turan-dursun-kulleteyn

da ölecekmiş gökten.
"Peygamber", Safo'yla Türko'ya baku. Özellikle de Safo'ya...
Türico'nun hoşuna gitmedi. Türko Safo'yu çekip yavaşça konuştu:
- Hadi biz gidelim.
-Niye
- İşte, gidelim.
- Söylesene niye
- "Peygamber" sana bakıyor, sonra seni elimden ahr.
- Nasıl alacak
- Alu- vallaha. "Ayet" mayet gelir alır. Ya da kendininkilerinden
biriyle "değiştirir". Haydi biz kaçalım!
Kaçıyorlardı ki uyandı uykudan.
Sabahleyin yola çıkülar at arabasıyla. Ramis Ağa koşturmuştu.
Büyük bir kalabalıkla uğurlandılar.
Öğleye doğru varmışlardı ilçeye: "Kop". Bir başka adıyla:
"Bulanık". İlçe ama biraz büyükçe köy. Öteki köyler gibi.
Yaya bir saat, iki'saat aralıklarla serpilmiş kökler. Birbirinin
upkısı. Serilmiş yaüyorlar bozkıriarda. Kimbilir kaç yüzyıldu- hiç mi
hiç değişmeden. Kıraç tarlalar. Taşlı topraklı, iğri büğrü, inişli çıkışlı,
yarlı çukuriu, atlı eşekli, öküzlerin ya da adarın çektiği kağnılı ve yer
yer bulutlara varıp dayanan tozlanyla dumanlarıyla yollar. Heybeli,
torbalı, kazmalı kürekli, çanklı, kuşaklı, bezlere, paçavralara bürülü,
pıtrak ve toz toprak yüklü, çileli insanlar. Yolda bayırda, tarlada
çayu-da, emekleri ucuz, kendileri ucuz. Kimi uyuz, kimi sıünalı. Ama
savaşlarda birer "kahraman". Barışlardaysa, yoksulluğa, ağaya, beye,
jandarmaya yenik. Dedelerden, babalardan neyi nasıl almışlarsa,
sürdürdükleri o. Ne değişmekle, ne değiştirmekieler. Ne de böyle
birşeyin olabileceğini düşünmcktelcr. Köyler, hep "yeni âdet
istemeyen köyler". Mezarlıkları insanları; insanları ve evleri
229