turan-dursun-kulleteyn

Abdul Hoca, eline geçeni, mal-davar, ya da toprak satmalmaya
veriyordu hep. İnek, öküz, koyun sayısını çoğaltıyor, tarlasını,
çayu-ını genişletiyordu.
Hocanm gittikçe büyüyor olması, giderek köylülerin, özellikle de
bir kesiminin hoşuna ^gitmez olmuştu. İmamı buyrukları altında
görmek isleyenler, iyice tedirgin olmuşlardı. Ayrıca imam Türk'tü.
Köyün tümüyse Çerkez'di. Bir Türk'ün, durup dururken güçlenmesi
hiç de sevimli gelmiyordu.
Bütün bu nedenlerle, Abdul Hoca, Simo'da artık pek
sevilmiyordu. Köylüyle arasındaki ilişki oldukça bozulmuştu. Arka
çıkanlar da vardı kuşkusuz. Ama bunların sayıları çok değildi. İçlerin
de güçlü kim.seler de azdı. Kısacası, hoca yalnız kalmıştı büyük
ölçüde. İlişkilerin bozulmasından sonra, hocayla köylüler arasında
zaman zaman kavgalar da oluyordu. Hocanın dövülmesine bile
rasüanıyordui Ne ki, hoca yılmıyordu. Savaşımını sürdürüyordu.
- Mezin Ahmet, bu Çerkezler, .seni burada durdurmazlar.
Abdul Hocaya söyleniyordu bu. Söyliyen de karısı Hatun'du.
Hatun, taktığı bu adla seslenirdi-kocasına. Aslında "Mezin Ahmet",
Şarkışla'nın bir köyünde herkesin biraz safça tanıdığı bir müezzin
adıydı.
, H(x;a, karısını hem azitflar, döverdi; hem de sırasında dinlerdi. Bu
uyıuısını da yabana atmamıştı, Simo'da, Çerkezlerin içinde ev, tarla,
çayır .satın aldığına pişmandı artık. Esmer'de, ağaların elinde kalan
topraklarının acısını çıkarırcasına Simo'da satınalma yoluna giünişti,
ama neye yarardı Tekti, yalnızdı bir sürü istemez kimselerin
karşısında.
- Bilirsin, ben de bilirim amma, bir kerre yanıldık. Kurtulmah da
zor olacah.
-Get, başha bir kövde imamlıh bul, satah-savah gidek.
- Hele dur bahah, Allah Kerim.
Öğle olmuştu. Hoca camiye^ Hatun da mala-davara-yöneldi.
Oğlan da, birçok kez dayaklarını yediği Tepo'nun çocuklarıyla
oynamaya giünişti. Çocuklarla, kimi zaman çelik-çomak, kimi zaman
da "aşıh" (aşık) oynardı.
187