turan-dursun-kulleteyn

- Anaaaü! Ağabegim geldi! Kız anaaa..!
Anası, sesi duymuş ve oğlunu da görmüştü. Koşup kucaklamak,
bağrına basmak istiyordu, ama yapamadı. Çünkü bir "herif vardı
oğlunun yanında. "Elin herifı"ne doğru koşulmazdı. Başında örtüsü,
ağzında yaşmağı olsa bile.. Oğlu da anasına koşup kucağına atılmak
istiyordu, ne ki eda yapamadı. Onda da güç yoktu. "Dizlerinin
dermanı kesilmişti". Ana-oğul, kavuşacakları ânı sabırla beklediler.
Anası biraz durup baktıktan sonra, seğirtip evden minder çıkardı.
Gelmekte olduğunu gördüğü "herir' için. Bahçeye koyacakü. Götürüp
koydu.
Vardılar sonunda. Bahçenin kapısından içeri girdiler. Anası,
ağzını-yüzünü iyice kapatarak, bahçede, kaynanasının yaında
hazırladığı yere buyur etti işaretle. Ve elindekileri bırakan oğlunu,
ka>'nanasının da, herifin de göremiyeceği bir yana çekti; bağrına basü..
İkisinin de coşkusu dorugundaydı. Ana-oğul doyasıya sarıldıktan/
koklaştıktan sonra, sıra kızlara "ağabeg"lerinin sarılmasmdaydı.
Ağabeg, önce Gülenaz'ı sarılıp öptü. Sonra Zinnur'a^ sonra Yeter'e,
sonra yeni yürümeye çalışan Râbia'ya. Bir de kundakta bebek vardı, o
içerdeydi. Nenesine de sarılıp elini öptükten sonra, kundaktaki bebeğe
koştu. Onu da gidip öptü. Ve yine bahçeye, nenesinin, hocasının
yanma gelip oturdu.
Anası, Hâ/iz Celâl'i önce Ummadı. Sonra oğlu söyleyince tanıdı.
Celâl, onun çocukluk ve gençlik arkadaşıydı. Celâl, Hatun'un peşine
düşmüştü. Ama alamamıştı. Zaman zaman dalaşmışlar, kavgaya
tutuşmuşlardı. Bir kavga sırasında Celâl'in düştüğünü ve bundan
yararlanarak göğsüne çıkıp "ağzına culladıgım" anımsadı Hâtûn. Artık
o bir herif olmuş, kendisi de evli bir karı. Onun için gidip
konuşamadı. Yalnızca, işaretle, "hoşgeldin" dedi. Hafız Celâl'le nene
konuştu:
- Hoşgeldin hafız efendi.
- Hoşbulduh. -
- Nasısm, iyi misin
- Elhamdu lillah! Ellerinden öperim, sen nasısm, iyi misin
- Çok şükür, ölmedim yaşirim işte.
- Allah, imandan -Kur'an'dan ayırmasın.
170