Lidiya Yegorovna ile profesör gülüştüler. Kadın ellerini
korkuluktan çekti, dikleşti, yüzünde tatlı bir gülümsemeyle iki elini birden
konuklarına uzattı. Berikiler kendilerine uzatılan birer eli öptükten sonra
oturdular.
- Sevgili kuzenim, bakıyorum, bugün keyfiniz yerinde. Neşeli olmak iyidir, dedi
Lidiya Yegorovna.
- Đyidir, iyidir... Ha, ne diyordum Güzel perimiz sabah sefası yapıyor, demek
ki... Profesör ile ben de banyomuzu aldık, kahvaltımızı yaptık, dostları
ziyarete çıktık. Bizim profesörle başım belada, kuzenim, size biraz dert
yanayım. Onu yakında mahkemeye vermezsem adam değilim. Keh keh keh! Başımıza
özgür düşünceli Voltaire kesildi.
- O nasıl şey diye güldü Lidiya Yegorovna. Bir yandan da "Đki aylığına
Odessa'ya... gene o kadına..." diye düşünüyordu.
- Vallahi doğru! Öyle düşünceler ileri sürüyor, öyle şeyler söylüyor ki, aklınız
durur! Kızılın teki! Bakın size ne diyeceğim, Pavel Đvanoviç. Kızıl rengi kimler
sever, bilir misiniz Keh keh keh! Hadi, söyleyin bakalım! Sizin gibi özgür
düşüncelilere bir çelme işte!
Profesör düzgün tıraşlı çenesini oynatarak kahkahayı bastı:
- Kah kah kah! Öyleyse ben de tutuculara bir çelme atayım da görün! Kızıl
renkten kim mi korkar Boğalar! Kah kah kah! Nasıl, beğendiniz mi
- O, neler görüyorum Bahçenizde zakkumlar açmış!
Kontes Dromaderova'ydı bunları söyleyerek merdivenden çıkan. Lidiya
Yegorovna'nın yazlık komşusu kontes az sonra terasa geldi.
- Aaa! Yanınızda iki de beyefendi varmış! Bugün dalgınlığım üstümde, özür
dilerim! Neler konuşuyorsunuz, bakalım Kesmeyin, general, size engel olacak
değilim.
- Kızıl renkten söz ediyorduk. Bununla ilgili olarak boğalardan da... Çok
haklısınız, Pavel Đvanoviç! Gürcistan'da tabur komutanlığı yaptığım yıllarda bir
gün pelerinimin kırmızı astarını gören bir boğa üzerime saldırdı. Hayvan
kırmızıdan ürkmüş, boynuzlarıyla beni delik deşik edecek. Hemen kılıcıma
davrandım. Bereket versin, yakındaki bir Kazak eri geberesiyi sırıkla kovaladı