turan-dursun-kulleteyn

57
Sabahın alabildiğine sert ayazma karşılık, öğleyin biraz kınimışü
hava. Çözülmeye başhyan karların üzerinde artık yürünemiyordu. Batı
batı-veriyorlardı. Ayaklar biraz üşür gibiydi, ama gövdenin kalan
kesimi, bata çıka yürümekten, zorlanmaktan terlemişti bile. Karların
üzerinde oturup biraz kahvaltı yaptılar. Sonra yine "-ha babam!".
Zorlu, çileli bir yolculuk. Refik, arada bir dönüp küçük arkadaşına
bakıyor:
- Nasısm Diye soruyordu.
Oda:
- Eyim, yöririm.. diye karşılık veriyordu.
İyi olduğunu söylese de yorulmuştu. Refik'in ardından
sürükleniyordu. Düşe kalka.. Refik de çok yorulmuştu. Çünkü yükü,
oldukça ağu-dı. Akşania kadar varmaya çalışıyorlardı Tutak'a. Çünkü
akşama kalu-larsa, ayaz artar, tipi bile çıkabilirdi. Ama Refik, küçük
arkadaşını hiç korkutmuyordu. Hep rahatlatıcı şeyler söylemeye
çahşıyordu. Kimileyin de şakalaşıyordu.
- O kızı çoh sevdin mi '
-Safo'yu mu
-Hee. ,
. -!!!
- Haydi söle söle utanma. O da seni sevmiş.
-Kimdedi
- Belli olirdi.
-!!!
- O kızı sene alah mı (sana alalım mı)
- Ben ohirim, ohuyup âlim olacam.
- Gene obursun. Kız, ohumanı elinden alacah değil ya.
- Ben onu alim de nere götürim
- Bir eve koyarıh.
- Böyümeden, çoh ohumadan, evlenemem bea
330