turan-dursun-kulleteyn

Abdul Hoca şöyle bir baksa, oğlunun sağ kolunun sarılı olarak
boynundan asılı olduğunu, oğlanın, sol eliyle çorbayı kaşıklamaya
çalıştığını görürdü. Ama hiç bakmıyordu, çevresine. Karnım
doyuruncaya dek de bakmadı. Sonra farkmda oldu ve sordu:
- N'oldu ola goluna
- Çıhmış.
-Neettindeçıhu
- Hayvanları getirirken oldu.
- Kendiliğinden mi oldu!
Hatun söze karıştı.
- GeJiriken yıhılmış, kolu alünda kalmış. Ben eyce sardım, birkaç
güne galmaz, cyleşir.
'
Hatun, oğlanın öbür konusunu açü:
- Mezin Ahmet, oğlan getmek istir.
- Ne cdienneme!
- Aman herif, ağzını hayra aç.
Bunu söylerken. Hatun ağlamaya da başladı. Sözlerini sürdürdü:
- Yavrum geleli daha ne kadar oldu Geldi-geleli de hep
malınrdavarm peşinde. İşte şimdi gene gedecek gurbete. Gözümüzden
ırah, bahanı-edeni olmıyacah, gene kirin-bitin içinde kalacah, ser-sefil
olatah. Sen de heç baba yüreği yoh mu da, öle diyirsin "Ne
cehenneme gedecek" diyirsin Dilin nasıl tulir Heç acımir misin, ha,
heç mi acımursin! Başha oğlun mu var, gözün ağı-garası bir oğlan!
Bu konuşma, Abdul Hoca'yı oldukça etkilemişti. Hoca, sustu.
Başını öne eğerek derin derin düşündü. Kayan gözlerinin biri bir yana,
öbürü öbür yana gidiyordu. Özellikle düşündüğü zaman gözleri böyle
olurdu. Bir çıkmazda olduğu belliydi. Epeyce sessiz düşündükten sonra
Hatun'a döndü:
- Çoh doğru sölirsin, doğru sölirsin de, ne yapah şimdi "Yer
demir; gök bahu-".
Çıkmazlar karşısında hoca hep böyle derdi. Zaman zaman, karısı
da bu sözü söylerdi. "Yer demir; gök baku"!"
Herices suskun ve düşünceliydi.
Hoca konuştu yine:
214