turan-dursun-kulleteyn

tanırdı. Onun tanıdığı Ahmet, çocuğu evinde kolay kolay
barındırmazdı. Karışma bunu da açtı. Karısı:
- Canım efendim, Ahmet senin sözünden çıkmaz. Sen çağırtır
söylersen, kabul eder,, dedi. Ama müftünün içinde bir düğüm kalmışu
yine de. Karısıyla konuyu uzun uzun görüştüler. Sonunda Ahmet'in
çağrılmasına karar verilmişti. Ve. çağrıldı.
Ahmet müftünün huzuruna gelince, çok büyük\bir saygıyla elini
öptü. Ve namaz kılar gibi ayakta el bağlayıp müftünün buyruğunu
bekledi. -
- Ahmet, oğul, bu çocuh senin karının,-pülbeyaz'ın yeğeni değil
mi'
- Hee müftü efendi.
- Oğul, bu oğlan gibisini hiç görmedim heç. Çoh çoh zekâlı. Bu
oğlana yardım etmek çoh sevaptır. Sen razı olursan, onu ben burada
ohutmah istirim. Hee, ne diyirsin oğul
- Müftü efendi hazretleri, çocuğun babası var, bene ne düşer
- Oğul babası onu burada ohumasına ne diyecek
- Bilmem ki. Babası, onun Kartallı köyünde ohumasmı istir.
- Baba.sı nerde
- Erzurum'un bir kövünde imam.
- Sen edresini ver, ben ona mektup yazim.
- Zeten, Hafız Celâl onu götürecek.
Yazılacak-mektubun, Hafız Celâl'le gönderilmesine karar verildi.
Müftü Şükrü Balcı, çocuğun babasını çok iyi tanıyordu.
- Abdul'u ben imam yaptım., dedi.
Gerçekten de Abdul' u ilk imam yapan oydu. Tutak'a bağlı Musik
köyüne, ücretini köylüler vermek üzere imam yapmıştı. Abdul da, bir
yıl o köyde kaldıktan sonra, köyden köye imamlığım sürdürmüştü.
Müftü, eski yazının ustalarındandı. "Hattat"tı. Yani son derece
güzel yazı yazardı. Mektubu yazdı. Abdul'un oğluna verdi. Cebine
koyup babasına vermesini söyledi. Sonra bir para uzattı:'
^ Al, bu parayı da al, cebine koy.
- Benim param var.
167