turan-dursun-kulleteyn

Her sabah böyle canlandinlirdi cami.
Uyananlar önce bir doğrulur, sonra fırlarlardı. Kalkan koşardı
kulleteyne. 'Taharet" için, namaz abdesti için.. Şapur-şapur,
dörtgen çevresinde.
Köylüler de geldiği için büyük bir kalabalık oluşurdu
"Çimenler" yani boyabdesti alanlar da olurdu.
Gece "düşleri azmış" olanlar bulunurdu.
atlamış" ya da "şeytana atlamış" olanlar!
"Şeytan
Bu duruma "ihtilâm" da
denirdi. "Fıkıh" kitaplarındaki adı bu. İnsanın elinde mi Sabahleyin
bir bakar; donu, bacakları, yorgan, döşek "batmış meniyle". Şeytan
durur mu, düşünde gelir "azdırır" insanı. Ya "altta kalarak", ya "üste
Böyle düşünüldüğü için hoşgörülürdü "düş azmaları".
Şeriatın istediği bir şey vardı o da: "Gusül" (boyabdesti). Soğukta da
olsa, karda-tipide de olsa hemen koşulacaktı ve hemen koşulurdu.
Kimi zaman buzları kırılarak "çimilirdi". Ne var ki fakilerin
öyle kendiliğinden
mi olurdu hep Başka "ilişkiler"
olmaz mıydı İşte o "mesâil-i müstetire"den (kapalı ve kapalı kalması
gereken konulardan).
Kimi zaman uyanamazdı hemen. Ama o sabah uyanmıştı. Zaten
iyice uyumamıştı ki.. Ancak kalkıp fırlamamıştı.
Ufacık gövdesiyle
büzülüp sindiği minderinde ve derme-çatma yorganının altında
uyuyormuş gibiydi. Sabah soğuğunda kalkmak canı istemiyordu.
cemaatten yaşlı bir kişi yanaştı:
"- Duji râbe lâvemin!" (sen de kalk yavrum!)., diyerek eliyle
dokundu. Sevgiyle okşayarak kaldırdı. Bu ilgi, anne-baba ilgisi gibi
gelmişti ona.
yürüdü kapıya doğru.
Çelimsiz gövdesiyle kalkıp küçük küçük yalpalayarak
Ve işte kapıda her zamanki o korkunç insan: Hocası Hâfiz Celâl!
Kaşlar çatık, her zamanki gibi Azrailleşmiş buyruğunu verdi:
- Durma ula, ibriği al doğru pınara!
- Gidirim!
- Sallanma haydi. Bir yerde de ağzını açıp kalma, tez gel. Tez gel
yohsa gözünü çıharu'im!
- Gelirim!
Pınar uzaktaydı. Yolda da "it"ler vardı. Ama itlerden daha çok
22