turan-dursun-kulleteyn

Geceler, gündüzler, tanyeri ağarmaları.. Bunlar ve daha niceleri
hep aynı değildir dünyamızdaki dünyalılar için. Getirdikleri,
götürdükleri hep başka başka.
Kartallı Köyü'ndeyse hiç değişmemekte. Kargaları da aynı hep.
İnsanlan da, mallan da öyle. Öteki karınca yuvalarımnki gibi..
"Değişmek" mi
"Ola kurban ne dİrSİn sen"
Yine aynı kılıkta, aynı içerikte ağariyordu tanyeri. Yine boş, yine
anlamsız. Malları gibi mallaştirilanlar, eskiden nasıl bakıyorlarsa yine
öyle bakacaklardı. Babaları gibi, dedeleri gibi, dedelerinin dedeleri
gibi.. Öteki karınca yuvalarında olduğu gibi..
Ya "Türko" "Faki"lerinin SOİuklariyla osuruklarının doldurduğu
camiin penceresinden başını uzattığında başka tür bakıyordu sanki.
Tanyeriyle birlikte, "Basra'lı Kûfe'li" kafasında da bir ağarma oluyor
gibiydi. Ama çok belirsiz. "Başuçlarinda nur direklenmiş sarıklı
âlimler"den olmaya ve onların da gerilerde kalacağı "mertebe"lere
ulaşmaya yönelik coşkuyla irkildi birden. Üşüdüğünü anladı.
"Terliği"yle kulakları katlanmış başını çekip pencereyi kapadı.
Düşüncelerinin pencereleriyle birlikte. Kokulara aldırmadan gelip
yatağına büzüldü. Kaşındı bir süre. Uykusundan uyandıran horlamalara
da kulaklarını tıkamaya çalışarak gözlerini yumdu. Ve uyudu. Az
sonra da kaldırılacaktı zaten.
"- Haydi tâbe, kıro râbe (haydi kalk ulan kalk)!"
Bu sesler, biraz önce yataklardan gelen harıltıları - hırıltıları bıçak
gibi kesmişti birden. Görevlilerin ve namaza gelen cemaatten kişilerin
sesleriydi. "Faki"ler, yani öğrenciler sabah namazına kaldırılıyorlardı.
"- Kıro haydi râbe, râbe, râbe..!"
21