turan-dursun-kulleteyn

gerekiyor. Dolayısıyla da oğlanın kansı elden gidiyor. Oğlanın ailesi
bir kaygı, bir telaş içinde. "Nedir bu başa gelen" Belki bir yol bulur
diye de babası oğlanı alıp hocanın yanına getirmiştir. Durum bu.
Köylü yalvanyor hocaya bir çıkış yolu bulsun diye.
- Aman hoca efendi oğlanın ocağı yıkılacak. Oğlan ilaha önce de
kaynanasının elini öpmüştü; ama hiçbir şey olmamıştı. Bu sefer nasıl
olmuşsa olmuş işte. Gendisi annatsm...
Hafız Celâl, oğlana dönerek kendisine iyice yaklaşmasını söyledi.
Kasketi önünde hocaya doğru ilerleyen oğlanın durumundan, çok
utandığı belli. Ama ne yapsın "Şeriat işte"! Oğlanın rahat anlatması
için babasının oradan gitmesi gerekiyordu; bırakıp gitti. Delikanlı,
Hâfız Celâl'le başbaşa.
- Geç şöle otur hele.
Sıkıla büzüle oturdu oğlan.
- Şimdi annat, netlin ele
Dclikanh anlattı olayı. Ne ki Hâfız Celâl, ayrıntı istiyordu:
- "O sırada şehvet, lemse mukârin oldu mu"
Delikanlı hiçbir şey anlamamıştı.
- Annamadım efendim. Ne "oldu"mu
Hoca ne demek istediğini açıkladı;
- Yani tam o su-ada mı şchvcticndin El öperken mi
-Hee!
- "Alet de mutaharrik oldu mu"
Delikanlı yine anlamamıştı.
- Bunu da arınamadım hoca efendi.
- Oğlum, yani senin "şey"in kahtı mı o sırada
Delikanlı başını eğdi ve "evet" anlamında salladı.
- Söle söle. Şeriatta utanma olmaz. Dilinle söle. Kahtı mı,
kahmadımı "
-Kahü!
- Nasıl kahtu tam şöle mi, yohusa şöle mi
Delikanlı "şey"in o sırada adamakıllı kalktığını anlatmaya çalıştı.
182