turan-dursun-kulleteyn

yavrumu Allah kem gözlerden sahlaya.. diyordu sürekli.
Oğlan, Arapça kitaplardan birçok satırlar okudu, anlamını anlattı.
Ayrıca ezberlediklerinden okudu, açıkladı. Tavuğun yolunması işi
bitmişti. Parçalanmasına; yıkanıp tencereye yerleştirilmesine sıra geK
misti. O iş de orada yürütüldü.- Baba - eğul konuşması, bir yarışmaya,
bir boyölçüşmesine dönüşmüştü. Çünkü oğlanın okuduklan ve
açıkladıktan karşısında^ baba da geri kalmış gözükmek istemiyordu. "-
Ben de bir şeyler biliyorum. Ben de daha çok şey biliyorum.."
havasındaydı. Oysa^irçok yönden baba çok gerilerde kalmıştı.
Oğlanın birçok öğrendiklerini baba bilmiyordu: Oğlan Arapça
dilbügisini, oldukça ileri sayılabilecek ölçüde öğrenmişti. Babay.sa bu
alanda hiç okumamıştı. Oğlan, elindeki Arapça kitaplan okuyabiliyor,
anlamını verebiliyordu. Babaysa bunları okuyamıyordu bile. Oğlan
birçok şey ezberlemişti Arapça metinlerden. Şiirler ezberlemişti, dini
öğütler ezberlemişti, hadisler ezberlemişti. Hepsini de olabildiğince
Tüıkçeye çevirebiliyordu. Babaysa bunlardan habersizdi. Buna karşılık,
Türkçe kitaplarda, ibadet ve dini "kıssa"lar (öyküler) alanında
okudukları çoktu. Ceniaatine de bunlardan anlatıyordu. Bunların
çoğunu da oğlu bilmiyordu. Ama oğlan bunları küçümsüyordu.
Taraştılar:
- Baba o Türkçe kitaplann çoğu asılsız.
- Hele eşşeğin sıpasına bah; Nerden bilirsin asılsız olduğunu
- Vallaha asılsız. "Sahih" (sağlam) hadislere uymir.
- Uyir uyir, sen daha öğrenecen. Derslerin daha yuharılara
çıhtığındaöğrenecen.
Babası; oğlu, umduğundan da çok okumuş diye hem seviniyor;
hem de kendisinin geri kalmış olmasına üzülüyordu. Ama geri
kaldığını "itiraf" etmiyordu bir türlü. Babalığın "hükmünü"
göstermeye çalışıyordu. Zaman zaman da azarlamalara başvuruyordu.
Ama nene araya giriyor, torunundan yana ağırlığını koyuyordu:.
- Ne kıshanirsin, işte benim oğlum (torunum) daha çoh ohunıuş,
daha çoh bilir!
- Ana sen ele diyirsin, şımarir.
- Şımarmaz benim yavrum şımarmaz.
175