turan-dursun-kulleteyn

Hep birlikte yola koyuldular. Dereyi, ardından tepeyi aştılar.
: daha yürüdükten sonra Tutak karşıda gözüküyordu.
Bu arada hoca, müftüyü tanıdığını, müftünün çok iyi dostu
oüduğunu söyledi, kendisine yapılan kötülüğü, hakareti anlatacağını
belirtti. Jandarmalar ürkmüştü bu açıklama üzerine. Dostluk
göstermeye başladılar. Biri, zorla hocanın elini çekip öptü, özür diledi.
Öbürü dc özür dilemeye kaüldı.
- Anasını, avradını s.tiğimin köylüleri, demek ki bize yalan
söylemişler, seni yanlış tanıtmışlar. Bilseydik, sana hiç öyle davranır
mıydık Elhamdülillah biz de müslümanız. Hocalara bizim de
"hörmet"imiz var. Ama biliyorsun, kanunlarımız büyüyü, üfürüğü
yasaklamış. Başımızdakiler bizi sıkıştırıyorlar. "Biz de emir kuluyuz".
Kaymakama hergün sıkı emirler geliyor, kaymakam da başımızdakine
mir veriyor.
Jandarmalar, baskı gerekçelerini uzun uzun anlattdar. Tutak'a
varmadan hocanın gönlünü almaya çalışülar. Yükünün taşınmasına
yardım ettiler. "Müftü"dcn çekiniyoriardı çünkü. Müftü, arkalıydı,
Tutak'ın ileri gelenlerindendi. Tutak'taki Kaymakam'dan, Ağn'daki
Valiye kadar, müftüye saygı gösteriyorlardı. Tutak'taki karakolda
bulundukları için jandarmalar da bu durumu biliyordu.
Jandarmaların biri:
- Benim de babam, Kayseri'de imamdır. Babam duysa bizim
yaptığımızı, beni evlatlıktan reddeder. Hoca efendi, ne olur bizi affet!
dedi.
Hoca da yumuşamıştı.
-Af Allah'a mahsus. Allah affetsin. Bir daha da kimseye
zulmetmeyin.
- Sağ ol hoca efendi.
Tutak'a gelmişlerdi. Jandarmalardan aynlış. "Cırık Ahmet"in evi,
abla Gülbeyaz'm duygulu karşılayışı, enişte Ahmet'in hiç de içinden
gelmediği belli olan "hoşgeldin"i.
* * *
233