turan-dursun-kulleteyn

9
"Türko", Sİmo'dabulmuştu kendini. Anasmm, babasının olduğu
köyde. Sİmo'nun tepesine doğru tırmanıyordu. Yalın ayak. Ayaklarına
dikenler bata bata. Yüksek, girintili çıkıntılı bir tepe. Hava güzel. Ucu
sivri "kakıç (kazik)" elinde. Yerden, diplerden ot kökleri çıkarıp yemek
için kullanıyor onu. Otlattığı birkaç da kuzu var. Akşam olmadan
tepeye çıkmak istiyordu. Bir iki kez ayağı kayıp yuvarlandı; ama
sonunda başardı, tepeye çıktı. Ağaçlar ve bir kalabalık. Çoluk, çocuk,
genç, yaşlı, güzel, çirkin. Kalabalık, ulu bir söğüdün çevresinde.
Üstünde de iri mi iri bir adam. Kocaman ayaklı, uzun uzun bacaklı.
Ayağının biri söğüdün köküne yakın bir yerde; öbürüyse taa
yukarıdaki dallarda. Adam o koca ayağıyla incecik dallara bastığı halde
dallar kırılmıyor. Bir de "nur direklenmiş". Yerden göğe değin.
Kalabalık kaynaşmakta. Herkes ilgiyle, söğütteki adama bakıyordu.
Bekledikleri birşeyler olmalıydı. Sİmo halkı oradaydı hep. Öyleyse
onun ailesi neden olmasın Anasını, babasını, kardeşlerini (bacılarını)
ve arkadaşlarını aradı kalabalığın içinde. Buldu, ama bulmasıyla
yitirmesi bir oldu. Sokulup birine sordu:
- Bu ağaçtaki adam kim
- Allah!
- Allah mı
-Hee!
- Demek Allah bu. Dur hele neydir o ağaçta
-Yaratır. Ağacı yarattı, şimdi çıktı dallarını, yapraklarını yaratir.
- Allah Allah! Ey hele dur, bu kalabalık niye toplanmış
- Dilek için. Herkes dileğini söyliyecek, ne İStİyecekse istiyecek.
- Sorgu da sorulacak (mı)
- Helbeeet! •
Yanaştı, ağacın dibine varıp seslendi:
- Allah, ey Ulu Allah!
- Ne diyirsin söle!
Çok heyecanlanmıştı. Soru sorsa Allah kızar mıydı acaba Kızıp
44