turan-dursun-kulleteyn

Ekmeği paylaşmaya dalmış tavukların tam ortasına düşmüştü attığı.
Tavuklar içiri yıldırım duşnaüş gibi oldu. Ekmeği bırakıp kaçtılar.
Artık çabalamak, kanatlı canavarlardan yeniden gelip kapmadan gidip
almalıydı ekmeği. Olanca gücünü kullanıp hızlandı ve başardı.
Kurtarmıştı. Ekmek didiklenip küçülmüş, çamur toz^toprak olmuştu
ama, "ona dâ şükür". Sildi, temizledi ve götürüp kıza verdi. Kızın
ağlaması durmuştu. Gözlerinden dökülen yaşlar, kalınca çizgiler
oluşmuştu tozlu yanaklarında. Eliyle kızın yanaklarını sildi. Sonra
kitaplarını aldı. Ve döndü; yıkık duvarın üstüne çıkıp oturdu.
Ayaklarını da salladı keyiflice. Artık dinlenebilir ve orada da
okuyabilirdi. Kıza bakarak düşüncelere daldı. Önce kendi bacaklarının
da öyle olmadığına sevindi. Kızın öyle ölmaşınaysa üzüldü. Kim
yapmıştı onu öyle Yapan eden Tann'ysa, niye yapmıştı, ne istiyordu
yaptığı için içerledi Tann'ya. Kendisi Tanrı olsaydı öyle
yapmazdı. Herkesi iyi, güzel yapardı; "Sünnet ehli"ni tutması
gerekiyordu, fakat görüşüne pek katılmıyordu. Ne demekti "insanların
yararına en uygun olanı yapmak Tann'ya gerekli değil" Gerekli olmaz
olur mu Mutezile'nin görüşünü daha doğru buluyordu, tnsahlarln
yararına en uygun olanı yapmak zorundadır Tanrı. Madem ki
"Tanri'yıml" diye ortaya çıkmış, işlerini doğru-dürüst yapmalıdır. Ama
yapmıyor işte. Şimdi bu zavallı kız ne yapsın Elindeki ekmeğini bile
tavuklara kaptırıyor. Bacakları tutsa, kaçıp ozaklaşabitecek,
yürüyebilecek. Ne kötü! Acıdığı ve kızdığı için "levbe tevbe" bile
demedi. Kavga bile edebiHrdi Tanrı'yı görse. Düşüncelerine ve
duygularına gömülü bir sırada, evden bir başka kızın çıktığını gördü.
Bacakları sağlam, gezen, yürüyen bir kız. Yüzü kötürüm kızın
yüzüne benziyor. Kardeş oldukları "belli. Berikinden epeyce büyük.
Genç kızlara özgü bükülüşleri bile var. 11-12 yaşlarında olmah.
Bükülüşleri de, birçok yerde olduğu gibi orada da kızları çok küçükken
verir" olmalarından. Elinde taze bir lavaş. Sıcak sıcak. Yağlı.
Lavaşı böldü, birazını kötürüm kıza verdi, kalanını da:
- "Bühaî" (yel)., diyerek ona götürüp uzattı. Kürtçe konuştular.
Şunları diyorlardı:
- Ekmeğin tümünü bize verdin, sana hiç kalmadı.
Olsun, yine alırım, bizde çok var. Anam tandırda ekmek
73