turan-dursun-kulleteyn

33
^
Baba-oğul, köyden köye gittiler. Kimi yerlerde, rastladıkları
arabalara biniyorlardı. Öküz arabalanna... Kimi yerlerde, bu arabalarla
özel olarak gönderiliyorlardı. Kimi yerlerdeyse, yaya olarak
gidiyorlardı. Sekizinci günde Tutak'a yaklaştılar. Bir buçuk - iki saat
daha yürüseler, Tutak'a varacaklar. Bir ses işittiler. Arkalarına döndüler
ki: iki jandarma. Halktan oldukları halde halka karşı hazırlanmış iki
"Anadolu zebanisi". 300 - 500 metre öteden, koşarak geliyorlar. Hoca,
çok korkardı jandarmalardan. Çok korkutulmuştu, çok "zulüm"
görmüştü. Jandarma, yörenin insanları için "korku" ve "zulüm"
demekti zaten. Ama hoca için aynca korkunçtu. "- Durun!" sesleri
karşısında, baba-oğul, ister istemez durdular. Jandarmalar, gelip
kavuştular:
- İyi yakaladık seni! Kaç gündür senin peşindeydik!
Hocaya söyleniyordu bu. Hocanın yüzü kireç gibi olmuştu.
Dudakları da morarmış, titriyordu. Hoca, neden arandığını, peşine
neden düşüldüğünü titrek bir sesle sordu. Jandarmalar, azarı, küfrü
bastı:
- Sus ulan bir de soruyor, alçak herif. Suçsuzmuş gibi
konuşuyor. Çıkar nüfus kâğıdını.
Hişnikli köpekler bile bunlar kadar korkunç değildi hoca için.
Hoca, elini ceketinin cebine attı, nüfus kâğıdını aramaya başladı.
Korkudan, telaştan bi türlü bulamıyordu. O bulamayınca da,
jandarmalar bir yandan dipçikle dürtüyorlar, itiyorlar; bir yandan da en
ağır sövgülerle sövüyorlardı.
- Vallaha billaha cebimdeydi.
- Cebindeymiş! Seni namussuz seni! Anasını avradını... Şimdi
seni de, çocuğunu da burada bir düzelim de akim başına gelsin!
Hoca ne yapacağını şaşırmıştı, oğlu da ağlıyordu. Hem de
sövüyordu içinden.
'
oğlan ağhyarak:
- Baba ceketini ver bir de ben bahim.. dedi.
231