turan-dursun-kulleteyn

Memet'in kızağım aldı. Küçücük bir şeydi bu kızak. O yaşta bir
çocuk üzerinde oturabiliyordu o kadar. Kaymak için elverişliydi.
Kızağı ahr almaz dc^u tepeye. Koşa koşa, soluya soluya vardı.
Ve kaymaya başladı. Gidiyordu bütün hızıyla. "Basra'ya, Kûfe'ye" mi
gidiyordu Kanatlanmış gibi uçuyordu. Bir amaca bir ân önce
varıyormuş gibi bir coşku taşıyordu içinde. Yılduim gibi gitti. Vc taa
aşağılarda durdu. Bi daha yukarı çıkıp kayacaktı. Ne var ki, Memet
görmüş geUyordu. Kızağı alındığı için kızdığı belliydi. Söylene
söylene ve kızağım geri almakiçin koşuyordu. Sonunda varıp yetişti.
mi
- Ver benim kızağımı, ben kayacam.
- N'olur bir kere daha kayim.
- Olmaz!
-N'olur!
- Sen git kitaplarını ohu.
- Şimdi ohumak canım istcmir.
- Bizim buraya kaymah için mi geldin Ohumah için gcimedin
Memet, ki7.ağını çekip aldı. O da baka kaldı. îçerlcmişti. Yine de
Memet'i izlemekten kendini alamıyordu. Memet kaydı, bi daha, bi
daha kaydı. O da hep imrenerek bakıyordu. Fayık geldi o sırada.
Memet'in elinden kızağı zoria alıp ona verdi.
- Haydi sen de kay., dali.
Bu kez Memet içerlerken o gidip kayıyordu. Tepenin üzerinden
başladı. Hızlandıkça hızlandı. Nc var ki, kayık yolunu değiştirmişti.
Gitti, gitti ve bir kayaya olanca hızıyla çarptı. Kayık bir yana, o da bir
yana liriamıştı. Serilivermişti oracıkta. Bayılmıştı. Koşup vardılar
yanma. Fayık, kaldırmaya çalışırken, bir şey oldu diye ağlıyordu.
Daha büyük yaştakiler geldiler, yavaş yavaş kaldırdılar. Bir süre sonra
kendine gelmişti. Ama kolu çok ağrıyordu. Büyüklerden biri sırtına
aldı eve götürdü. Bibisi onu bu durumda görünce ağıtı kopardı. Hemen
koluyla ilgilendiler.
- "Sınıhçı"ya götürek.
- Haydi götürek.
Alıp götürdüler.
333